Της Δέσποινας Κουτσούμπα*

Μερικές φορές απορώ με το θράσος που επιδεικνύουν οι υπουργοί της κυβέρνησης. Θράσος όχι απέναντι στην κοινωνία ή τους εργαζομένους – αυτό πια το συνηθίσαμε. Θράσος απέναντι στην ίδια τη δημοκρατία.

Δεν είναι μόνον η αστυνομική επιχείρηση για την «κατάληψη» του μεγάρου της δημόσιας τηλεόρασης με την επίκληση της «νομιμότητας» χωρίς άδεια εισαγγελέα (!). Είναι, εξίσου, το αδιανόητο θράσος του υπουργού Παιδείας να απειλεί ότι θα θέσει σε αργία απεργούς για «παράβαση καθήκοντος»! Αν αυτό δεν είναι εκτροπή, τότε τι είναι;

Για εννέα συνεχόμενες εβδομάδες παρακολουθούμε μια περήφανη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, που συνέχισαν με αποφασιστικότητα πολύ πέρα από τις δύο απεργιακές εβδομάδες του υπόλοιπου δημόσιου τομέα, με μαζικές γενικές συνελεύσεις, καθημερινή περιφρούρηση, εκδηλώσεις με άλλα σωματεία. Ο υπουργός Παιδείας μετήλθε όλα τα (παράνομα, ως επί το πλείστον) μέσα προκειμένου να διαλύσει τα δημόσια Πανεπιστήμια: πολιτική απειλών, κατάργηση του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων στην πράξη, εκ των υστέρων νομοθέτηση πειθαρχικών παραπτωμάτων…

Προχτές, μέρα γενικής απεργίας, ο κ. Αρβανιτόπουλος χρησιμοποίησε την έσχατη απειλή: άφησε να διαρρεύσει ότι ήδη παραπέμπει τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων που δεν απογράφησαν στο Πειθαρχικό, με τις κατηγορίες της «παράβασης καθήκοντος», της «σοβαρής απείθειας» και της «μη απογραφής». Με σκοπό την απόλυση! Η χρονική σύμπτωση είναι ατυχής: μία μέρα πριν είχε δημοσιευτεί στο «Κουτί της Πανδώρας» η είδηση ότι αποσπασμένη υπάλληλος στο γραφείο του υπουργού Παιδείας εμπλέκεται σε σκάνδαλο δωροδοκίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Ο κ. Αρβανιτόπουλος δεν έκανε κανένα σχόλιο, ούτε φρόντισε να αποπεμφθεί η σύμβουλός του. Κατά τον κ. Αρβανιτόπουλο, «παράβαση καθήκοντος» είναι το να απεργείς και όχι το να καταχράσαι μισό εκατομμύριο ευρώ.

Μέχρι στιγμής, ο υπουργός δεν έχει προχωρήσει τα σχέδιά του. Αν όμως το κάνει, τότε θα μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Γιατί το να βγάλει απεργούς σε «αργία» είναι παράνομο και αντισυνταγματικό. Γιατί τέτοιες ενέργειες παραπέμπουν σε άλλου είδους καθεστώτα. Κι εδώ καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση: Οχι για το αν είμαστε υπέρ ή κατά των αιτημάτων των απεργών. Οχι για το αν πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να το παλέψουν αλλιώς. Οχι για το αν τοποθετούμαστε υπέρ ή κατά του «κλειστού» Πανεπιστημίου. Αλλά για το αν τασσόμαστε ή όχι με το Σύνταγμα της χώρας.

Εξηγούμαι: ο μόνος πραγματικά νόμιμος τρόπος που έχουν οι εργαζόμενοι να αντισταθούν είναι η απεργία. Είναι συνταγματικό δικαίωμα κάθε εργαζόμενου και επιλογή του να το ασκεί όταν το αποφασίζει κατά πλειοψηφία στο σωματείο του. Ακόμη κι αν όλοι οι άλλοι διαφωνούσαν μαζί τους, το Σύνταγμα τους δίνει το δικαίωμα να το κάνουν – άλλωστε αυτοί χάνουν τον μισθό τους, όχι όσοι τους «επιτηρούν». Για να διαφυλαχθεί αυτό το δικαίωμα, η απόλυση απεργών, το εργοδοτικό μπλακ άουτ και η πρόσληψη απεργοσπαστών για να σπάσει μια απεργία είναι παράνομα στη χώρα μας – και σε κάθε δημοκρατική χώρα.

Οποιος αμφισβητεί το δικαίωμα στην απεργία βάλλει ευθέως κατά του Συντάγματος – όταν αυτό το κάνει ένας υπουργός, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι απειλές για «αργία» στους απεργούς (όσο κούφιες κι αν είναι) αποτελούν ζήτημα απέναντι στο οποίο οφείλουμε να εξεγερθούμε όλοι. Αλλιώς οι ρητορείες περί «συνταγματικού τόξου» και «νομιμότητας» θα είναι μόνο ο φερετζές στον γύψο που μας ετοιμάζουν.

…………………………………………………………………….

* Πρόεδρος Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων