Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είχαμε σημειώσει άλλοτε για τον Ανδρέα Λοβέρδο ότι ανήκει στη λέσχη των αρχομανών, οχλολοίδορων, αμοραλιστών. Το ακόμη και σήμερα αγαπημένο παιδί των media δικαίωσε απολύτως την ως άνω σημείωση τόσο από τη θητεία του στο υπουργείο Εργασίας όσο και στο υπουργείο Υγείας, σε δύο κρίσιμα δηλαδή για τη λειτουργία του πολιτεύματος και την ασφάλεια των πολιτών υπουργεία.
Σμπαράλιασε κυριολεκτικά τις εργασιακές σχέσεις, διέλυσε τις δομές στην Υγεία, επέδειξε ραγιαδισμό σε ρασοφόρους διώκοντας κατά επιθυμία τους διοικητές νοσοκομείων και λοιπά θλιβερά γι' αυτόν, για την πολιτική του καριέρα, την προσωπικότητά του (δεν ξεχνάμε ότι εμφανίστηκε στην πολιτική, αφού είχε κάνει τη βόλτα του στους λειμώνες της ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου).
Ο υπουργός, που με τόσο ευκολία επέρριπτε όλη την ευθύνη για την κατάντια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης στους δημοσίους υπαλλήλους, είχε πάντα την εύνοια κυρίως των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Ισως γιατί εξέπεμπε τη νέα «φιλοσοφία» των καιρών, την οποία ασπάζονταν και οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, δηλαδή τον αμερικανισμό: ο φτωχός φταίει που είναι φτωχός, οι σπόνσορες βοηθάνε τους πολιτικούς με αντίτιμο τη δουλοφροσύνη απέναντί τους (των πολιτικών τη δουλοφροσύνη), το πράττειν προηγείται της σκέψης (πολλώ δε μάλλον του στοχασμού), ο κόσμος ανήκει στους νικητές, οι loser είναι για πέταμα και τα λοιπά γνωστά του αμερικανισμού (που, πλέον, έχει αντιγραφεί από σύμπασα τη γηραιά ήπειρο…).
Αυτός ο κύριος λοιπόν, που καβάλησε την κάλαμο της εξουσίας και νόμιζε ότι είναι ο άρχων του κόσμου, αίφνης βρέθηκε εκτός συστήματος, του ιδίου συστήματος που με πάθος και αυταπάρνηση είχε υπηρετήσει. Το τίμημα το πλήρωσε. Και τι τίμημα: η περιφρόνηση του κόσμου και η εξευτελιστική συμπεριφορά προς αυτόν των έως πρότινος συγκαλαμοϊππευόντων! Εκεί οδηγούν η αμετροέπεια, η αρχομανία, η εξουσιολαγνεία. Σιγά, όμως, μην ιδρώσει το αυτί του νέου(;) πολιτικού.
Να μείνει αυτός, ο σωτήρας, ο ανερχόμενος, ο ξερόλας, ο πανεπιστημιακός έξω από την πίτα της πολιτικής; Ε, όχι. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει δικό του κόμμα, ώστε κανένας αρχηγός να μην έχει ποτέ τη δυνατότητα να τον εκδιώξει, ονόμασε δε τούτο ΡΙΚΚΣΥ, να ακούγεται, παρακαλώ, όπως η ρήξη, να βροντοφωνάζεται η επαναστατική του θέληση. Πρόταξε την ανάγκη ο βουλευτής Λοβέρδος «άμεσων δράσεων (sic) και συνέπειας λόγων» κατηγορώντας τους πάντες. Ως καθηγητής εδίδασκε ότι η έννοια «δράση» δεν είναι αφηρημένη;
Κινήσεις στον αέρα, κινήσεις αφηρημένες και αγχωτικές, υπόδουλες της μεγαλομανίας του. Εγκαλεί την κυβέρνηση για αντιαναπτυξιακή πολιτική και τακτικισμούς και την ίδια ώρα (εντελώς ατάραχος, χωρίς τύψεις) διαβεβαιώνει ότι στηρίζει τούτη την κυβέρνηση. Δηλαδή τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
Είναι αμετανόητοι όλοι αυτής της φουρνιάς πολιτικών που έζησαν με δανεικά επιδεικνύοντας έναν απέραντο αυταρχισμό στις αποφάσεις τους. Δεν λένε να ξεκολλήσουν από την εξουσία. Ισως γιατί, εκτός αυτής, είναι ανύπαρκτοι, φτωχούληδες, απροστάτευτοι.
