Τα όσα συμβαίνουν στον πολύπαθο τομέα της Παιδείας είναι τραγικά. Οι κυβερνητικοί χειρισμοί έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο τις συνομιλίες με την πανεπιστημιακή κοινότητα. Ταυτόχρονα οι συνεχείς περικοπές και οι διαθεσιμότητες έχουν επιφέρει την υποβάθμιση του γνωστικού πεδίου και της διδασκαλίας σε Γυμνάσια και Λύκεια. Ειδικά την τελευταία τετραετία (2009-2013), σύμφωνα με στοιχεία μελέτης του ΟΟΣΑ, οι Ελληνες μαθητές ηλικίας 15-16 χρόνων βρίσκονται, από πλευράς επιδόσεων στην ανάγνωση, τα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες, στην προτελευταία θέση της ευρωζώνης. Μάλιστα. Κανείς δεν νιώθει ντροπή γι' αυτόν τον εκπαιδευτικό καταποντισμό;
Εχει ένα ακόμη ενδιαφέρον η μελέτη του ΟΟΣΑ. Σημαντική επίπτωση στις επιδόσεις των μαθητών έχει η κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση. Οσοι προέρχονται από νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα είναι περισσότερο ανεπίδεκτοι μαθήσεως τόσο στα μαθηματικά όσο και στις θετικές επιστήμες, ακόμα και στην ανάγνωση. Εχουμε καταλήξει δηλαδή σε μια καθαρά ταξική Παιδεία. Αυτό που συμβαίνει στα Πανεπιστήμια της χώρας είναι εξωφρενικό. Ανεκδιήγητη και αυταρχική ήταν η απόφαση του υπουργού Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλου να παραπέμψει στο Πειθαρχικό τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη, επειδή -άκουσον!- συνεχίζεται η απεργία των εργαζομένων στα ιδρύματα. Είναι επίσης εξοργιστική η συντονισμένη επίθεση μερικών υπουργών και ορισμένων μέσων ενημέρωσης κατά του πρύτανη επειδή -λέει- του αρέσει το θέατρο. Στη χλεύη και στην πυρά λοιπόν επειδή ένας πρύτανης παίζει στο θέατρο, λες και το θέατρο είναι κατακριτέο ή απορριπτέο από τους ενορχηστρωτές της επίθεσης.
Η ανεπάρκεια του υπουργού Παιδείας είναι πλέον εμφανής σε όλους, κόμματα, πανεπιστημιακούς, ακόμη και στους κύκλους της κυβέρνησης όπου η δυσαρέσκεια είναι τόσο έντονη, ώστε ακούγονται ήδη ονόματα που θα μπορούσαν να τον αντικαταστήσουν. Η διγλωσσία του κατά τις διαπραγματεύσεις, η αλλοπρόσαλλη τακτική του αυταρχισμού και των διασπαστικών κινήσεων που μετέρχεται έχουν προκαλέσει οργή στο ενδοκυβερνητικό στρατόπεδο. Η υποβάθμιση της Παιδείας είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να πράξει μια κυβέρνηση, ακριβώς διότι είναι υπεύθυνη για τους νέους επιστήμονες, για τις νέες γενιές. Οι χειρισμοί αυτής της κυβέρνησης στο συνολικό σώμα της Παιδείας αποδεικνύουν ότι δεν έχει τέτοιους ενδοιασμούς για το μέλλον και ότι το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να φανεί συνεπής απέναντι στις επιταγές της τρόικας, εφαρμόζοντας συνειδητά τις «αρχές» και τις «αξίες» του άκρατου φιλελευθερισμού.
Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στην Παιδεία όχι απλώς δεν περιποιεί τιμή στην κυβέρνηση, όχι μόνο δείχνει τον καταποντισμό της αλλά, προκαλεί ντροπή και απογοήτευση για την ποιότητα του πολιτικού κόσμου και του συστήματος που όλοι υπηρετούν χωρίς ίχνος κοινωνικής ή πολιτισμικής ευαισθησίας. Το μέλλον ενός τόπου εξαρτάται και από την ποιότητα σε επιστημονικό αλλά και υλικοτεχνικό (εργαστήρια κ.λπ.) επίπεδο. Οι μυστικές συναντήσεις εμπλεκομένων, η αδιαφάνεια, οι διαθεσιμότητες, ο αυταρχισμός είναι χαρακτηριστικά άκρως συντηρητικών κυβερνήσεων, που δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, την Παιδεία και τον πολιτισμό.
