Του Τάσου Παππά
«Κωλοτούμπας», «πολιτικός απατεώνας», «περιδεές ανθρωπάκι». Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με ορισμένους δημοσιολόγους και τους πολιτικούς αντιπάλους του από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Η αιτία; Συναντήθηκε με τον Σόιμπλε -τον αρχιτέκτονα των σκληρών πολιτικών της λιτότητας- και επισκέπτεται τις ΗΠΑ – το άντρο του διεθνούς καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.
Ο ίδιος άνθρωπος, πριν από λίγο καιρό, ήταν ένας επικίνδυνος τυχοδιώκτης που με τη συμπεριφορά του και τις θέσεις του κατά της γερμανικής πολιτικής τάξης δυσκόλευε το έργο της κυβέρνησης, επένδυε στην καταστροφή της χώρας και δούλευε συστηματικά για την έξοδό της από το ευρώ, σπρώχνοντας στην «αλβανοποίησή» της. Αλλωστε είχε «φάει πόρτα» απ' όλους τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και διατηρούσε σχέσεις μόνο με κάτι αριστερά γκρουπούσκουλα που δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στις χώρες τους και στην Ευρώπη.
Ουδείς είναι υπεράνω κριτικής. Η πολιτική και η δημοσιογραφία είναι εδώ για να επισημαίνουν τις αντιφάσεις, τα λάθη, τις ολιγωρίες και τις άτακτες αναδιπλώσεις των πρωταγωνιστών και η κοινωνία των πολιτών θα είναι ο τελικός κριτής. Ωστόσο, το ενοχλητικό και συνάμα αντιαισθητικό είναι ότι κατηγορούν για οπορτουνισμό και χυδαίο σαλταδορισμό τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης που σ' όλη τη διαδρομή τους έχουν κάνει την κωλοτούμπα σήμα κατατεθέν και μέθοδο επιβίωσης, έχουν γλείψει εκεί που έφτυναν (και αντιστρόφως) και έχουν υπηρετήσει με ιεραποστολικό ζήλο ηγέτες που υπήρξαν πρωταθλητές στο συγκεκριμένο «αγώνισμα».
Ομως στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει κάτι βαθύτερο. Το σύστημα (το πνεύμα του, τα συμφέροντα που οργανώνονται γύρω από τη διάσωσή του, οι οργανικοί διανοούμενοι, τα φιλικά δίκτυα επικοινωνίας) όταν αισθάνεται ότι απειλείται από έναν καινούργιο παίκτη, ο οποίος μπαίνει φουριόζος στη σκηνή, δείχνει δύστροπος, ανεξέλεγκτος, ικανός να ανατρέψει παγιωμένες ισορροπίες, αντιδρά κατά κανόνα με δύο τρόπους: Επιχειρεί να τον παρουσιάσει ως αποσυνάγωγο και εξτρεμιστή με στόχο να λειάνει τις πιο ριζοσπαστικές πλευρές της στρατηγικής του και να εξουδετερώσει έτσι τον εναλλακτικό χαρακτήρα του, και αφού το πετύχει, στη συνέχεια προχωρά στη γελοιοποίησή του επειδή έκανε ακριβώς αυτά που του ζητούσε!
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Την ίδια τακτική ακολούθησε ο εσμός των ποικιλώνυμων συμφερόντων απέναντι στο ΠΑΣΟΚ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του. Πριν ακόμη κριθεί τελεσίδικα η εσωτερική μάχη για τη φυσιογνωμία του, τα τότε αστικά κόμματα ξιφουλκούσαν κατά του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου με κατηγορίες που δεν διέφεραν πολύ απ' αυτές που δέχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαρακτήριζε το ΠΑΣΟΚ «Αριστερά της Αριστεράς», τον Α. Παπανδρέου αριστεριστή δημαγωγό που παίζει με το μέλλον της χώρας, ενώ ο Γεώργιος Μαύρος καλούσε τους προοδευτικούς πολίτες να μην το ψηφίσουν, γιατί «κάθε ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι και μια σφαίρα στην καρδιά της δημοκρατικής παράταξης».
Η πίεση ήταν ασφυκτική και απέδωσε με τη βοήθεια των πανίσχυρων δημοσιογραφικών ομίλων που είχαν αναλάβει εργολαβικά να «συνετίσουν» τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και φυσικά με τη διαρροή φημών ότι ο σκληρός βραχίονας του καθεστώτος (ο στρατός) δεν θα άφηνε ένα ριζοσπαστικό κίνημα να μπλέξει τη χώρα σε περιπέτειες.
Ο Α. Παπανδρέου αποδείχθηκε μπόσικος, χωρίς πάντως να γλιτώσει τη ρετσινιά του «παπατζή», με την οποία τον στόλισαν όσοι προηγουμένως τον είχαν κατηγορήσει για ροπή προς τον εξτρεμισμό. Δεν δίστασε, προκειμένου να πάρει την κυβέρνηση, να κάνει όλες τις κωλοτούμπες που απαιτούσαν απ' αυτόν. Παρουσίασε τους σάπιους συμβιβασμούς του ως νικηφόρα υποχώρηση και έθαψε τις ρηξικέλευθες διακηρύξεις του στη χωματερή των προσομοιώσεων.
Ενδεχομένως εξαρχής να ήταν σ' αυτή τη λογική του «ρεαλισμού» και ως επιδέξιος χειραγωγός μαζών χρησιμοποιούσε αριστερή φρασεολογία για να μαζέψει ψήφους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ μετεξελίχθηκε από κόμμα ανατροπής σε έναν πολυσυλλεκτικό μηχανισμό μίζερης διαχείρισης της πραγματικότητας. Από τον ίδιο κίνδυνο και τις ίδιες δυνάμεις πολιορκείται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς αυτό λοιπόν η περίπτωσή του μοιάζει με την περίπτωση του ΠΑΣΟΚ.
