Του Τάσου Παππά
Ξαφνικά γεμίσαμε αντιμνημονιακούς. Κυβερνητικοί παράγοντες που υπέγραφαν χωρίς αντιρρήσεις ό,τι τους έφερνε η τρόικα και δεν αντιδρούσαν στους ταπεινωτικούς φετφάδες της, βουλευτές που διαλαλούσαν ότι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα εφεύρουμε, δημοσιολόγοι που εγκαλούσαν για αδάπανη δημοκοπία όσους προέτρεπαν την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί σκληρά, υπουργοί που υποστήριζαν ότι το Μνημόνιο είναι το μοναδικό ρεαλιστικό σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα, εμφανίζονται από προχθές έξαλλοι με την αδιαλλαξία της τρόικας και τους κορδακισμούς των εκπροσώπων της και επιτίθενται με οξείς χαρακτηρισμούς (ανόητοι, εμμονικοί, ανίκανοι, κατώτεροι υπάλληλοι).
Επειδή όλοι αυτοί αποκλείεται να είδαν «το φως το αληθινό», επειδή μάλλον δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν αυτοκριτική για τα πεπραγμένα τους και επειδή δεν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι η αλλαγή στη στάση τους οφείλεται σε «εισοδισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τον λόγο της μεταστροφής τους. Ζητήσαμε λοιπόν από κορυφαίο στέλεχος του δικομματικού μπλοκ να μας δώσει μια εξήγηση. Η απάντησή του ήταν διαφωτιστική: «Αυτή τη γραμμή δίνει το Μαξίμου, τη γραμμή δηλαδή της αντίστασης».
Μάλιστα. Αντίσταση λοιπόν. Εναντίον ποιων; Εναντίον αυτών που μέχρι πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση μας έλεγε ότι σώζουν τη χώρα από την καταστροφή, ότι έδωσαν το μεγαλύτερο δάνειο από καταβολής κόσμου, ότι βοήθησαν με κάθε μέσο τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ να κερδίσουν τις τελευταίες εκλογές για να μην έρθει στα πράγματα ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ; Εναντίον αυτών που το δικομματικό σύστημα εξουσίας υπερασπιζόταν όταν η αντιπολίτευση τους κατηγορούσε ότι συμπεριφέρονται σαν γκαουλάιτερ των συμφερόντων των τραπεζών;
Και ποιοι θα αντισταθούν; Ο Α. Σαμαράς, που έχει αυτομαστιγωθεί για την προηγούμενη αντιμνημονιακή στάση του (θυμάστε το «ουδείς αναμάρτητος»); Ο Α. Σαμαράς που εκλιπαρούσε τη Μέρκελ για λίγα ψίχουλα κατανόησης στο θέμα του χρέους, καταθέτοντας όμως ταυτοχρόνως τη διαθεσιμότητά του να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, δηλαδή τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές (αυτές που απαιτούν οι τροϊκανοί και η κυβέρνησή του έχει δεσμευτεί να προωθήσει), που έχει αποδεχτεί χωρίς δεύτερη κουβέντα, για να μην τη δυσαρεστήσει, τη μετάθεση των χρονικών ορίων που του έβαζε κάθε φορά η καγκελάριος (να περάσουν οι γερμανικές εκλογές, να τελειώσουν και οι ευρωεκλογές);
Θα αντισταθεί ο Ευάγγ. Βενιζέλος που δεν μπορεί να πείσει ούτε το κόμμα του για την αναγκαιότητα στήριξης της τρέχουσας πολιτικής, που όταν προσπάθησε από τη θέση του υπουργού Οικονομικών να πουλήσει τσαμπουκά στην τρόικα αναγκάστηκε ύστερα από ένα μήνα να υποχωρήσει ατάκτως και αναξιοπρεπώς; Θα αντισταθεί το οικονομικό επιτελείο, τα πρωτοκλασάτα στελέχη του οποίου, παρά το γεγονός ότι το μέγαρο Μαξίμου μιλάει για πολιτική διαπραγμάτευση, εκτιμούν ότι δεν είναι της παρούσης και καλά θα κάνουμε να χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών;
Και ποιο σχέδιο θα αντιπαραθέσουν στην περίπτωση που η τρόικα δεν καμφθεί; Καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν διαθέτει εναλλακτική λύση, ότι παλινωδεί, ότι άλλα λέει στο εσωτερικό και άλλα στο εξωτερικό, ότι το μισό κόμμα τάσσεται υπέρ του ευρώ και το άλλο μισό αγωνίζεται για να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα. Αυτοί που μας έχουν τάξει εδώ και δύο χρόνια ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας για τη μεταμνημονιακή εποχή, μήπως μπορούν να μας πληροφορήσουν σε ποια φάση βρίσκεται η επεξεργασία του; Προς τα πού θέλουν να πάει η Ελλάδα; Δεν υπάρχει τίποτα. Τα Ζάππεια της Νέας Δημοκρατίας με το άλλο μείγμα πολιτικής έχουν απαξιωθεί με ευθύνη του εμπνευστή τους. Τα περίφημα σοσιαλδημοκρατικά μοντέλα ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης που υπόσχεται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να ξεχωρίσει από τον συντηρητικό εταίρο του και για να καθησυχάσει τους οπαδούς του ακούγονται σαν ανέκδοτο.
Και με ποιο στράτευμα θα κάνουν όλοι αυτοί αντίσταση; Σε ποιους θα απευθυνθούν προκειμένου να στήσουν οχυρωματικές γραμμές; Στους πολίτες τους οποίους καλούν να κάτσουν ήσυχα, να εμπιστευτούν την κυβέρνηση, να μην παρασύρονται από τις Σειρήνες του λαϊκισμού, να μην ακούνε τις ηρωικές κραυγές της αντιπολίτευσης γιατί παραμονεύει ο κίνδυνος της εξόδου της χώρας από την ευρωπαϊκή οικογένεια;
Κοντολογίς, αυτές οι αγωνιστικές πιρουέτες γίνονται για το θεαθήναι. Η όποια αντίσταση της κυβέρνησης έχει μόνο έναν στόχο: να πετύχει καλύτερους όρους αιχμαλωσίας της χώρας.
