Του Τάσου Τσακίρογλου
«Η τρόικα είναι μαγαζάκι που εξυπηρετεί συμφέροντα, από το οποίο περνούν διάφοροι, Ελληνες και ξένοι, για να αφήσουν τα αιτήματά τους, τα οποία εν συνεχεία η τρόικα εμφανίζει ως εκκρεμότητες» διαπίστωσε με έκπληξη (;) και αγανάκτηση (;) ο υφυπουργός Μεταφορών, Μιχάλης Παπαδόπουλος. Η διαπίστωση αυτή, σε συνδυασμό με τη δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ότι δεν είχε προλάβει να διαβάσει τα μνημόνια που υπέγραφε, σκιαγραφούν μια θλιβερή εικόνα για το ποιόν των ανθρώπων που έχουν κληθεί να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας στην πιο κρίσιμη φάση της, αλλά και για την ποιότητα του αστικού πολιτικού προσωπικού εν γένει.
Με προφανή άγνοια κινδύνου, με ιδεοληψίες, με περισσή ευκολία, με πνευματική ρηχότητα και έλλειψη στοιχειώδους ηθικού αναστήματος, οι εξουσιομανείς αυτοί άνθρωποι μοιάζουν με τους τηλεοπτικούς «γείτονες» που ξαφνικά «πέφτουν από τα σύννεφα» όταν ο διπλανός τους αποδειχτεί μανιακός δολοφόνος. Οπως εκείνοι, έτσι και οι πολιτικοί δεν «ήξεραν», «δεν γνώριζαν», μόνο έκαναν τη δουλειά τους. Κλασικοί επαγγελματίες πολιτικοί δηλαδή. Διεκπεραιωτές αποφάσεων στη γραμμή του μικρότερου πολιτικού κόστους, μεσάζοντες συμφερόντων που τους ώθησαν και τους συντηρούν στην εξουσία.
Η διαπίστωση του κυρίου Παπαδόπουλου έγινε την ίδια μέρα κατά την οποία το Ευρωκοινοβούλιο συζητούσε τις εκθέσεις των Επιτροπών Οικονομικών Υποθέσεων και Απασχόλησης για τον ρόλο και τα πεπραγμένα της τρόικας στις χώρες με Μνημόνιο. Τι έλεγαν αυτές; Οτι η «τρόικα έδρασε μάλλον σαν χασάπης, παρά σαν χειρουργός» σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο. Οτι οι τρεις σημαντικότερες συνέπειες της πολιτικής λιτότητας είναι η σημαντική απώλεια θέσεων εργασίας, η «μαζική εξαφάνιση» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και η αύξηση του τμήματος του πληθυσμού που ζει κοντά στο όριο της φτώχειας. Προς τι λοιπόν η έκπληξη (;) και η αγανάκτηση (;);
Αυτό το ηθικό κενό της πολιτικής εκπροσώπησης επιχειρούν να κλείσουν τα συμφέροντα που επωφελούνται από τη σημερινή «εσωτερική υποτίμηση», προτού το κενό καταπιεί σαν μαύρη τρύπα όλο το σύστημα. Ωστόσο, οι μεταβατικές εναλλακτικές είναι είτε πρόσωπα που έχουν παραμορφωθεί και αλλοιωθεί από τα πολλά λίφτινγκ (όπως οι «58», η Ελιά κ.λπ.) είτε δήθεν άφθαρτα πρόσωπα που όμως σε ελάχιστο χρόνο αποδεικνύονται νεο-γηραιότατα: σήμερα ο Στ. Θεοδωράκης, το 2012 ο Θ. Τζήμερος κ.λπ. Και, φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα πολιτικά τρικ για την εξαπάτηση των ψηφοφόρων προέρχονται από τους χώρους της διαφήμισης και του ινφοτέινμεντ (ψυχαγωγική ενημέρωση). Δηλαδή από τους ειδικούς της οφθαλμαπάτης και των τηλεοπτικών θαυμάτων και από μια σχολή σκέψης, αυτή του μάρκετινγκ, που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς σαν τις οδοντόκρεμες.
Η κρίση των τελευταίων χρόνων έχει φέρει εξ αντικειμένου το μπαλάκι στο γήπεδο των πολιτών, οι οποίοι πρέπει να αποδείξουν πλέον ότι δεν συμβιβάζονται με τον ρόλο του πελάτη μιας εξουσίας που σαν ταχυδακτυλουργός μεταμορφώνει το τέρας σε πεντάμορφη και αναμένει και το χειροκρότημα.
