Tου Τάσου Παππά
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη των μνημονιακών κυβερνήσεων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου να παρουσιάσουν κάποιες επιτυχίες, που δεν διστάζουν να προσβάλλουν τη νοημοσύνη των πολιτών τους, διαστρέφοντας στην κυριολεξία την πραγματικότητα. Τα στελέχη τους έχουν μετατραπεί σε αλχημιστές: αλλοιώνουν στοιχεία, κατασκευάζουν ειδυλλιακές εικόνες, εξωραΐζουν τα αρνητικά μεγέθη και ταυτοχρόνως καταγγέλλουν ως προφήτες δεινών όσους αμφισβητούν το λυσιμέριμνο αφήγημά τους.
Δεν πρόκειται για ενέσεις αισιοδοξίας ώστε να βγουν οι κοινωνίες από τον κλοιό της κατάθλιψης και να αγωνιστούν για την ανάκαμψη, εδώ έχουμε να κάνουμε με την προσπάθεια των κυβερνητικών ελίτ να κρύψουν από τους εργαζόμενους το μεσίστιο μέλλον που τους επιφυλάσσουν οι σκληρές οικονομικές πολιτικές και οι περίφημες αναδιαρθρώσεις-μεταρρυθμίσεις.
Είναι κλασική αρχή της προπαγάνδας (την εφάρμοσε με μεγάλη επιτυχία στον καιρό του ο Γκέμπελς) ότι όσο πιο τερατώδες είναι το ψέμα που λες τόσο πιο πιστευτό γίνεται. Η διαφορά με τους σύγχρονους προπαγανδιστές της «θεωρίας του μονόδρομου» είναι ότι, σε αντίθεση με τον θεωρητικό των ναζί που πίστευε στα ψέματα που έλεγε και έστελνε όποιον διαφωνούσε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτοί ούτε πολύ σίγουροι είναι γι’ αυτά που διακινούν ούτε βεβαίως μπορούν να φυλακίσουν τους αντιρρησίες. Ετσι φλερτάρουν με τη γελοιοποίηση.
Πώς μπορείς να πάρεις στα σοβαρά τους δικούς μας κυβερνητικούς όταν, κόντρα στην κοινή λογική και τις εκτιμήσεις εγχώριων και ξένων ιδρυμάτων, ισχυρίζονται ότι «ο λογαριασμός βγαίνει», ότι «έχουμε διανύσει τα 2/3 του δρόμου», ότι «η πραγματική ανεργία δεν είναι 28%, αλλά 14%», ότι «το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό προέκυψε χωρίς δημιουργική λογιστική»; Πώς επίσης μπορεί ο Ισπανός πολίτης να πάρει στα σοβαρά τον βουτηγμένο στα σκάνδαλα Ραχόι, που του λέει ότι «η Ισπανία σήκωσε κεφάλι», και την αρμόδια υπουργό, η οποία πανηγυρίζει γιατί η ανεργία στη χώρα της τον Αύγουστο μειώθηκε σε σχέση με τον Ιούλιο κατά 31 (!) άτομα;
Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα χαρούμενα στις δύο χώρες, οι νέοι μεταναστεύουν κατά κύματα, οι τάξεις των φτωχών πυκνώνουν, οι μισθοί παραμένουν εξωφρενικά χαμηλοί, οι απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι είναι περισσότεροι απ’ αυτούς που εισπράττουν κανονικά τις αποδοχές τους, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ένα βήμα πριν από την κατάρρευση και οι αυτοκτονίες απελπισμένων (όχι από ερωτική απογοήτευση) ανθρώπων αυξάνονται. Η εικονική πραγματικότητα των κυβερνήσεων σε μετωπική σύγκρουση με «την πραγματική πραγματικότητα».
