Tου Τάσου Παππά
Ο εισαγγελέας Οικονομικού Εγκλήματος Παναγιώτης Αθανασίου κάλεσε τους επικεφαλής των εφοριών της Αττικής προκειμένου να τους πιέσει, για να ξεκολλήσουν οι έλεγχοι που αφορούν μεγάλες φορολογικές υποθέσεις. Διαπίστωσε ο άνθρωπος ότι η διαδικασία έχει ρυθμό χελώνας, τα έσοδα είναι πενιχρά, με συνέπεια να καλύπτουν το κενό τα συνήθη υποζύγια.
Οι «φιλοξενούμενοι» στη λίστα Λαγκάρντ, στη λίστα Λιχτενστάιν και τις λοιπές επετηρίδες του αφορολόγητου και μαύρου πλούτου είναι στο απυρόβλητο. Μεγαλόσχημοι που χρωστάνε παντού υποδύονται τους πένητες (μερικοί το παίζουν και αντιεξουσιαστές), κυκλοφορούν ελεύθεροι και προκαλούν με τα πανάκριβα ράκη τους στις γνωστές πλατείες του κέντρου και των βορείων προαστίων.
Στ’ αυτιά μας ηχούν ακόμη οι βαρύγδουπες δηλώσεις του πρωθυπουργού και των στελεχών του οικονομικού επιτελείου ότι «επιτέλους η Ελλάδα γίνεται μια σοβαρή και κανονική χώρα». Οι μηχανισμοί λοιπόν αυτής της σοβαρής χώρας, από τις χιλιάδες περιπτώσεις που «αναπαύονται» στα συρτάρια των γραφείων (δεν λέμε στικάκια γιατί δημιουργούνται συνειρμοί που προκαλούν έκρηξη λαϊκισμού και ως γνωστόν «ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός»), έχουν ελέγξει μόλις 44 καταφέρνοντας να εισπράξουν το θηριώδες ποσό των 2,5 εκατ. ευρώ.
Η καθυστέρηση -εγκληματική στις συνθήκες που ζούμε- δεν οφείλεται ούτε στην έλλειψη προσωπικού, που επικαλούνται οι αρμόδιοι, ούτε στην παραδοσιακή γραφειοκρατική λειτουργία του κράτους, ούτε στην παροιμιώδη βραδυπορία της Δικαιοσύνης, ούτε στις νομικές αντιστάσεις που προβάλλουν οι εγκαλούμενοι. Ολα αυτά υπάρχουν και δυσκολεύουν. Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.
Στις διαβόητες λίστες και στους καταλόγους των υπόπτων για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος φιγουράρουν γνωστά πρόσωπα που έχουν στενούς δεσμούς με κόμματα και πρωτοκλασάτους πολιτικούς. Ευνοήθηκαν από το καθεστώς του συναινετικού δικομματισμού και με τη σειρά τους ευνόησαν τα κόμματά του την περίοδο που είχε στηθεί το μεγάλο πανηγύρι. Αυτή η αιμομικτική σχέση δεν μπορεί να σπάσει χωρίς ν’ αφήσει πίσω της συντρίμμια. Πρόκειται για τη σιδερένια λογική «σε κρατώ, με κρατάς, αντάμα θα βαδίσουμε». Βεβαίως, για να σωθεί το σύστημα και να εκτονωθεί η οργή του λαού, θα θυσιαστούν και μερικοί, οι πιο ξεσαλωμένοι, αφού φυσικά προηγουμένως έχει εξασφαλιστεί ότι δεν θα παραβιάσουν τον νόμο της σιωπής.
