Του Γιάννη Παντελάκη
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε δύσκολα εικοσιτετράωρα με την ιστορία Καρυπίδη. Στριμώχτηκε στη γωνία από φίλους και εχθρούς και έπρεπε να απολογηθεί γι’ αυτήν την επιλογή. Ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης, η Κουμουνδούρου έγραψε μια ήττα από το ξεκίνημα κιόλας της προεκλογικής περιόδου για τις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές. Υπήρχαν και άλλες, μικρότερες βέβαια, ήττες (και οι υποψηφιότητες Βουδούρη και Κυρίτση είναι τέτοιες), αλλά η περίπτωση Καρυπίδη ήταν η κορυφαία.
Το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία με αριστερό πρόσημο, πρότεινε επίσημα για υποψήφιο μιας μεγάλης περιφέρειας της χώρας έναν άνθρωπο που λέει ό,τι περίπου και ο Κασιδιάρης. Τον οποίο, άλλωστε, είχε φιλοξενήσει και στην τηλεοπτική του εκπομπή λίγο μετά τη δολοφονία Φύσσα! Ανακάλυψε ότι το όνομα ΝΕΡΙΤ είναι εβραϊκό και άλλα τέτοια γραφικά.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την επιλογή αυτή επειδή παραπλανήθηκε, σχεδόν δεν θα υπήρχε θέμα. Κάποια στελέχη του μετέφεραν λάθος εικόνα για τον συγκεκριμένο υποψήφιο, τα υπόλοιπα κομματικά στελέχη δεν έλεγξαν και κάπως έτσι υποστηρίχτηκε η υποψηφιότητα Καρυπίδη. Ωστόσο, δεν συνέβη αυτό. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου θεώρησαν πως ο Καρυπίδης έχει πολλές πιθανότητες να εκλεγεί. Και αφού αρθρώνει και αντιμνημονιακό λόγο, δεν είναι κακή περίπτωση ώστε να κερδηθεί η συγκεκριμένη περιφέρεια. Αυτά τα δύο στοιχεία (ο αποκαλούμενος αντιμνημονιακός λόγος και η αναγνωρισιμότητα, που μεταφράζεται και σε πιθανή εκλογιμότητα) θεωρήθηκαν ικανά από μόνα τους. Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο.
Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ενα κόμμα επιλέγει υποψήφιο για περιφερειάρχη έναν άνθρωπο με αποκλειστικά κριτήρια αυτά τα δύο. Οχι την ενδεχόμενη ικανότητά του να διαχειριστεί τα προβλήματα μιας περιφέρειας, όχι την εμπειρία του γύρω από το συγκεκριμένο αντικείμενο, όχι κάποια προσόντα ικανά να δώσουν περιεχόμενο σε μια τέτοια θέση. Επιλέγει υποψήφιο που έχει πιθανότητες να του φέρει τη νίκη. Αυτό αρκεί. Μια νίκη, που εκείνο το βράδυ της Κυριακής των εκλογών θα καταγραφεί στις τηλεοπτικές οθόνες ως νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και θα αθροιστεί με τις υπόλοιπες.
Εχω την εντύπωση πως οι ψηφοφόροι της Αριστεράς έχουν περισσότερες απαιτήσεις από ένα κόμμα που την επικαλείται. Πολύ περισσότερες απαιτήσεις. Και σίγουρα δεν θα θέλουν το κόμμα αυτό να μετατραπεί σε διάδοχο του ΠΑΣΟΚ σχήμα. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Φαντάζομαι, θα ήθελαν καθαρό πολιτικό λόγο, λιγότερο οπορτουνισμό, καθαρές κόκκινες γραμμές σε κάποια βασικά θέματα και, κυρίως, να είναι εμφανείς οι ποιοτικές διαφορές απ’ όσους διακυβέρνησαν ώς τώρα! Η περίπτωση Καρυπίδη, ιδιαίτερα ο τρόπος αλλά και ο σκοπός για τον οποίο επιλέχτηκε, δεν καλύπτει τίποτα απ’ όλα αυτά. Το αντίθετο.
Το ίδιο ισχύει για αρκετές υποψηφιότητες ακόμα από αυτές που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ και πρόκειται να προτείνει και στο άμεσο μέλλον. Γιατί άραγε, για παράδειγμα, πρότεινε τον Οδυσσέα Βουδούρη για περιφερειάρχη; Ως τι; Ως έναν επιτυχημένο στο είδος; Ως γνώστη των θεμάτων που απαιτεί η θέση; Ως έναν συνεπή πολιτικό; Ποια, άραγε, είναι τα προσόντα που διέκριναν εκεί στην Κουμουνδούρου και δεν τα είδαν πολλοί άλλοι; Αναρωτιέμαι και για τα προσόντα που διέκριναν και στην κυρία Κυρίτση βέβαια και απάντηση δεν παίρνω, αλλά ας μην το ψάχνουμε πολύ, είπαμε, μπροστά στον Καρυπίδη, τα υπόλοιπα είναι… πταίσματα.
Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που στις επιλογές για τις εκλογές κυριαρχεί ο οπορτουνισμός. Η αγωνία να καταγράψει πολλές νίκες που θα τον φέρουν πιο κοντά στην εξουσία. Φοβάμαι πως αποτελεί μια απολύτως λάθος τακτική. Δεν αποκλείω, πράγματι, τέτοιου είδους κινήσεις να φέρουν το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πιο κοντά στην πολυπόθητη διακυβέρνηση της χώρας. Αποκλείω, ωστόσο, όταν έρθει σ’ αυτήν, να καταφέρει κάτι ξεχωριστό συγκριτικά με όσους μας διακυβέρνησαν. Αν στηρίξει πολλούς «Καρυπίδηδες» επειδή απλώς έχουν πολλές πιθανότητες να εκλεγούν, και πράγματι το καταφέρουν, τι ακριβώς θα έχει καταφέρει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ;
Οι απαιτήσεις των ψηφοφόρων του πολύπαθου αυτού ιδεολογικά χώρου είναι μεγάλες. Και περιθώρια για εκπτώσεις δεν δίνουν πολλά. Δεν είναι μόνο που θα χαθεί μια σημαντική ευκαιρία για την Αριστερά. Είναι πως η κοινωνία θα τους εντάξει γρήγορα σ’ αυτούς στους οποίους γυρίζει σήμερα την πλάτη…
