Τρίτη ματιά

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Περπατώντας στη βροχή, τέλη Γενάρη, σκεφτόμουνα (μελωδικά) ανοιξιάτικη βροχούλα. Ακόμη και για μια στιγμή που έπεσε χαλάζι χοντρό σαν στραγάλι. Η ομπρέλα είναι αρκετή για να μας προφυλάξει, δεν χρειάζεται καν παλτό. Γι’ αυτό οι περαστικοί δεν περπατούν βιαστικά και μαζεμένοι, σαν να τους ποτίζει μέχρι το κόκαλο η υγρασία και να ψάχνουν αμπρί, αλλά χαλαρά σεργιανίζουν κι απολαμβάνουν το νεράκι του Θεού. Να, αυτό σκέφτηκα (καθόλου μελωδικά πια, αλλά λίγο χαιρέκακα, με τη μνησικακία εκείνου που υφίσταται αυταρχικές αποφάσεις για μεγάλο διάστημα): ούτε ο Θεός δεν τους θέλει. Κάθε φορά που επινοούν ένα σχέδιο εξόντωσης, τους γυρίζει τα πάνω κάτω. Δεν θυμάμαι πόσα λεφτά ονειρεύονταν να μαζέψουν φέτος ακριβαίνοντας το πετρέλαιο, ξέρω μόνο ότι ο Θεός τούς έβαλε τρικλοποδιά και πέρασε κατευθείαν από το φθινόπωρο στην άνοιξη: οι πιο πλούσιες πολυκατοικίες αυτές τις μέρες, μετά από δύο μήνες χειμώνα, ίσως ξαναγεμίσουν τη δεξαμενή τους. Οι υπόλοιπες θα πορευτούν ακόμη με το πετρέλαιο που είχαν προμηθευτεί πέρσι, εν όψει της «ανατίμησης», και μάλλον μ’ αυτό θα βγάλουν όλο τον χειμώνα.

Τα ίδια –και χειρότερα- έπαθαν με τον ΦΠΑ. Είχαν σκεφτεί πως οι Ελληνες είναι παθολογικοί καταναλωτές και καθόλου δεν θα μειώσουν την κατανάλωση –κι ας μειωθούν οι μισθοί, κι ας αυξηθούν οι τιμές, κι ας ανεβεί ο ΦΠΑ στα ύψη. Τόσο σίγουροι ήταν γι’ αυτό, που τα έβαλαν κάτω με χαρτί και μολύβι: τόσο θα κερδίσουμε από τον ΦΠΑ είπαν, και βάλθηκαν να σκέφτονται πώς και πού θα χρησιμοποιήσουν τα κέρδη τους. Αλλη τρικλοποδιά, από τους ανθρώπους αυτή τη φορά. Εμειναν άναυδοι οι κυβερνώντες βλέποντας την κατανάλωση να πέφτει κατακόρυφα, όχι μόνο από κείνους που δεν έχουν (κι είναι πολλοί, όλο και περισσότεροι) αλλά κι από κείνους που έχουν ακόμα.

Πρέπει να είναι πολύ άβολο όταν ένας λαός ολόκληρος διαψεύδει αυτούς που τον κυβερνούν. Πού να βασιστούν οι κυβερνήτες και να κάνουν προϋπολογισμούς, όταν άλλα είναι τα εισερχόμενα και άλλα (τους βγαίνουν) τα εξερχόμενα. Πού να φανταστούν ότι οι άνθρωποι που τρία χρόνια πριν είχαν τέσσερα αυτοκίνητα σε κάθε οικογένεια, τώρα με μεγάλη ευκολία πάνε και καταθέτουν τις πινακίδες σωρηδόν, κάθε Δεκέμβρη και περισσότεροι, ανατρέποντας κάθε προσδοκία της κυβέρνησης να εισπράξει τα τέλη κυκλοφορίας; Πώς να σκεφτούν ότι εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι που έπαιρναν το αυτοκίνητο για να πάνε μέχρι το περίπτερο της γωνίας, τώρα προτιμούν το λεωφορείο, το μετρό ή ακόμα και τον ποδαρόδρομο για όλες τις διαδρομές τους; Ακόμα και με τη βροχή, το χαλάζι πες, οι δρόμοι είναι γεμάτοι πεζούς που αψηφούν συλλήβδην καιρικές συνθήκες και κυβερνητικά μέτρα.

Ετσι σκεφτόμουνα περπατώντας στη βροχή και καθώς διασταυρωνόμουν με περαστικούς που δεν έδειχναν καθόλου κακομοίρηδες. Εδώ που μας έφεραν μνημονιακές πολιτικές και αδιέξοδα μέτρα, είναι ίσως κι αυτός ένας τρόπος: να μετουσιώσουμε την αφόρητη πίεση στην οποία μας υποβάλλουν, σε απείθεια και αντίσταση. Δεν έχουμε φαγητό; Ωραία, κάνουμε δίαιτα. Δεν έχουμε δουλειά; Ωραία, αράζουμε. Δεν έχουμε σπίτι; Ωραία, αλητεύουμε. Μάταια τηλεοράσεις και ραδιόφωνα θα μας βομβαρδίζουν με «έκτακτα δελτία επιδείνωσης του καιρού». Μάταια θα μας μιλάνε για προανακριτικές, τρομοκράτες και λιτότητες. Δεν θα μασάμε, ούτε θα τους αφήσουμε να μας τρομοκρατήσουν ξανά.

Να δούμε μήπως κι έτσι αλλάξουν κι αυτοί προσέγγιση. Αφού η τωρινή δεν τους βγαίνει και δεν τους βγάζει πουθενά.