Απολύσεις και οικονομικές συνέπειες σε βάρος συνδικαλιστών του μετρό περιέχονται στο τελεσίγραφο που έστειλε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αν οι απεργοί δεν γυρίσουν ώς σήμερα στην εργασία τους.
Το τελεσίγραφο είναι η συνέχεια και το αποκορύφωμα της δυσφήμησης προς τους απεργούς, που έχει ξεκινήσει εδώ και μια εβδομάδα η κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται σε μετωπική πλέον σύγκρουση με τον νευραλγικό τομέα των συγκοινωνιών. Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση των μνημονίων αντιμετωπίζει σθεναρή αντίσταση από εργαζόμενους και φανερά εκνευρισμένη προσπαθεί να διαχύσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, ότι, δηλαδή, για όλα φταίνε οι κακοί συνδικαλιστές που απεργούν και ταλαιπωρούν χιλιάδες επιβάτες.
Χωρίς φειδώ κατηγορεί τους απεργούς ότι είναι υψηλόμισθοι, ότι είναι προνομιούχοι, ότι πληρώνονται τις ημέρες της απεργίας. Κατηγορίες που δεν αντανακλούν την αλήθεια και μόνο στόχο έχουν να στρέψουν την αγανάκτηση και την οργή όσων ταλαιπωρούνται από την απεργία, της κοινωνίας δηλαδή, εναντίον ενός τμήματός της, που άλλο μέσο να αντισταθεί δεν έχει παρά την απεργία για να διεκδικήσει τη διασφάλιση των κεκτημένων του.
Αυτό το ύστατο μέσο, την απεργία, πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους όσοι κατηγορούν τους απεργούς του μετρό και να δείξουν περισσότερη κατανόηση στον (άνισο;) αγώνα τους. Είναι γεγονός ότι υπό τις παρούσες συνθήκες ανέχειας της κοινωνίας η διακοπή λειτουργίας του μετρό διακόπτει με τη σειρά της την εξυπηρέτηση των αναγκών εκατοντάδων χιλιάδων επιβατών ή δυσκολεύει πολύ τη μετακίνησή τους. Συμφωνούμε σ' αυτό. Αλλά όχι και να εκτοξεύει η κυβέρνηση κατηγορίες εναντίον εργαζομένων και να τους παρουσιάζει ως προνομιούχους και υψηλόμισθους. Οπως τονίζει σε ανακοίνωσή της η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, «το μέτρο σύγκρισης πρέπει να είναι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων».
Δεν οδηγεί πουθενά ο πόλεμος ανακοινώσεων. Απαντώντας στην απειλή της κυβέρνησης για απολύσεις, ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στο μετρό διαμηνύει «στον πόλεμο απαντάμε με πόλεμο». Εχει απέναντί του την αδιαλλαξία της συγκυβέρνησης, αφού το ΠΑΣΟΚ τάσσεται ανεπιφύλακτα με το τελεσίγραφο ζητώντας «να σταματήσει η ταλαιπωρία του κόσμου», ενώ η ΔΗΜΑΡ θέλει «να μην καταργηθεί η συλλογική σύμβαση εργασίας στον χώρο των αστικών συγκοινωνιών». ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ τάσσονται με το πλευρό των εργαζομένων στο μετρό με σχεδόν κλισέ υπερασπιστική ρητορεία.
Ο διάλογος, που είναι η μόνη οδός για να εξευρεθεί κάποια λύση, ένας συμβιβασμός, δεν υπάρχει μεταξύ των δύο «μετώπων». Από τη μια, η αδιαλλαξία της κυβέρνησης, ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση με απειλές προς τους απεργούς και από την άλλη, ο απεγνωσμένος αγώνας των εργαζομένων, οι οποίοι, μη έχοντας δίπλα τους ή συμπαραστάτη τους την κοινωνία, μάλλον οδηγούνται σε αδιέξοδο. Αλλον, όμως, τρόπο να αγωνιστούν δεν έχουν. Οσο και αν η απεργία πλήττει πολλά άλλα κοινωνικά στρώματα, δεν παύει να είναι ιερό δικαίωμα του εργαζόμενου. Απομένει στους ίδιους τους απεργούς να ζυγίσουν τι είναι προτιμότερο στον αγώνα τους μεταξύ υποταγής στη μνημονιακή πολιτική και άρνησης να υπακούσουν έως εκεί όπου κανείς δεν γνωρίζει τι θα επακολουθήσει.
