Του Φώτη Παπούλια

Η κυβέρνηση θέλει να δείχνει άτεγκτη, σκληρή και ότι υπερασπίζεται το κοινωνικό σύνολο με τη… σιδηρά πυγμή της. Η τρικομματική συνεργασία προσπαθεί να πείσει ότι είναι ο προστάτης όλων ημών που «ταλαιπωρούμαστε» απέναντι σε όλους εκείνους που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Η κυβέρνηση υπερασπίζεται το… ύψιστο δικαίωμα της κοινωνίας στην ευνομία, στην εύρυθμη λειτουργία της και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Η κυβέρνηση μας προστατεύει από… τους εχθρούς μας, τους αντιμετωπίζει όμως σαν ένα στρατό ταραξιών, αντι-καθεστωτικών, αντι-δημοκρατών. Και μας υπερασπίζεται με το απόλυτο Δημοκρατικό μέτρο εκείνο της επίταξης εργαζομένων, πρακτικές που μόνο ανελεύθερα καθεστώτα μετέρχονται. Λεπτομέρεια!!!

Η κυβέρνηση είναι ταγμένη στην υπηρεσία του υπέρτατου αγαθού της Δημοκρατίας, εκείνου του διαλόγου. Μόνο που η κυβέρνηση δεν αντέχει τον αντίλογο και ο διάλογος εξαντλείται ανάμεσα σε εκείνους που συμφωνούν μαζί της στην υλοποίηση της σκληρής μνημονιακής πολιτικής και της ισοπέδωσης του κοινωνικού κράτους. Δηλαδή μεταξύ «ημών και ημών». Πεποίθησή της είναι ότι οι «άλλοι», οι «απέναντι», αδυνατούν να καταλάβουν ότι λειτουργεί για το σύνολο και όχι για προνομιούχες ομάδες εργαζομένων, αδυνατούν να κατανοήσουν την αγωνία της για το μέλλον της χώρας. Εξάλλου όταν ο εχθρός είναι εντός των τειχών, τότε η κυβέρνηση οφείλει να τον πολεμά.

Η κυβέρνηση αντιστέκεται, η κυβέρνηση πολεμά με το όπλο παρά πόδα. Μας σώζει ή τουλάχιστον προσπαθεί να μας σώσει. Ο προεξάρχων πρωθυπουργός είναι σκληρός, δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του, ακολουθεί την οδό σωτηρίας όχι για το δικό του καλό αλλά για το δικό μας και δεν πτοείται να στέλνει μηνύματα αποφασιστικότητας εν μέσω βροχής, γιατί έτσι επιβάλλει η επικοινωνία παλαιάς κοπής…

Η κυβέρνηση είναι περικυκλωμένη από εχθρούς, όμως ο αρχιστράτηγος και οι στρατηγοί δεν πτοούνται. Εξάλλου η φαρέτρα της έχει όπλα, η κρατική καταστολή δεν γνωρίζει όρια, όπως εύστοχα είπε ο πρωθυπουργός «τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν, καθαρές κουβέντες» την ώρα που τον μούσκευε η βροχή. Γιατί το παρελθόν του μάλλον σκιάζεται από όχι και τόσο καθαρές κουβέντες, εξάλλου τα αμαρτήματα της ώριμης νεότητας ξεπλύθηκαν έμπροσθεν της Μέρκελ.

Η κυβέρνηση είναι ο άτεγκτος τιμωρός, θυμίζει προς όλους πως «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και σε αυτό στηρίζει το νέο δόγμα διακυβέρνησής της. Προσπαθώντας να κρύψει τον πανικό και την αδυναμία της έχει ξεχάσει να απαντήσει σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Αν ο εχθρός είναι η κοινωνία ή έστω ένα μέρος της τότε αυτή τι υπερασπίζεται; Τους εντολείς της ή την κακή μας μοίρα;