Του Φώτη Παπούλια

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι σαφές ότι δεν έχει «κοντή» μνήμη. Εχει απλώς επιλεκτική μνήμη. Αν ανατρέξει στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν τού άλλοτε ισχυρού ΠΑΣΟΚ, θα βρει πλείστες όσες δηλώσεις προέδρων του και στελεχών του, άλλοτε πολιτικά κομψές και άλλοτε αγγίζοντας τα όρια της ευθείας πρόκλησης στα εσωτερικά του Συνασπισμού, και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ, που έφταναν στην ευθεία ανάμειξη στα εσωτερικά του κόμματος.

Ενα φρεσκάρισμα της μνήμης του ίσως τον οδηγήσει να θυμηθεί τον τρόπο με τον οποίο υποδέχθηκαν στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ τον αποχωρήσαντα από τον Συνασπισμό και ιδρυτή, μαζί με άλλα στελέχη, της βραχύβιας ΑΕΚΑ του Ν. Μπίστη, μετέπειτα υπουργό του Κ. Σημίτη ή τα διθυραμβικά σχόλια που ακολούθησαν την αποχώρηση της άλλοτε «ανανεωτικής πτέρυγας» από τον Συνασπισμό και την αποδοχή της μετέπειτα ως ΔΗΜΑΡ κυβερνητικό εταίρο.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος οφείλει να γνωρίζει ότι το έτερο συστατικό της επιλεκτικής μνήμης είναι ο πανικός. Και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι σαφές ότι το τελευταίο μακρό διάστημα βρίσκεται σε πανικό. Η απόλυτη ταύτισή του με τη Νέα Δημοκρατία, η πρόβλεψή του ότι «μαζί με την αναγέννηση της Ελλάδας θα αναγεννηθεί και το ΠΑΣΟΚ» που δεν επαληθεύεται, αντιθέτως τα δημοσκοπικά μηνύματα δείχνουν περαιτέρω συρρίκνωση των ποσοστών του, η αμφισβήτηση που δέχεται στο εσωτερικό του κόμματός του, το μέτωπο που φαίνεται να έχει ανοίξει από την πλευρά του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και τα σενάρια επιστροφής του στη «μάχιμη πολιτική», δημιουργούν ένα κλίμα πολιτικής ασφυξίας για τον πολιτικά παμφάγο ένοικο της Χαριλάου Τρικούπη.

Η επίκληση περί αποστασίας, την οποία ανέσυρε από το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» (όπως θα έλεγε σε αλλοτινούς καιρούς το ΠΑΣΟΚ) ο πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος και προβλήθηκε από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», που είχε υποστηρίξει την κυβέρνηση των Αποστατών το 1965, αποδεικνύει αφενός το μέγεθος του πανικού του και αφετέρου θα όφειλε να γνωρίζει ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ούτε ως τραγωδία ούτε ως κωμωδία. Απλώς εκδικείται.

Οι αναφορές του στη δημοκρατική παράταξη απλώς επιτείνουν τον φόβο του ότι μπορεί να βρεθεί ηγέτης χωρίς κόμμα ή, στην καλύτερη περίπτωση, να περάσει στο πάνθεον των πρώην που κοσμούν τους τοίχους των κομματικών γραφείων. Εξάλλου, όπως λένε και στον τόπο καταγωγής του Ευάγγ. Βενιζέλου, «άδεια μαντριά, γεμάτα λύκους…»