Η εξουσία διαφθείρει, το γνωρίζουμε. Και όταν η εξουσία αρχίζει να παίρνει χαρακτηριστικά προσωπικής «αυθεντίας», αλαζονείας και νεποτισμού, τότε η διαφθορά παίρνει και αυτή ευρύτερες διαστάσεις. Αυτό βιώνει σήμερα η Τουρκία, με την εξουσία του Ερντογάν να έχει μπει σε μια βαθιά, σκληρή, σχεδόν υπαρξιακή αναμέτρηση. Μέχρι τώρα ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε να κάνει με τον παραδοσιακό αντίπαλό του, το «βαθύ» κεμαλικό κράτος με τα πανίσχυρα παρακλάδια του, τα οποία αποκεφάλιζε ένα ένα. Τώρα όμως έχει απέναντί του ένα πανίσχυρο κίνημα που είναι «σάρκα από τη σάρκα» του δικού του κινήματος, που προετοίμασε την άνοδο και την εδραίωσή του στην εξουσία: την κοινότητα του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, με τεράστια πολιτικο-θρησκευτική, οικονομική και κοινωνική δύναμη στην Τουρκία και σε όλο τον ισλαμικό κόσμο.
Αυτή η κοινότητα του Γκιουλέν με βαθιά ριζωμένα ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό, ιδιαίτερα στην αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, στη Δικαιοσύνη και στα μέσα ενημέρωσης, λειτούργησε ως πολιορκητικός κριός για την εκκαθάριση του κεμαλικού κατεστημένου. Ομως ο Ερντογάν, έπειτα από τρεις εκλογικούς θριάμβους, πίστευε ότι μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά ακόμη πιο αλαζονικά, απομακρύνοντας ακόμη και τους στενότερους συμμάχους του -αυτούς που τον ανέδειξαν- εφόσον σκίαζαν ή δεν έδειχναν ενθουσιασμό για τα σχέδιά του να γίνει σύγχρονος σουλτάνος ή ακόμη άρχιζαν να επικρίνουν τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του και κυρίως την υπόθαλψη των σκανδάλων και της διαφθοράς, η οποία ξεχείλιζε πια από το περιβάλλον του.
Ο Ερντογάν νόμιζε ότι μπορούσε να ασκεί ανενόχλητος την ολοένα και πιο αυταρχική εξουσία του, βέβαιος ότι οι διαδηλωτές στην Πόλη και τις μεγάλες πόλεις δεν μπορούν να τον ανατρέψουν με τις ειρηνικές εκδηλώσεις τους, όπως για το πάρκο Γκεζί ή ενάντια στις συντηρητικές προτροπές του για τον τρόπο ζωής και διασκέδασης της νεολαίας. Πίστευε ότι οι άνθρωποι που συνέβαλαν στην άνοδό του, δηλαδή οι πιστοί στον Γκιουλέν που είχαν διεισδύσει εδώ και πολλά χρόνια σε όλους τους κρίσιμους μηχανισμούς, θα ανέχονταν την οικογενειοκρατία, τα σκάνδαλα, τη διαφθορά των ανώτατων κυβερνητικών και κομματικών αξιωματούχων, την «παρέκκλιση» του Ερντογάν.
Τώρα τρέχει να προλάβει και, όπως όλοι όσοι κινδυνεύουν, ανακαλύπτει «ξένο δάκτυλο», «συνωμοσίες από κέντρα του εξωτερικού» και άλλα φαιδρά. Οι έμπιστοι συνεργάτες του έπαιρναν τα εκατομμύρια μέσα σε κουτιά παπουτσιών -πολύ πιο ευπρεπής συσκευασία σε σύγκριση με τις μαύρες σακούλες των Ελλήνων συναδέλφων τους- αλλά ο Ερντογάν λέει ότι μπορεί να περιείχαν… βιβλία! Ο υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου δηλώνει ότι οι κακοί εποφθαλμιούν την κυβέρνηση Ερντογάν για «την επανάσταση που ξεκινήσαμε σε αυτή τη χώρα»(!).
Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησε τη μεγάλη πορεία του προς την εξουσία, ο Ερντογάν είχε μαζί του πραγματικά τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που διψούσε για ελευθερία, δημοκρατία και ανατροπή του στρατιωτικού κατεστημένου. Από τότε μέχρι σήμερα έκανε ό,τι μπορούσε για να απομακρύνει αυτό το μεγάλο και ποικιλόμορφο λαϊκό κίνημα. Τώρα, τρεις μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές και επτάμισι μήνες πριν από τις προεδρικές, αυτή η μεγάλη πλειοψηφία τείνει να στραφεί εναντίον του. Οσο πιο ελεύθεροι είναι οι άνθρωποι τόσο λιγότερο ελκύονται από την απόλυτη εξουσία. Παντού!
