Ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου ζωή από κομματική εφημερίδα , την «Αυγή», στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και όσο δημοκρατική, ελεύθερη και τολμηρή κι αν ήταν (καμιά σχέση με τη σημερινή), όσο κι αν συμφωνούσα μέχρι αηδίας με την πολιτική της γραμμή, είχα παρ' όλα αυτά ορκιστεί ποτέ μα ποτέ να μην ξαναδουλέψω σε κομματικό έντυπο. Ποιος θα μου το 'λεγε, λοιπόν, ότι θα δεχόμουν εν έτει 2013 την παραίνεση -ποια παραίνεση, την αυστηρή προειδοποίηση, καλύτερα- αν δεν θέλουμε να χαντακώσουμε την κυκλοφορία μας, να φιλοξενούμε εδώ, στις καλλιτεχνικές σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών», μόνο «τους «δικούς» μας, τους προοδευτικούς ανθρώπους»;
-Ευτυχώς που αυτή η απεχθής για κάθε δημοσιογράφο παρατήρηση δεν προήλθε από τη διεύθυνση της εφημερίδας μου. Καμένη από την «Ελευθεροτυπία» της Μάνιας Τεγοπούλου, ξέρω πια και διαλέγω σωστά τους συναδέλφους μου και τις δημοσιογραφικές προσπάθειες, στις οποίες εντάσσομαι με όσο πάθος μού άφησε η κρίση. Είναι αυτοί που ορκίζονται στη μία και μοναδική αρχή της δημοσιογραφίας: την ελευθερία της άποψης. Που δεν έχουν a priori «δικούς τους» και ξένους. Που την έννοια του «προοδευτικού» δεν την τσιμεντώνουν, αρκετά έχει υποφέρει -και υποφέρει ακόμα- από ποικίλους παράφρονες σε Ανατολή και Δύση.
-Θα προσπερνούσα, λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη το φάντασμα μιας φρικτά βαρετής εφημερίδας, που θα προβάλλει μόνο τους «δικούς της», αν αυτός που το εξέφραζε ήταν κάποιος απλός αναγνώστης. Είμαστε μαθημένοι σε υβριστικές και ειρωνικές επιστολές οι δημοσιογράφοι, σε ό,τι Μέσο κι αν δουλεύουμε, έντυπο ή διαδικτυακό -εκεί να δείτε χαμός που γίνεται με τη δυνατότητα άμεσου σχολιασμού από τους αναγνώστες.
-Ελα, όμως, που η συγκεκριμένη επιστολή (με παραλήπτη, μάλιστα, την εξουσία, δηλαδή τη διεύθυνση της εφημερίδας μου, και όχι κατευθείαν εμάς, το σκανδαλιάρικο ένθετο «ART») ανήκε σε καλλιτέχνη. Αν δεν σιχαινόμουν τα θαυμαστικά, εδώ ευχαρίστως θα κότσαρα πέντε-έξι. Και, μάλιστα, καλλιτέχνη ανήσυχο, τολμηρό, επαναστάτη.
-Ο Τάσος Παυλόπουλος, που τιμά την «Εφημερίδα των Συντακτών» με τη συνεργασία του, ενοχλήθηκε σφόδρα που δημοσιεύσαμε στις καλλιτεχνικές μας σελίδες συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα και ρεπορτάζ για τη νέα έκθεση στο Μουσείο Φρυσίρα. Εχει τους λόγους του. Μεθαύριο μπορεί να ενοχληθεί για κάτι άλλο. Για έναν, ας πούμε, καλλιτέχνη, που δηλώνει ότι πιστεύει στο μνημόνιο -υπάρχουν και τέτοιοι, και είναι και σοβαροί άνθρωποι.
-Δεν είναι, όμως, εκεί η ουσία. Στο ποιος είναι καλός, κακός, καθεστωτικός ή παρτιζάνος. Κι εγώ πολύ συχνά διαφωνώ με πρωτοσέλιδα, άρθρα και ρεπορτάζ της εφημερίδας μου. Ούτε επιστολές έστειλα στη διεύθυνση, ούτε ευχήθηκα να μην τα ξαναδώ, ούτε ειρωνεύτηκα αυτούς που τα υπέγραφαν, φίλους και συντρόφους μου σ' αυτό το τόσο δύσκολο εγχείρημα που αναλάβαμε. Η δημοκρατία, σ' αυτήν εγώ πιστεύω, θέλει γενναιοδωρία και ηρεμία. Ο Τάσος Παυλόπουλος, από την άλλη, πιστεύει στην «ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης». Ελπίζω όχι και στη δημιουργία μιας άλλης.
