Του Δημήτρη Τρίμη
Οι παλιοί μου φίλοι και δάσκαλοι στο πολιτικό ρεπορτάζ μού έλεγαν και μου λένε ότι μια κυβέρνηση κλυδωνίζεται και μπαίνει σε περιπέτειες που τη φθείρουν με ρυθμό γεωμετρικής προόδου όταν έχει απογοητεύσει πολλές και διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες (εν προκειμένω περίπου όλες) και αρχίζει να καταρρέει όταν βγουν μαζικά στον δρόμο οι αγρότες, σε όλη τη χώρα.
Δεν νομίζω ότι σήμερα έχει κανένας αμφιβολία ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας τέτοιας συνθήκης. Συνεπώς, το ερώτημα είναι το πότε και πώς θα καταρρεύσει η κυβέρνηση. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, μας απασχολεί το τι θα αφήσει πίσω της (πόση και πόσο «καμένη» θα ’ναι η γη) και ποια όπλα, ποιες συμμαχίες διαθέτει ή μπορεί να δημιουργήσει για να εκδικηθεί και να αποσταθεροποιήσει την επόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, που πιθανότατα θα αναλάβει να ξανασχεδιάσει την κοινή μας μοίρα σε αυτή τη χώρα.
Τα πρώτα δείγματα των πολιτικών προσαρμογών του άρχοντος μπλοκ εξουσίας (συγκυβέρνηση, τρόικα, τράπεζες, δανειστές και οικονομικές ελίτ) είναι, κατά την άποψή μου, φανερά και όλα δείχνουν ότι ποντάρουν στο σενάριο της «αριστερής παρένθεσης». Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση διαλύεται και πέφτει -το ξέρουν καλά-, έως τότε ωστόσο ξεπουλάνε όσο όσο δημόσια περιουσία και οργανώνουν «θεσμικά» την άμυνα των οικονομικών συμφερόντων, ώστε η αριστερή κυβέρνηση να σπάσει γρήγορα τα μούτρα της. Σε αυτή την περίπτωση, τα επιτελεία πολιτικού σχεδιασμού των μνημονιακών-νεοφιλελεύθερων δυνάμεων προεξοφλούν ότι η παταγώδης ήττα του ρεύματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα ανοίξει τον δρόμο για την επιστροφή, χωρίς πλέον αντίπαλο και λαϊκές αντιστάσεις, του πιο ακραίου, αυταρχικού και κοινωνικά βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού και των κανόνων του.
Οι προσλήψεις όλο και περισσοτέρων στα σώματα ασφαλείας, οι «επιστροφές» μισθολογικών διαφορών υπέρ των δικαστικών, των στρατιωτικών και άλλων κλάδων του στενού και του βαθέος κράτους, οι φοροελαφρύνσεις στα επιδόματα «επικινδυνότητας» των ενστόλων και άλλα ανάλογα μέτρα ενίσχυσης του πολιτικού βάρους του κράτους (πολλά εκ των οποίων υιοθετούν σχεδόν ολόκληρη την προπαγανδιστική ατζέντα των εθνικοφρόνων και των νεοναζί) επιβεβαιώνουν αυτή τη στρατηγική ως προς τη διαμόρφωση ενός κεντρικού μηχανισμού υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων του καταρρέοντος πολιτικού προσωπικού της μνημονιακής συγκυβέρνησης.
Από την άλλη πλευρά, ως προς τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές «θεσμικής χειραφέτησης» και θωράκισης των ισχυρότερων ιδιωτικών συμφερόντων, υπάρχει άφθονο σχετικό νομοθετικό υλικό. Διαφορετικά τι είναι: η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η ολοκλήρωση της διάλυσης των κοινωνικών υποδομών που είχαν απομείνει, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η διαρκής συμπίεση των μισθών και των συντάξεων, η οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάσωση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα, τα αντιφατικά, εσκεμμένα πολυδαίδαλα και ακατάληπτα φορολογικά και τα χρεοκοπημένα ασφαλιστικά συστήματα που ουσιαστικά εκτρέφουν τη φοροαποφυγή, την παραοικονομία και τη φοροκλοπή και βεβαίως η αναδρομική προστασία των κυβερνητικών παραγόντων από τις νομικές συνέπειες των αντισυνταγματικών επώδυνων αποφάσεών τους.
Οι ενδοκυβερνητικοί καβγάδες και οι διασπάσεις, τα «αντάρτικα» ψηφοδέλτια στις τοπικές εκλογές, τα τεχνάσματα και οι προσωπικοί διαγκωνισμοί στα λεγόμενα κεντροαριστερά φέουδα-δεκανίκια της Δεξιάς είναι ενδείξεις ήττας αλλά και προσπάθεια διάσωσης ορισμένων προσώπων και μερίδων της εξουσίας, που ήδη κινούνται με τα μάτια στραμμένα στην «επόμενη μέρα» και τις δολιοφθορές που τότε θα επιχειρήσουν.
Ασφαλώς ο δρόμος για την παραγωγική και δημοκρατική ανασυγκρότηση της χρεοκοπημένης χώρας μας δεν θα είναι στρωμένος με λουλούδια. Η επισήμανση του Αλέξη Τσίπρα τις προάλλες στο «Ακροπόλ», ότι η «μονταζιέρα» του Μαξίμου και οι λοιπές κυβερνητικές προπαγανδιστικές δυνάμεις πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο ψυχιατρικής μελέτης, είναι καίρια. Διότι τι άλλο εκτός από διαταραχή αποτελεί η απίθανη ρητορική των κυβερνώντων και των παπαγάλων τους στα τηλεπαράθυρα όταν κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι καθοδηγεί τους «κουκουλοφόρους» και θέλει να κάνει την Ελλάδα Βόρεια Κορέα και ταυτόχρονα ότι το κόμμα της Αριστεράς τα βρήκε με την τρόικα και τον ΣΕΒ και υποστηρίζει τον ευρωμονόδρομο; Αυτή η προφανώς «τρελή» επικοινωνιακή στρατηγική σήμερα μπορεί να φαίνεται ανόητη και αναποτελεσματική, αλλά αύριο μπορεί δυστυχώς να γίνει η βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί το «κίνημα απαλλαγής από την Αριστερά», που θα συναθροίζει τους χρυσαυγίτες, τους λούμπεν, τους μαυραγορίτες, τα στεγανά του βαθέος κράτους, τους εφοπλιστές, τους «επενδυτές» και τους τραπεζίτες. Κάτι σαν τα λατινοαμερικανικά «κινήματα της κατσαρόλας» επί Αλιέντε.
