Του Σωτήρη Αργύρη*
Η έλευση του Μνημονίου στη χώρα μας επηρέασε τους πάντες. Ασφαλώς και δεν εξαιρείται η πολιτειακή αρχή, η οποία, ωστόσο, ανέχθηκε την άκρως αντιλαϊκή κυβερνητική συνταγή της κοινωνικής αναλγησίας και, όπως αποδεικνύεται, ξεχνά ακόμη και τις δικές της ευθύνες. Η παρούσα επιστολή απευθύνεται στον συντοπίτη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, καθώς σε σειρά θεμάτων μοιάζει εγκλωβισμένος στις βουλές του δικομματισμού, παρότι εκ του ρόλου του και της θέσης του θα μπορούσε κάλλιστα να παρέμβει. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν το έπραξε, απομακρυνόμενος εν πολλοίς από το παρελθόν του, την κοινωνική ευαισθησία του και την ανθρώπινη πλευρά που ως βουλευτής, υπουργός και απλός πολίτης είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Με αφορμή τη σιγή στην ΕΡΑ Ιωαννίνων –κατέβηκε ο τελευταίος πομπός του σταθμού που εξέπεμπε επί 65 ολόκληρα χρόνια, σκέφτηκα, κύριε Πρόεδρε, να απευθυνθώ σε εσάς. Να σας θυμίσω τα δικά σας λόγια που λέγατε από τα μικρόφωνα του σταθμού, τις δικές σας -πολιτικές και ανθρώπινες- περιγραφές, τη συγκίνηση που εκδηλώνατε στις συνεντεύξεις και τα δάκρυα που χύνατε ανατρέχοντας στις υπέροχες αυτές στιγμές. Σας θυμάμαι να οργίζεστε με εκείνους που θεωρούσαν τσιφλίκι τους ορισμένες περιοχές, να δηλώνετε αδυναμία να παρευρεθείτε στο στούντιο της ΕΡΑ επειδή προτεραιότητά σας ήταν να επικοινωνήσετε με τους κατοίκους των απομακρυσμένων χωριών, να αναφέρεστε με συγκίνηση στους απλούς λαϊκούς αγωνιστές, συνταξιούχους και μεροκαματιάρηδες της εκλογικής σας περιφέρειας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κύριε Πρόεδρε, την περιγραφή σας στην ΕΡΑ Ιωαννίνων, όταν για πρώτη φορά, ως υποψήφιος βουλευτής, πήγατε στο Μέτσοβο να μιλήσετε. Σας άκουγα αποσβολωμένος στο διπλανό μικρόφωνο να λέτε για τα πρωτοπαλίκαρα του Ευάγγελου Αβέρωφ που ήρθαν στο πιο φτωχό καφενεδάκι του χωριού με σκοπό να σας κιοτέψουν ώστε να μη μιλήσετε για τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Και εσείς τραβήξατε τη νοητή γραμμή στο δάπεδο, δείχνοντάς τους πως είσαστε αποφασισμένος να μη φύγετε άπραγος από την περιοδεία σας, με αποτέλεσμα να σπάσετε το άβατο των πολιτικών αντιπάλων του Μετσοβίτη πολιτικού. Θυμάμαι, ακόμη, την άλλοτε τρεμάμενη από τη συγκίνηση φωνή σας και ταυτόχρονα την αποφασιστικότητα που, όπως λέγατε, επιδείξατε για να κιοτέψουν τελικά οι δεξιοί και να φύγουν από τα καφενείο, αφήνοντάς σας ελεύθερο το πεδίο.
Θυμάμαι, επιπλέον, τον ανθρώπινο τόνο της φωνής σας, τη συγκίνησή σας και τον θαυμασμό σας για τους λαϊκούς ανθρώπους, με τους οποίους συζητούσατε στα καφενεία των χωριών, πίνοντας το αγαπημένο σας ποτό, το τσιπουράκι. Με περισσή συγκίνηση αναφερόσασταν στη λαϊκή σοφία και τις οικονομικές αναλύσεις του μπαρμπα-Λάκη του Αρβανίτη, από το Καλπάκι, ο οποίος σας ζητούσε μάλιστα να μεταφέρετε αυτές τις σκέψεις στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν σας κρύβω ότι μου έκανε (θετική) εντύπωση η απλότητά σας και η ανθρωπιά που δείχνατε στα περήφανα γηρατειά, τα οποία σήμερα στερούνται ακόμη και το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης και της ποιοτικής ψυχαγωγίας που η ΕΡΑ πρόσφερε επί έξι και πλέον δεκαετίες.
Θυμάμαι, τέλος, περίπου έναν χρόνο πριν κατακτήσετε το ύπατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, την «άρνησή» σας να έρθετε στο στούντιο του ιστορικού σταθμού, ανήμερα του Σωτήρος, να μιλήσετε στα φιλόξενα μικρόφωνα της εκπομπής. Ως δικαιολογία προβάλλατε το άκρως ανθρώπινο και κοινωνικό ενδιαφέρον σας για τους κατοίκους της Λάκκας Σουλίου, αφού θα πηγαίνατε στα χωριά Ρωμανό και Σιστρούνι να δείτε φίλους και γνωστούς και να συμμετάσχετε στο θρησκευτικό πανηγύρι. Και οι κάτοικοι αυτής της περιοχής στερούνται πλέον τη φωνή της ΕΡΑ, δηλαδή και τη δική σας φωνή, κύριε Πρόεδρε, αν υποθέσουμε ότι θα θέλατε να κάνετε μία δήλωση ή συζήτηση στον 65 ετών σταθμό των Ιωαννίνων και της Ηπείρου.
Μετά απ’ όλα αυτά, διερωτώμαι, κύριε Πρόεδρε, πώς είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεστε για τους συντοπίτες σας και τον κάθε Ελληνα πολίτη που διαπιστώνει με θλίψη και θυμό την επιβολή του «μαύρου» σε όλες τις ΕΡΑ –και φυσικά στην ΕΡΤ; Πώς εσείς ανέχεστε αυτή την κατάσταση; Για ποιο λόγο βάλατε την υπογραφή σας στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία, μάλιστα, δεν συζητήθηκε ούτε καν στη Βουλή. Γιατί δεν τραβήξατε αυτή τη νοητή γραμμή απέναντι στην κυβέρνηση που είχατε τραβήξει στο Μέτσοβο υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της δική σας έκφρασης; Πώς είναι δυνατόν η ψυχή σας και ο ανθρωπισμός σας να έχουν ξεχάσει τους ακρίτες του Πωγωνίου, της Κόνιτσας και της Μουργκάνας, την Πωγωνιανή, τους Φραγκάδες και το Δελβινάκι; Εσείς, κύριε Πρόεδρε, έχετε καθήκον να δώσετε ελπίδα και προσδοκίες στους ακρίτες, τους άνεργους, τη νέα γενιά, στο σύνολο του ελληνικού λαού. Και αυτό είναι θέμα Ψυχής. Μπορείτε να ξαναφέρετε, έστω και δειλά, το χαμόγελο στα χείλη των ακροβολισμένων στη συνορογραμμή συμπατριωτών σας, να συμβάλετε στην ψυχική ανάταξη της χώρας. Γιατί, κύριε Πρόεδρε, όσοι κατέχουν τα πλέον υψηλά αξιώματα, έχουν ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερη ευθύνη παρέμβασης στις λογικές του μαύρου στην ενημέρωση και της εθνικής κατάθλιψης που η κυβέρνηση με περισσή ευκολία σκορπά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας.
……………………………………………………………………………….
* Απολυμένος εργαζόμενος της ΕΡΑ Ιωαννίνων
