Περίσσεψε, όντως, η υποκρισία κατά την τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας στο Ευρωκοινοβούλιο στους αξιωματούχους, που μίλησαν με θερμά λόγια για τις θυσίες των Ελλήνων και άσκησαν κριτική (!) στην πολιτική της τρόικας, μη λησμονώντας βεβαίως να πλέξουν το εγκώμιο του Ελληνα πρωθυπουργού. Ενας ακροατής θα νόμιζε ότι τελείωσαν τα βάσανα για τον ελληνικό λαό, ότι παρήλθε ο καιρός των λαθών εκ μέρους και των δανειστών και των ελληνικών κυβερνήσεων και πλέον είναι ορθάνοιχτος ο δρόμος της ανάπτυξης και της ισορροπίας στην ελληνική οικονομία.

Η χώρα θα παραμείνει όρθια, διαβεβαίωσε τους εταίρους ο Ελληνας πρωθυπουργός και υποσχέθηκε να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την επίσπευση των διαδικασιών για τις ιδιωτικοποιήσεις. Βρήκε μάλιστα την ευκαιρία να αποδυθεί σε προεκλογικού κλίματος υποσχέσεις περί παροχής του «πρωτόγνωρου πρωτογενούς πλεονάσματος» στους χαμηλοσυνταξιούχους και τις πάσχουσες κοινωνικές ομάδες. Το γνωστό κλίμα: συνεδριάζουν οι ηγέτες, απουσιάζουν οι λαοί. Και δήθεν κριτική και εγκώμια. Στάχτη στα μάτια. Ούτε λέξη για την κοινωνική αποδιάρθρωση ούτε μία κριτική για το σύστημα που επιτρέπει στους λίγους να καρπώνονται τα πολλά και αναγκάζει τους πολλούς να αρκούνται στα λίγα, έως ελάχιστα, έως τίποτε. Συνηθίζονται αυτά τα «πανηγύρια» στις φιέστες ανάληψης της προεδρίας από την οποιαδήποτε χώρα. Οι ηγέτες ευλογάνε τα γένια τους και η πολιτική της ασφυκτικής λιτότητας συνεχίζεται με τυμπανοκρουσίες και με άφθονες υποσχέσεις για ένα αναπτυξιακό μέλλον, για μια δημοσιονομική προσαρμογή, για δημιουργία πολλών νέων θέσεων εργασίας. Η κρίση οφείλεται, κατά τους Ευρωπαίους ηγέτες, στην έλλειψη πειθαρχίας εκ μέρους μερικών χωρών, αλλά και στην έλλειψη αλληλεγγύης εκ μέρους των ισχυρότερων χωρών. Ολα αυτά όταν όλοι γνωρίζουν ότι το χάσμα μεταξύ Βορρά-Νότου είναι τεράστιο, ότι δεν ενδιαφέρει και τόσο πολύ η ισορροπία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο η προώθηση των συμφερόντων των Βόρειων με προεξάρχουσα τη Γερμανία.

Ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός και ο ρατσισμός είναι συνέπεια και αυτής της πολιτικής που επιδεικνύουν οι ισχυροί της Ευρώπης, δεν είναι αποτέλεσμα της «κρίσης». Ουδείς επέρριψε ευθύνες στην άγρια φιλελεύθερη πολιτική, που φορολογεί αδίστακτα τα χαμηλά εισοδήματα, ευνοώντας παράλληλα τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους βιομήχανους, διότι, ακριβώς, οι τελευταίοι είναι η πηγή της δύναμής της. Ουδείς από τους εταίρους κατηγόρησε τη βαριά βιομηχανία και τις πολυεθνικές, ίσως γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι υπάλληλοί τους, απλώς διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις των τραπεζών και του κεφαλαίου.

Ολοι ονειρεύονται, μαζί τους και ο Ελληνας πρωθυπουργός, μια άλλη ενωμένη Ευρώπη, ουδείς, όμως, διευκρινίζει ποια είναι αυτή η Ευρώπη. Εάν ήταν η Ευρώπη των λαών, ουδείς ψόγος, είναι όμως ακριβώς το αντίθετο. Οι ηγέτες της Ευρώπης μιλάνε από θέση ισχύος, ο δικός μας απλώς ακούει, υπακούει, υπηρετεί. Είναι μια πολιτική ατολμίας και υποτέλειας, συνηθισμένη στους Ελληνες πολιτικούς.