Οι επικείμενες ευρωεκλογές και οι δραματικές εξελίξεις σε πολλά σημεία του πλανήτη, ιδιαίτερα στην πάντα ευαίσθητη γειτονιά μας -ΝΑ Ευρώπη και Μέση Ανατολή-, αναζωπύρωσαν τη συζήτηση για τις θέσεις μιας σύγχρονης Αριστεράς απέναντι στις διεθνείς εξελίξεις. Αλλωστε ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους διεθνείς συσχετισμούς καθώς και οι επιλογές της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, που διαφοροποιείται θεμελιωδώς από δογματικές θέσεις, προσκολλημένες ακόμη σε ξεπερασμένες αντιλήψεις.
Ο ψυχρός πόλεμος, ο διπολισμός και η αντιπαράθεση των δύο υπερδυνάμεων -ΗΠΑ και ΕΣΣΔ- τερματίστηκαν οριστικά, τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κατέρρευσαν παταγωδώς, αλλά φαίνεται ότι κάποιες ξεπερασμένες αντιλήψεις επιβιώνουν ακόμη και στοιχειώνουν τη συζήτηση. Ο σημερινός κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος και πολυδιάστατος απ' ό,τι πριν από 30 ή 40 χρόνια και αλίμονο σε όσους εξακολουθούν να τον βλέπουν με τους παραμορφωτικούς φακούς εποχών που παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Σήμερα οι τύχες των λαών δεν αποφασίζονται πια μόνο στην Ουάσινγκτον και τη Μόσχα, ούτε υπάρχουν απλώς δύο υπερδυνάμεις για να κινούν τα νήματα σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, ανά πάσα στιγμή. Σχεδόν παντού δρουν κόμματα, κινήματα, οργανώσεις, κοινωνίες και οι πολίτες δεν είναι απλά πιόνια στη σκακιέρα υπηρεσιών και μηχανισμών χειραγώγησης. Παρεμβαίνουν και ενδεχομένως ανατρέπουν ισορροπίες και σχεδιασμούς. Ας μη σπεύσουν όσοι απλώς παπαγαλίζουν τους κλασικούς να πουν ότι υποτιμούμε τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Κάθε άλλο! Απλώς πιστεύουμε ότι δεν αξιοποιούνται οι αντιφάσεις τους με όπλα της παλαιολιθικής εποχής…
Η σύγχρονη εποχή και η Αριστερά αυτής της εποχής δεν απεμπολούν τα διδάγματα των μεγάλων θεωρητικών, ούτε παύουν να εμπνέονται από τους θρυλικούς επαναστάτες και τις ηρωικές φυσιογνωμίες του ευρωπαϊκού εργατικού-λαϊκού κινήματος ή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των λαών του Τρίτου Κόσμου. Η πείρα όμως που συσσωρεύτηκε από τα καθεστώτα του «υπαρκτού», οι εμπειρίες μας από την πορεία πολλών κινημάτων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, έκαναν τη σύγχρονη Αριστερά σοφότερη…
Μια τέτοια Αριστερά δεν χρειάζεται να έχει καθεστώτα ως πρότυπα, δεν χρειάζεται να λατρεύει πρόσωπα. Χρειάστηκαν χρόνια για να απαλλαγεί από τα ιδανικά «σοσιαλιστικά μοντέλα» και τις προσωπολατρίες. Τώρα παρακολουθεί τα πάντα, κρίνει και διαλέγει με αυστηρά κριτήρια, δεν περιχαρακώνεται σε δόγματα, ανιχνεύει με βασανιστικό τρόπο τους δικούς της δρόμους, δεν πιθηκίζει, διαμορφώνει τις προτάσεις της σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία και κυρίως έχει τη δημοκρατία στον κεντρικό πυρήνα της αντίληψής της για τον σοσιαλισμό. Aλλιώς δεν μπορεί να είναι σύγχρονη ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά, αντάξια των προσδοκιών μεγάλου τμήματος του λαού!
