Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή
Δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με το κάλεσμα των 58, ούτε με το «αφήγημα» της προγραμματικής συμφωνίας των δύο κυβερνητικών εταίρων. Οι λόγοι αναγκαστικής απόρριψης αυτών των δύο κειμένων είναι προφανείς. Σχολική έκθεση πρω τοβάθμιας εκπαίδευσης του είδους «Γιατί είναι ωφέλιμη η αποταμίευση» στην περίπτωση των 58, ασύντακτη, πομπώδης, ελληνίζουσα στη ματαιοδοξία της, κενή περιεχομένου, συλλογή φληναφημάτων ανώνυμων συντακτών υπό το πέλμα εγωπαθούς φρονήματος η δεύτερη περίπτωση του «αφηγήματος», είναι άχρηστα κατεβατά διά πάσαν χρήσιν πλην εκείνης της υποσημείωσης στα πεπραγμένα της πολιτικής αβουλίας: δεν σπάζουν αυγά, τα διατηρούν κλούβια.
Ο υποβιβασμός στην κατηγορία της υποσημείωσης επιβάλλεται εκ του γεγονότος της επώδυνης έκπληξης την οποία προκαλούν αυτές οι δύο πρωτοβουλίες στον καλοπροαίρετο αναγνώστη. Αναγνωρίζοντας τις υγιείς προθέσεις των 58 υπογραφών από σημαίνουσες προσωπικότητες, αναρωτιέσαι τι κομίζει το κάλεσμά τους. Τι είναι το ουσιώδες που λείπει και του οποίου έχουμε ανάγκη; Και αν το κάλεσμα έχει τη χροιά του αναγκαίου και, πολύ περισσότερο, του επείγοντος, πόσο θα πάει αβόζο αβόζο και με το μαλακό ώσπου να λάβει μορφή; Και ποια είναι η σάρκα της επιθυμητής μορφής ώστε να αξίζει τον κόπο να προχωρήσει η προσπάθεια; Και το κυριότερο: Τι αφαιρεί αυτό το από άμβωνος κήρυγμα αρχιμανδρίτη από τη χρονίζουσα κοινωνική έκπτωση; Αν δεχτούμε πως σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις εντός του καλέσματος, γιατί δεν υπήρξε μέριμνα να μην παραδοθεί τυλιγμένο σε σάβανο πολιτικών Λαζάρων, οι οποίοι αναμένουν να αναστηθούν αμόλυντοι; Ακόμα και αν παραβλέψουμε ως αθέμιτη αυτή την υποψία, γιατί δεν υπήρξε στοιχειώδης πειθαρχία εκ μέρους των 58 να μην πιλαλούν αρκετοί υπογράψαντες από ραδιοφωνικούς σταθμούς σε τηλεοπτικές εκπομπές και ως αειπάρθενες Μαγδαληνές να καλούν σε συστράτευση, προβάλλοντας προσωπικές πολιτικές στην ξύλινη γλώσσα του μεταπολιτευτικού κομματικού σωλήνα που τις ανέθρεψε και τις τάισε, ώσπου το τίποτα έγινε κάτι;
Οσο για το Ευαγγελικό «αφήγημα», το οποίο Ευαγγελίζεται τον Ευαγγελισμό διά 43 Ευαγγελισταρίων (δηλαδή σειρά Ευαγγελίων, τα αποσπάσματα των οποίων θα πρέπει να διαβάζονται κατά τις θείες ακολουθίες ως φωνή Κυρίου), έργο ενός Ευαγγελιστή προς απομνημόνευση εκ μέρους των Ευαγγελικών αποστόλων με σκοπό την ανάταση του πλήθους, δεν χρειάζεται άλλος προσδιορισμός. Οποιος είχε την ατυχία να ακούσει σχόλια και διευκρινήσεις εκ μέρους των Ευαγγελικών εκπροσώπων, όπου η λέξη «αφήγημα» χρωμάτιζε την πνευματική ένδεια και αγένεια του ομιλούντος, είχε ευτυχώς τη δυνατότητα να απομακρυνθεί από εκείνο τον ήχο του κακαρίσματος, δικαιολογημένου ωστόσο, αφού χρειάστηκαν τόσοι μήνες για να κλωσιστεί αυτό το κλούβιο.
Στο φιλόδοξο, προσωπαγές, ταριχευμένο πολιτικό περιβάλλον του τόπου, οι δύο υποσημειώσεις που αναφέρθηκαν ενισχύουν την πυκνή έκβραση καλεσμάτων από τις κομματικές λεγεώνες κάθε απόχρωσης, ενόσω οι επιτηρητές των δανειστών και οι εκτελεστές της στρατηγικής τους βάζουν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, στις σελίδες των αναφορών τους, στις απαγγελίες των εντολών τους σειρές αριθμών, οι οποίοι απαιτούν απαντήσεις. Η μουρμούρα και το αντριλίκι πως τέτοιοι αριθμοί είναι λάθος, πως τέτοια υποκείμενα στραγγγαλίζουν τις προοπτικές μας, πως επιτέλους υπάρχουν «κόκκινες γραμμές», βρίσκουν γόνιμο έδαφος σε 58 υπογραφές και σε 43 Ευαγγέλια. Από την έκρηξη της «κρίσης» μέχρι σήμερα δεν έχει κυκλοφορήσει κανένα κυβερνητικό ή υπουργικό έγγραφο (κανένα «χαρτί» έστω) που να καταγράφει τους αριθμούς των δανειστών, να τους «αντικρίζει» με αριθμούς επίσημων εγχώριων πηγών και να σχολιάζει με λίγες λέξεις συγκλίσεις και αποκλίσεις. Εξαιτίας αυτής της ανικανότητας, δεν χωράει συζήτηση ότι η χώρα θα παραμένει υπό «επιτήρηση» ώσπου να αποπληρώσει το 75% του χρέους της (μετά το 2022 για ορισμένους, μετά το 2030 για άλλους), δεν θα χαλιναγωγήσει την άνοδο της ανεργίας, δεν θα εισπράξει τους φόρους που προγραμματίζει, δεν θα περιορίσει τη διαφθορά, δεν θα έχει μακρόχρονη στρατηγική σταθερότητας. Αοπλοι ενώπιον των αριθμών, ας μην ξορκίζουμε τον εκκωφαντικό ήχο ενός λίαν προσεχούς πολιτικού και κοινωνικού «ατυχήματος» με καλέσματα και «αφηγήματα».
