«Kαμιά Κεντροαριστερά δεν προσδιορίζεται αυτάρεσκα ή από συνήθεια, ανεξαρτήτως της πολιτικής που πρεσβεύει και εφαρμόζει…»

 

Του Νίκου Α. Κωνσταντόπουλου

 

Η συγκυρία είναι υπαρξιακή για την Ελληνική Δημοκρατία, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπη με επικίνδυνες απειλές, από τη μια να χάνει κάθε μέρα πολιτειακή και θεσμική οντότητα, υπό το καθεστώς επιτήρησης της τρόικας, κι από την άλλη να προκαλούνται η ιστορία της κι ο πολιτισμός της από τη νεοναζιστική βαρβαρότητα. Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ζωής, το διακύβευμα για την Ελληνική Δημοκρατία, που θα δεσπόζει στις εξελίξεις, θα είναι το πώς αντιμετωπίζονται η αποικιοποίηση της χώρας από την πολιτική των μνημονίων αλλά και η αποσταθεροποίησή της από τα δίκτυα ναζισμού, φασισμού και ρατσισμού, στην καθημερινή ζωή και τον δημόσιο βίο. Το πώς τοποθετούνται και ποιες πολιτικές αντιτάσσουν σ’ αυτούς τους κινδύνους πολιτικά κόμματα και πολίτες θα προσδιορίζει την ιδεολογική, δημοκρατική, κοινωνική και αξιακή ταυτότητά τους, ανεξάρτητα του πώς αυτοπροσδιορίζεται καθένας με παραδοσιακούς τετριμμένους όρους ή τρέχουσες επικοινωνιακές τυπολογίες.

 

Παραπολιτικές μικρολογίες και επικοινωνιακές σκιαμαχίες, που αποσπούν την προσοχή του κόσμου από τα οδυνηρά προβλήματα ζωής και προοπτικής και υποκαθιστούν το πρωτογενές κι αυθεντικό πολιτικό αίτημα για εθνικό σχέδιο, φτιάχνοντας εικονική πραγματικότητα και ψευδείς συνειδήσεις, μεγεθύνουν την αναξιοπιστία και την απονομιμοποίηση της πολιτικής.

 

Ο καθημερινός πολίτης οργίζεται και χλευάζει, καθώς ξέρει πια ότι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής υποκρισίας είναι ο δημαγωγικός εξυπνακισμός, όπως αποτελεί σοβαρό δείγμα πολιτικού αμοραλισμού ο εκχυδαϊσμός του περιεχομένου ζωής που έχουν οι έννοιες, οι αξίες και οι αρχές.

 

Ξέρουν όλοι ότι η γενικευμένη διαφθορά, η συστηματική κατάχρηση εξουσίας και η διάχυση της ανομίας δεν παραπέμπουν σε ατομικές παρεκτροπές, αλλά σε δίκτυο μηχανισμών και μεθόδων για παράνομο πλουτισμό, κατάληψη θέσεων, εξυπηρέτηση συμφερόντων, λεηλασία του Δημοσίου κι εκμετάλλευση της κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία, όμως, πάντοτε αγωνίστηκε για κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική αξιοπρέπεια και δημοκρατική εμβάθυνση, πνευματική πρόοδο και συλλογική προκοπή, έτσι ώστε να εξεγείρεται, όταν υφίσταται απάνθρωπες κι αυταρχικές, αντιδημοκρατικές και ταπεινωτικές για την πατρίδα μας πολιτικές, που αλλοιώνουν κι ακρωτηριάζουν την ιστορία και το μέλλον μας, την ταυτότητά μας και τη θέση μας στον κόσμο.

 

Η Ελλάδα δεν εκτροχιάστηκε ούτε χρεοκόπησε και διαβρώθηκε από μόνη της, τυχαία κι απρόσμενα, αλλά από συστηματικές επιλογές, μεθοδεύσεις και διαπλοκές του δικομματικού κυβερνητισμού, που εν χορδαίς και οργάνω οι κατεστημένες ελίτ το εκθείαζαν σαν το ιδανικό πολιτικό σύστημα για την ισχυρή Ελλάδα ως ισότιμη ευρωπαϊκή χώρα.

 

Η λογοδοσία και οι ευθύνες για την οδυνηρή διάψευση της συλλογικής προσδοκίας και των εθνικών θυσιών, η αποδοκιμασία πολιτικών και νοοτροπιών, επιλογών και διαχείρισης, που έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον και λαφυραγώγησαν τον δημόσιο πλούτο, θα είναι ακόμα ένα πρωταρχικό πρόταγμα για την επόμενη περίοδο κι όσα προβληματικά ενσκήπτουν.

 

Η ειλικρινής και χωρίς συμψηφισμούς υπεράσπιση της διαφάνειας και η αξίωση κυρώσεων πολιτικών, ηθικών αλλά και δικαστικών, θα είναι καθοριστικής σημασίας για την κοινωνική αποδοχή και τη δημοκρατική ακεραιότητα πολιτών και κομμάτων.

 

Χωρίς να μηδενίζεται η μεταπολίτευση ούτε να αφορίζονται γενικά παρατάξεις, η οργισμένη κριτική της κοινωνίας ζητάει γενναία κι ειλικρινή ανάληψη ευθυνών, απερίφραστη επιβολή κυρώσεων, αποφασιστική απομάκρυνση από το πολιτικό γίγνεσθαι και τα δημόσια δρώμενα των αποτυχημένων και διεφθαρμένων, των ανίκανων και εξαρτημένων, όλων όσοι κόμπαζαν ως κοινωνικές οντότητες του εξουσιαστικού μπλοκ στη μεταπολίτευση, ενώ ήσαν οντάρια των θερμοκηπίων του δικομματικού κυβερνητισμού.

 

Η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού και κάθε τι που θυμίζει συμβιβασμό και εξισορρόπηση με τις διαβλητές πλευρές της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού θα προκαλεί αποφασιστικές, απρόβλεπτες, άγριες αντιδράσεις. Για τον ελληνικό λαό είναι ιστορικά, κοινωνικά και ηθικά έκθετες, πολιτικά υπόλογες, οι άδικες, ανήθικες, διεφθαρμένες και ιδιοτελείς πολιτικές, γι’ αυτό και εισπράττει ο κάθε πολίτης ως προσωπική προσβολή τη θρασύδειλη λοιδορία ότι «μαζί τα φάγαμε» ή τη μισοκακόμοιρη πρόσφατη άλλη όψη της ότι «όλοι μαζί αποτύχαμε».

 

Οι υπαρξιακοί κίνδυνοι της δημοκρατίας και η προτεραιότητα εξυγίανσης πολιτικού συστήματος και δημοσίου βίου είναι τα κριτήρια με τα οποία επαναπροσδιορίζονται, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα αλλά και στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, η πολιτική και κοινωνική δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δικαιοσύνη, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, ο έλεγχος και η διαφάνεια, η πρόοδος κι ο ανθρωπισμός. Καμιά δημοκρατική παράταξη δεν εκχώρησε διά βίου την οντότητά της σε ηγεμονικούς αρχηγισμούς και κομματισμούς, όπως καμιά Κεντροαριστερά δεν προσδιορίζεται αυτάρεσκα, ή από συνήθεια, ανεξαρτήτως της πολιτικής που πρεσβεύει κι εφαρμόζει. Αποτελεί παραλογισμό να μιλάμε σήμερα με άδεια πουκάμισα παραδοσιακών συνθημάτων, τα οποία μπροστά στα μάτια όλων και της ιστορίας κατάντησαν αξιολύπητα σκέλεθρα, απ’ τους ζηλωτές της πολιτικής των μνημονίων και της καθεστωτικής διαφθοράς.

 

Ποια απ’ τις πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα και ποια πτυχή της διάχυτης διαφθοράς και πολιτικής συμπεριφοράς, που δημιουργούνται και συγκαλύπτονται και από τον σημερινό κυβερνητικό συνεταιρισμό, έχει ή μπορεί κατά φαντασία να έχει σχέση με χαρακτηριστικά προοδευτικής παράταξης και ριζοσπαστικού συνταγματικού πατριωτισμού;