Του Τάσου Παππά

Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη… βαρβαρότητα τραβά. Ο λόγος για τον νεοναζισμό. Οσοι πίστεψαν ότι η Χρυσή Αυγή, μετά τις αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση στελεχών της, θα συρρικνωθεί θεαματικά, διαψεύδονται. Οσοι περίμεναν ότι η προφυλάκιση των ηγετικών παραγόντων της και τα βαριά κατηγορητήρια θα αποσταθεροποιούσαν το ακροατήριό της, έπεσαν έξω. Οσοι ήταν βέβαιοι ότι, μετά τη γενική κατακραυγή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι πρωθιερείς της θα λουφάξουν, γελάστηκαν.

Μαζεύτηκαν για λίγο, προσπάθησαν να υποδυθούν τα θύματα του συστήματος, απέφυγαν τις χοντράδες τις πρώτες μέρες, αλλά επανήλθαν δριμύτεροι. Κάτι η αντοχή στις δημοσκοπήσεις, κάτι η εκμετάλλευση των δολοφονιών των δύο μελών της στο Ν. Ηράκλειο, κάτι η προσήλωση των υπόλοιπων κομμάτων στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, επέτρεψαν στους νεοναζιστές να επανεμφανιστούν με το ίδιο μιλιταριστικό κοστούμι, με την ίδια χυδαία ρητορική, με τις ίδιες βίαιες πρακτικές. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτε. Το πρόβλημα είναι σοβαρό γιατί το φαινόμενο έχει αποκτήσει ρίζες.

Δεν είναι μόνο ο θυμός για το πολιτικό σύστημα και η απελπισία λόγω της οικονομικής κρίσης οι αιτίες που σπρώχνουν ανθρώπους στη σιδερένια αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Εδώ έχουμε να κάνουμε με συμφωνία απέναντι σε θέσεις και συμπεριφορές. Αλλιώς δεν εξηγούνται οι επιδόσεις της Χρυσής Αυγής στις μετρήσεις. Κι αυτό έχει υποτιμηθεί. Ούτε οι καθησυχαστικές αναφορές του πρωθυπουργού ότι στο DNA του Ελληνα δεν υπάρχει ο φασισμός ούτε η βεβαιότητα της Αριστεράς ότι ένα συμπαγές λαϊκό κίνημα θα εξουδετερώσει το μικρόβιο συνιστούν απαντήσεις. Δεν υπάρχει λαός απρόσβλητος από τις εγκληματικές ιδεολογίες. Κάτω από ορισμένες συνθήκες όλα είναι πιθανά. Εδώ «την πάτησε» ο γερμανικός λαός -ο πιο προικισμένος λαός, σύμφωνα με τον Ενγκελς- και υπέκυψε μέσα σε λίγα χρόνια στον Χίτλερ και δεν μπορεί να «την πατήσει» ο ελληνικός λαός με τόσο πλούσια προϊστορία σε δικτατορίες, πραξικοπήματα και εκτροπές;

Από την άλλη πλευρά, το κίνημα που, κατά την Αριστερά, θα σαρώσει την απειλή, παραμένει ζητούμενο. Κι αυτό συμβαίνει επειδή σε μεγάλα τμήματα της Αριστεράς έχει εδραιωθεί η άποψη ότι ο νεοναζισμός είναι το μακρύ χέρι του συστήματος, η χρυσή εφεδρεία του, και κατά συνέπεια το μέτωπο πάλης πρέπει να αναπτυχθεί και προς τις δύο κατευθύνσεις, ταυτόχρονα και ενιαία. Το ότι έτσι αποκλείονται κοινωνικά στρώματα που δεν είναι έτοιμα να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με τον καπιταλισμό, αλλά θεωρούν τον σύγχρονο ναζισμό επικίνδυνο εχθρό για τη δημοκρατία, δεν πρέπει να μας απασχολεί;