Του Πέτρου Μανταίου

«Το Δημόσιο σε ρόλο… μεσίτη!» επιγράφεται δημοσίευμα στην «Εφ.Συν.» (7/1), με αναγγελία στην πρώτη σελίδα: «Αρχισε το ξεπούλημα από Μύκονο-Σαντορίνη». Μια ζωή «ξεπούλημα» (δημόσιας περιουσίας) ακούω και ξεπούλημα δεν βλέπω. Τα δε τελευταία χρόνια, ένεκα η κρίση, το «ξεπούλημα» έχει τόσο «φορεθεί» που, ώρες-ώρες, αναρωτιέμαι αν έχει μείνει τίποτ’ άλλο να «ξεπουληθεί» ή πήγαν όλα στον αγύριστο και τρέχα βρες τα.

Διότι περί αυτού πρόκειται φίλτατοι. Οχι ότι λείπει η διάθεση, το «πνεύμα» που λέμε, για ξεπούλημα∙ δόξα τω θεώ, από ξεπουλητάδες και ξεπουλημένους ουδέποτε είχαμε έλλειψη. Η «σαρξ» είναι που ασθενεί στην προκειμένη περίπτωση. Που σημαίνει ότι τα περίφημα ακίνητα του Δημοσίου –φιλέτα είτε κατιμάδες– τα περισσότερα, εξ όσων δεν έχουν καταπατηθεί διά ψευδομαρτύρων και …λιθοβολισμού (μην απορείτε, έτσι γίναν οικόπεδα και τσιφλίκια τα δημόσια κτήματα: πέταγε ο «μάγκας» την πέτρα ή έβαζε κάποιον χεροδύναμο να το κάνει, κι όπου έφτανε η πέτρα, έμπηγε έναν πάσσαλο και ούτω… συνετάσσετο το εθνικό κτηματολόγιο!), τα περισσότερα, επαναλαμβάνω, ανήκουν στην κατηγορία τού τρέχα βρες τα.

Ετσι και τώρα. Εχουμε ένα καινούργιο κοσκινάκι –αμεταχείριστο ακόμα, νομίζω– το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων Περιουσίας Δημοσίου. Εχουμε και άλλο ένα –κάπως μεταχειρισμένο– την Εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα. Τα δύο κάνανε «κολλεγιά» με ακίνητα του Δημοσίου ανά τη νησιωτική χώρα. Τα βάλανε σε «ενότητες» που τις είπανε «καλάθια»∙ από φαντασία σκίζουμε! Και μ’ αυτά τα «καλάθια» μας πρόσφεραν εντελώς –μα εντελώς– ανέξοδη «κρουαζιέρα» σε Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Επτάνησα και άλλα νησιωτικά συμπλέγματα, από την οποία μόνο όφελος που αποκομίσαμε οι πολίτες/αναγνώστες, είναι ότι φρεσκάραμε τις γνώσεις στη Γεωγραφία.

Βεβαίως υπάρχει ζήτημα με τα ακίνητα του Δημοσίου, σοβαρό και πολύπλοκο. Όχι όμως κάθε τόσο «ξεπούλημα»! Φτάσαμε, οι μισοί να «ξεπουλάμε» τον τόπο και οι άλλοι μισοί να τον γλιτώνουμε από «ξεπούλημα»! Λάθος πολιτική …επένδυση το «ξεπούλημα». Οδηγεί σε ξεπούλημα…