Είναι καιρός να τελειώσει πια το, αδιανόητο για μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα στις εκλογές. Μόνο με την απλή αναλογική μπορεί να γίνει ακριβής καταμέτρηση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Οποια κόμματα διαφωνούν, απλώς, δεν είναι έτοιμα να υποστούν τη βάσανο της λαϊκής κριτικής αφ' ενός και της διαπίστωσης της εκλογικής τους δύναμης.
Το μπόνους των 50 εδρών απέχει πόρρω από τη δημοκρατική διαδικασία, διότι δίνει τη δυνατότητα σ' ένα κόμμα (στο πρώτο) να κυβερνήσει χωρίς να έχει αυτοδυναμία.
Η απλή αναλογική, αντιθέτως, δίνει τη δυνατότητα στα κόμματα να προβούν σε συνεργασίες ή συμμαχίες και να ανοίξει ταυτόχρονα ο διάλογος για τη δημοκρατικότερη διακυβέρνηση της χώρας. Παύουν έτσι τα όρια του ποσοστού για είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή, μολονότι πρέπει να γίνει κοινός τόπος ότι η παρουσία ενός πολιτικού κόμματος ή κινήματος δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από την εκπροσώπησή του στη Βουλή. Ο πολιτικός λόγος είναι παρών παντού, εξυπακούεται και εκτός Βουλής. Και είναι ίσως απαραίτητο να ακούγεται διότι εκφράζει πολύ ισχυρές μειοψηφίες που για διάφορους λόγους, οικονομικούς και επικοινωνιακούς, δεν καταφέρνουν να «εισβάλουν» στη Βουλή.
Ηεποχή προσφέρεται για συνεργασίες κομμάτων, αλλά και για έναν (ανα)στοχασμό περί την κοινωνική λειτουργία και λυσιτέλεια της πολιτικής ως φιλοσοφίας και πρακτικής. Είναι χρόνιο αίτημα της Αριστεράς και είναι ευκαιρία για όλον τον πολιτικό κόσμο να δείξει την απαραίτητη προσοχή στην πρόταση νόμου που κατέθεσε η ΔΗΜΑΡ για την κατάργηση του μπόνους των πενήντα εδρών. Θα είναι η απαρχή εξυγίανσης του εκλογικού συστήματος και η αντιπροσωπευτική… αντιπροσώπευση της εκλογικής θέλησης.
Είναι φυσικό η Νέα Δημοκρατία να αντιδρά, διότι εξακολουθεί να διεκδικεί, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, την πρώτη θέση στις επικείμενες εκλογές και είναι προς τιμήν του ΣΥΡΙΖΑ, παρ' ότι ευρίσκεται στην ίδια δυναμική με αυτήν της Ν.Δ. (διεκδικεί και αυτός δυναμικά την πρώτη θέση), που συμφωνεί με την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών.
Το ΠΑΣΟΚ, μολονότι συμφωνεί και επαυξάνει (διότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά μετά την τραγική απώλεια του εκλογικού του ποσοστού), ενίσταται «ευγενικά», φοβούμενο τη «νέα κουλτούρα» κυβερνήσεων συνεργασίας, θεωρώντας την προοίμιο κυβερνητικής αναταραχής και ανωμαλίας.
Η πρόταση οφείλει να ψηφιστεί από όλα τα κόμματα που έχουν ως αιχμή της πολιτικής τους τη δημοκρατία, διότι ανοίγουν έτσι τον δρόμο σε άλλες, αμεσοδημοκρατικότερες μορφές πολιτικής και πολιτειακής δομής.
Κάτι τέτοιο, βεβαίως, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, αποτελεί εντούτοις μια πρώτης τάξεως πρόκληση για τους επαγγελματίες πολιτικούς που δεν διστάζουν να διαλαλούν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα όλων των Ελλήνων και πασχίζουν για τη σωτηρία της χώρας.
