Pin It

Του Τάσου Τσακίρογλου

 

Τα ΜΑΤ εισβάλλουν αξημέρωτα για να ανακαταλάβουν το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, μία ημέρα αφότου η κυβερνητική πλειοψηφία ψηφίζει στη Βουλή το ψηφιακό δωράκι στους καναλάρχες, ή και «νταβατζήδες» επονομαζόμενους, και ενώ η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την κατάργησή της δεν έχει επικυρωθεί ποτέ από τη Βουλή. Ο υπουργός Παιδείας προσφεύγει στα δικαστήρια για να σπάσει την απεργία και να ανοίξει τα Πανεπιστήμια. Το καθεστώς των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου τείνει να γίνει πλέον ο συνήθης τρόπος νομοθέτησης από την πλευρά της κυβέρνησης και το δόγμα «νόμος και τάξη» ο τρόπος διαχείρισης του κοινωνικού, ενώ ο ρατσισμός και ο εθνικισμός αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα.

 

Αυτή η πολιτική καθημερινότητα επαναφέρει εκ των πραγμάτων το ιστορικό ερώτημα «Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;», παραλλαγμένο σε «Πώς κυβερνάται αυτή η χώρα;». Εάν λάβουμε υπόψη τα παραπάνω δεδομένα, φαίνεται ότι η χώρα διολισθαίνει σε έναν άτυπο βοναπαρτισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ενάμισης Βοναπάρτης (Σαμαράς-Βενιζέλος), ο οποίος ισορροπεί σε μια εύθραυστη πολιτική κατάσταση χρησιμοποιώντας ως μπαγκέτα τον αυταρχισμό. Παράλληλα, αποδεικνύεται ότι η χρήση της «θεωρίας των δύο άκρων» δεν είναι τυχαία, αφού εξυπηρετεί τη συλλογιστική ότι μια «εθνικά υπεύθυνη» κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει όρθια τη χώρα σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή αποτελούν απειλή για τη σταθερότητα στη χώρα.

 

Η κυβέρνηση, παίζοντας τα ρέστα της, σαρώνει τις κοινωνικές κατακτήσεις χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, αφού για χρόνια οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέβαλαν τα μάλα στην (αυτο)συκοφάντηση του εργατικού κινήματος, παίρνοντας ως αντίδωρο ρουσφέτια, θώκους και αναγνώριση. Ετσι φτάσαμε σήμερα να οπισθοχωρούμε από Κούγκι σε Κούγκι, με τελευταίο αυτό της ΕΡΤ.

 

Το σημερινό έλλειμμα αξιοπιστίας δεν αφορά την κυβέρνηση, η οποία έχει απολέσει κάθε νομιμοποιητική βάση, αλλά την πρόταση για μια εναλλακτική λύση που θα μπορεί να δώσει νέα αυτοπεποίθηση και ελπίδα στη λαϊκή πλειοψηφία και να αποτρέψει την περαιτέρω κοινωνική καταστροφή που συσσωρεύει μόνο ερείπια.

 

Scroll to top