→Η μερίδα των συμπολιτών μας που αντιδρά στην επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης δεν είναι μόνο θρησκευόμενοι, συντηρητικοί ή/και ρατσιστές· είναι και αδιάβαστοι –πλην αδιαμφισβήτητα– οπαδοί του καπιταλιστικού δόγματος
Της Αιμιλίας Βουλβούλη*
Αρκετά έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες (ένθεν και ένθεν) για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης (ΣΣ) προκειμένου να περιλαμβάνει και ζευγάρια του ίδιου φύλου, με αφορμή την υπαναχώρηση της κυβέρνησης σχετικά με το ζήτημα αλλά και την κατάθεση σχεδίου νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προτείνει την επέκταση αυτή.
Καλώς έχουν γραφτεί πολλά για το ζήτημα, διότι αυτό διαλύει κάθε εντύπωση, η οποία αντιλαμβάνεται τη σεξουαλικότητα ως ένα αυστηρά προσωπικό και ατομικό στοιχείο της ταυτότητας ενός ανθρώπου. Δεν είναι· και δεν είναι διότι πρόκειται για ένα πολιτικό ζήτημα και ως τέτοιο έχει οριστεί εδώ και τέσσερις περίπου αιώνες οπότε και η σεξουαλικότητα έχει οριστεί ως διακριτό στοιχείο της κοινωνικής μας ταυτότητας.
Ως στοιχείο λοιπόν της ταυτότητάς μας είναι υποκείμενο σε πολιτικές αποφάσεις, όπως είναι για παράδειγμα η εθνικότητά μας, το επάγγελμά μας κ.ο.κ. Ανάλογα με αυτά τα στοιχεία της ταυτότητάς μας έχουμε συγκεκριμένα δικαιώματα (ή όχι) και υποχρεώσεις ως πολίτες στο πλαίσιο πολιτικών οντοτήτων. Επομένως το θέμα έπρεπε –αν και με καθυστέρηση αιώνων– επιτέλους ν’ ανοίξει και στην Ελλάδα· και άνοιξε.
Ολα αυτά βέβαια στο πλαίσιο μιας αστικής τάξης όπου ταξινομήσεις με βάση την εθνικότητα, τη φυλή, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό εγκλωβίζουν τα άτομα σε κοινωνικά κατασκευασμένες κατηγορίες οι οποίες με τη σειρά τους σχηματίζουν τη βάση διαστρωμάτωσης και κοινωνικού ελέγχου. Ως εκ τούτου, η συζήτηση δεν θα πρέπει να περιοριστεί στο ΣΣ. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία του ζητήματος, για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ άτομων δηλαδή, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το παραπάνω: Οτι δηλαδή η –σήμερα απολύτως αναγκαία– επέκταση του ΣΣ έτσι ώστε να περιλαμβάνει και ομόφυλα ζευγάρια δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από την αποκατάσταση της αστικής τάξης.
Ωστόσο, επειδή οφείλουμε να αφουγκραστούμε αυτούς για τους οποίους γίνεται λόγος θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η ιστορία του κινήματος ΛΟΑΤ είναι συνυφασμένη με την ιστορία ευρύτερων κινημάτων χειραφέτησης τα οποία αμφισβητούν κυρίαρχες αστικές αξίες, υποστηρίζουν τον κοινωνικό πλουραλισμό και προτάσσουν εναλλακτικούς τρόπους ύπαρξης απέναντι στον ολοκληρωτισμό του αστισμού και του καπιταλισμού τον οποίο και αντιλαμβάνονται ως μία από τις αιτίες της καταπίεσής τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τόσο στην Ελλάδα αλλά και αλλού ο ΛΟΑΤ ακτιβισμός έχει ταυτιστεί με την Αριστερά. Πώς θα μπορούσε να μην έχει ταυτιστεί άλλωστε, αφού η σεξουαλική κυριαρχία δεν είναι παρά απόρροια της οικονομικής κυριαρχίας –παραδείγματα από πρώην αποικίες όπου η ομοφυλοφιλία όχι μόνο στιγματίστηκε με την έλευση των «πολιτισμένων», αλλά χρησιμοποιήθηκε ακόμα και ως πρόφαση για την εξόντωση, την καθυπόταξη των αυτόχθονων, την αρπαγή του πλούτου τους και τον προσηλυτισμό τους φωτίζουν πολύ καλά αυτή τη σχέση– και άρα η εξάλειψη της πρώτης σχετίζεται άμεσα με την εξάλειψη της δεύτερης.
Ας μην αρκεστούμε λοιπόν απλώς στο να γελάμε με τις ιλαρότητες του μητροπολίτη Πειραιώς –οι οποίες ενδεχομένως να αφορούν ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας το οποίο θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια ή παρέκκλιση και ένα άλλο το οποίο τη θεωρεί θανάσιμο αδίκημα και νοσταλγεί τους ναζιστικούς φούρνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι δολοφόνησαν όχι μόνο Εβραίους και κομμουνιστές αλλά και ομοφυλόφιλους– και στο να αποδίδουμε τη στάση αυτών των ομάδων της ελληνικής κοινωνίας στο θρησκευτικό συντηρητισμό και στο ρατσιστικό παραλήρημα.
Ας δούμε την ομοφυλοφιλία ως έννοια (όχι ως συμπεριφορά) συνυφασμένη με την ανάδυση του καπιταλισμού. Τότε εμφανίζεται για πρώτη φορά η έννοια της ομόφυλης σεξουαλικής δραστηριότητας και από τότε άρχισε να υπόκειται σε διαδικασίες κανονικοποίησης (περιορισμοί, απαγορεύσεις, τιμωρίες).
Αρα η μερίδα αυτή των συμπολιτών μας που αντιδρά στην επέκταση του ΣΣ δεν είναι μόνο θρησκευόμενοι, συντηρητικοί ή/και ρατσιστές· είναι και αδιάβαστοι –πλην αδιαμφισβήτητα– οπαδοί του καπιταλιστικού δόγματος. Στην ουσία δηλαδή διαφωνούν με την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος που υπηρετούν. Διαφέρουν εν μέρει με τους ενημερωμένους –πλην αδιαμφισβήτητα– οπαδούς του καπιταλιστικού δόγματος οι οποίοι επιθυμούν την επέκταση του ΣΣ ως αποκατάσταση της αστικής τάξης.
Από την άλλη, η μερίδα αυτή των αριστερών συμπολιτών μας η οποία στην προσπάθεια αυτή βλέπει μία νίκη ενάντια στον σεξισμό και μία έμπρακτη συμπαράσταση στη ΛΟΑΤ κοινότητα οφείλει να μη σταματήσει εκεί. Ως προϊόν καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας, ο σεξισμός δεν αντιμετωπίζεται ριζικά με έναν, δύο, τρεις κ.λπ. νόμους. Η ριζική αντιμετώπισή του προϋποθέτει μια άλλη κοινωνία.
…………………………………………………………………………………………………………………………………
* Επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας – Πανεπιστήμιο Φατίχ της Κωνσταντινούπολης
