Του Τάσου Παππά
Το διαλυμένο Κέντρο της δεκαετίας του ’50 ενώθηκε γιατί οι πολλοί κομματάρχες που υπήρχαν στους κόλπους του αποφάσισαν να αναγνωρίσουν το προβάδισμα στον Γεώργιο Παπανδρέου και του ανέθεσαν την αρχηγία. Ηταν μια συμφωνία κορυφής, την οποία ήθελαν και πριμοδότησαν ο ξένος παράγοντας και το Παλάτι, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα δεύτερο ισχυρό αστικό κόμμα που θα λειτουργούσε ως αντίβαρο στην απειλή της ανερχόμενης Αριστεράς, η οποία δέκα χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου είχε αναδειχτεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το συμπίλημα άντεξε μέχρι το 1965.
Το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, με ισχυρή δόση βολονταρισμού και με ένα ελκυστικό και ευρύχωρο πρόγραμμα, κατάφερε να δεσπόσει στην περιοχή της Κεντροαριστεράς και να κυριαρχήσει επί πολλά χρόνια στην πολιτική ζωή ψαρεύοντας δεξιά και αριστερά. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε σχέδιο ούτε ηγεσία ικανή να επιβάλει το στίγμα της και να συγκρουστεί με τις ομάδες, τις τάσεις, τις προσωπικές στρατηγικές και τους φαβοριτισμούς που κυκλοφορούν στον χώρο. Από τη στιγμή μάλιστα που η ΔΗΜΑΡ επέλεξε να μη συμμετάσχει, αναγκαστικά το βάρος έπεσε στο ΠΑΣΟΚ.
Μόνο που το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σε θέση να πάρει πρωτοβουλίες τέτοιου τύπου επειδή έχει χάσει προ πολλού την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν είναι πια το κόμμα-πλανήτης που γύρω του κινούνται διάφοροι μικροί δορυφόροι. Είναι ένα κόμμα σε βαθιά κρίση, με τα σημάδια της αποσύνθεσης ορατά διά γυμνού οφθαλμού, και συνεπώς ευάλωτο στην υποψία ότι προσπαθεί πάση θυσία να κρυφτεί σε μετωπικά σχήματα για να αποφύγει τη συντριβή. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα κρίνει το μέλλον της προσπάθειας. Αν η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ (ή όπως αλλιώς θα λέγεται) καταποντιστούν, το ενδιαφέρον για το εγχείρημα θα αναζωπυρωθεί, αλλά οι διαδικασίες ανασύνθεσης δεν θα περιλαμβάνουν τις σημερινές ηγετικές ομάδες των δύο κομμάτων. Βεβαίως οι συνθήκες δεν θα είναι ευνοϊκές.
Οσες βοήθειες κι αν δώσουν οι εγχώριοι και οι ξένοι υποστηρικτές του τρίτου πόλου (κι αυτοί, όπως οι ομογάλακτοί τους πριν από 50 χρόνια, θέλουν ένα κόμμα-αντίβαρο στη ριζοσπαστική Αριστερά), τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Οι ήττες προκαλούν εσωστρέφεια, παράγουν διαλυτικά φαινόμενα και απογοήτευση. Αν μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει καθαρή νίκη, τότε, έχοντας μπροστά του την προοπτική της εξουσίας, θα παίζει στο γήπεδο χωρίς αντίπαλο.
