Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ε, όχι και να πάει φυλακή ο έως πρότινος κραταιός πολιτικός, υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, για να μπορέσει να διατηρηθεί η κυβέρνηση. Πανικοβλήθηκε ο άνθρωπος και τι είπε; Τι αναρωτήθηκε; Ιδού: «Η κάθαρση του πολιτικού συστήματος είμαι εγώ; Εγώ θα πληρώσω τα τριάντα (σ.σ.: sic) χρόνια της μεταπολίτευσης;».
Ελα, ντε. Εχει δίκιο ο άλλοτε πανίσχυρος ανήρ. Αυτός φταίει για τα χάλια των κυβερνήσεων και του εύτρωτου πολιτικού συστήματος; Ξεχνά ότι έβγαινε στα τηλεοπτικά κανάλια σαν παγόνι και διαβεβαίωνε ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα από τον ίδιο και την κυβέρνησή του; Οταν ρητόρευε, γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει, δεν έφταιγε; Ούτε όταν αντιμετώπιζε με ύφος χιλίων καρδιναλίων τους δημοσιογράφους;
Ούτε όταν μόνο του μέλημα φαινόταν να είναι (και ήταν!) το χάιδεμα των αυτιών της κοινής γνώμης;
Αχ. Αχάριστοι υμών σπέρμ’, όσοι δημηγόρους ζηλούτε τιμάς` μηδέ γιγνώσκοισθέ μοι, οι τους φίλους βλάπτοντες ου φροντίζετε, ην τοίσι πολλοίς προς χάριν λέγητέ τι (αχάριστοι όλοι εσείς που αποζητάτε να σας τιμά ο λαός στις ρητορείες. Ποτέ να μη σας γνώριζα, που διόλου δεν νοιάζεστε αν θα βλάψετε τους φίλους, φτάνει να πείτε κάτι που τον όχλο θα ευχαριστήσει). Πάντα επίκαιρος ο λόγος του Ευριπίδη (Εκάβη), λεπταίσθητος, ψυχολογικός, ακτινογραφικός. Τον καιρό της παντοδυναμίας όλα μέλι-γάλα. Τον καιρό της πτώσης αποπομπαίος τράγος. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών, για να παραμείνουμε στο πνεύμα του μεγάλου τραγικού.
Στον αποπομπαίο τράγο φορτώνονταν όλα τα κρίματα, όλα τα εγκλήματα της κοινότητας. Μέσω αυτού (της τιμωρίας του, του λιθοβολισμού του κ.λπ.) αποκαθαίρονταν άπαντες, ξόρκιζαν το μεγάλο κακό που οι ίδιοι βέβαια είχαν προξενήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει χτιστεί ολόκληρη κοσμοθεωρία στο πώς η κοινότητα θανατώνοντας ένα μέλος της διαφυλάσσει την ειρήνη στο εσωτερικό της, αρκεί να διαβάσει κανείς τα έργα (όλα) του Ρενέ Ζιράρ.
Πάει και ο κύριος Παπακωνσταντίνου, λοιπόν, πολιτικά εννοείται, γιατί ποινικά ο άνθρωπος είναι αθώος ενόσω ισχύει στο δίκαιο το τεκμήριο της αθωότητας. Ολοι οι «μεγάλοι» άντρες του ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν τώρα τα επίχειρα της εύθραυστης παντοδυναμίας τους (μερικοί και της αλαζονείας τους).
Βέβαια, ουδείς παραδειγματίζεται από την άνοδο και την πτώση. Στη φιλοσοφία (σχεδόν) όλων επικρατεί μόνο η άνοδος και πώς θα βρουν τα σκαλιά που οδηγούν στην κορυφή. Είναι ένα από τα τρωτά του πολιτικού συστήματος, δυστυχώς γι' αυτούς. Είτε έχουν δίκιο είτε όχι, πλέον δεν γοητεύουν τα πλήθη, δεν ασκούν επιρροή. Ουδείς φαίνεται να πολυνοιάζεται εντούτοις ή να παραδειγματίζεται. Είναι, φαίνεται, μεγάλο ναρκωτικό η άσκηση εξουσίας. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά, όταν τους αφαιρεθεί αυτή η εξουσία.
