Της Αρτέμιδος Σπηλιώτη

 

Εχει πιστέψει ότι είναι πνευματικός απόγονος του Τσε Γκεβάρα, του Αρη Βελουχιώτη, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Γεώργιου Καραϊσκάκη, του Ρήγα Φεραίου και του Προμηθέα Δεσμώτη;

 

Ποιος ξέρει άραγε τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του Χριστόδουλου Ξηρού;

 

«Φούσκωσε» άραγε σαν το παγώνι όταν έμαθε ότι ο Δένδιας τον επικήρυξε με 1 εκατομμύριο ευρώ;

 

Το «άδειασμα» από τους πάλαι ποτέ συντρόφους του του λέει κάτι;

 

Τον αφήνει αδιάφορο το γεγονός ότι εξαιτίας του αυστηροποιείται το καθεστώς των αδειών των κρατουμένων και ότι κάποιοι θα μεταφερθούν στις φυλακές του Δομοκού και θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο γι’ αυτούς το επισκεπτήριο;

 

Ποιος ξέρει άραγε γιατί επέλεξε, μία μόλις ημέρα μετά το μνημόσυνο για τα θύματα της «17 Νοέμβρη» και τα όσα είπε η μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν, «της παράπλευρης απώλειας», να προχωρήσει σε…επαναστατικό διάγγελμα και να μας ενημερώσει για την απόφασή του «να βροντήξει ξανά το αντάρτικο τουφέκι ενάντια σε αυτούς που μας έκλεψαν τη ζωή και πούλησαν τα όνειρά μας για να βγάλουν κέρδος». Τη ζωή του Αξαρλιάν, όλων των θυμάτων της τρομοκρατίας και των οικογενειών τους ποιος την έκλεψε;

 

Νερό στο μύλο της ξένης παρέμβασης στην πολιτική ζωή του τόπου αυτού ποιος ρίχνει; Ποιος άραγε με τις πράξεις και τα λεγόμενά του ενισχύει την επιχειρηματολογία καταστρατήγησης των δικαιωμάτων που έχουν οι φυλακισμένοι και όσοι έχουν εμφάνιση «γνωστού – άγνωστου», δηλαδή μούσι, σακίδιο πλάτης και φούτερ με κουκούλα;

 

Ποιος τροφοδοτεί την αγωνία της επιβίωσης λόγω της σκληρής, απάνθρωπης οικονομικής πολιτικής; Εκτός από τον φόβο ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας και τα σπίτια μας, πρέπει να φοβόμαστε μήπως είμαστε μια ακόμα «παράπλευρη απώλεια»;

 

Πιστεύει άραγε ο Χριστόδουλος Ξηρός ότι, μετά το μήνυμά του, η τρόικα θα διαγράψει το χρέος, οι τράπεζες θα μας χαρίσουν τα δάνεια, θα αρχίσουν οι προσλήψεις και θα δοθούν αυξήσεις και μπόνους; Μήπως πιστεύει ότι ο Πολ Τόμσεν φοβήθηκε και θα μας δώσει στις δύο δόσεις μία δώρο;

 

Επέλεξε να γίνει άφαντος, μη επιστρέφοντας από την άδεια που προβλέπεται από νόμο του κράτους που μέμφεται, αλλά όχι κάνοντας μια… επαναστατική απόδραση. Αν έχει αποφασίσει να «φτύσει» το κράτος και τη δημοκρατία που δεν του αρέσει, ας το κάνει, αλλά όχι «α λα καρτ».

 

Είναι όλοι ή πουλημένοι ή τενεκέδες ξεγάνωτοι και ο μόνος αγνός και μορφωμένος «αγωνιστής» είναι ο ίδιος;

 

Και τελικά, ποιος πιστεύει ότι του απέδωσε δάφνες για την προηγούμενή του δράση, δηλαδή τις δολοφονίες, και αποφάσισε να μην επαναπαυτεί σε αυτές;