Του Φώτη Παπούλια

Το καλσόν είναι ένα από τα σχεδόν απόλυτα γυναικεία φετίχ. «Πρωτογαργάλισε» τα γυναικεία πόδια τη δεκαετία του 1940, ήταν φτιαγμένο από τεχνητό μετάξι και αργότερα από νάιλον. Οι πρώτες που τα φόρεσαν ήταν ηθοποιοί και χορεύτριες, ενώ είχαν την τιμητική τους στις τηλεοπτικές διαφημίσεις της δεκαετίας του 1950.

Τα καλσόν διακρίνονται σε λεπτά, αδιάφανα, ελαστικά, χρωματιστά, ματ, συμπίεσης, γκρι, ανθρακί, μπρονζέ, πέπερ, τρόπικαλ… Δεν είναι πλέον απλή υπόθεση, γι’ αυτό και έχουν οδηγίες χρήσεως στο κουτί. Το καλσόν πλένεται στο χέρι, το απλώνουμε από το λάστιχο σε σκιερό μέρος για να μην κόψει το χρώμα, πριν το φορέσουμε το τεντώνουμε για να πάρει ελαστικότητα, και το αγοράζουμε ανάλογα με το ύψος και το βάρος μας.

Το καλσόν συνδυάζεται ανάλογα με το ντύσιμο και με τα χρώματα των ρούχων, απορροφά τον ιδρώτα, προστατεύει από το κρύο. Φοριέται και με πέδιλα.

Τα παραπάνω μας ήρθαν στο μυαλό αφού επί πενθήμερο έχουμε ξανά και ξανά ζήσει τους πατέρες του Εθνους να απειλούν, να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στις κάμερες ότι δεν θα ψηφίσουν άρθρα του πολυνομοσχεδίου, με αιχμή του δόρατος το γάλα. Τα καλσόν ανατρίχιασαν, «λες να το κάνουν» αναρωτήθηκαν και άρχισαν τα σούρτα φέρτα.

Συναντήσεις επί συναντήσεων, συζητήσεις επί συζητήσεων, απειλές ένθεν κακείθεν, οργή που περίσσευε μέχρι που τα καλσόν αποφάσισαν: «Δεν ρίχνουμε την κυβέρνηση, γιατί πώς αλλιώς θα κατοχυρώσουμε τον ρόλο μας στον ναό της Δημοκρατίας;»

Οι βουλευτές που αντιδρούσαν έκαναν πίσω για να υπηρετήσουν τον εθνικό στόχο -τώρα αν έχει χαθεί ο στόχος ποιος νοιάζεται; Εκαναν πίσω γιατί δεν άντεχαν να δουν τη χώρα ενδεχομένως να οδηγείται σε εκλογές.

Επανερχόμενοι στην εισαγωγή, υπενθυμίζουμε ότι τα καλσόν έχουν ημερομηνία λήξης, αφού καταστρέφεται το λάστιχο σε σύντομο διάστημα.

Ή, για να το πούμε αντιγράφοντας την ευφυή νεολαιίστικη φράση, «σιγά μη σκίσετε κάνα καλσόν».

Σας έχουμε ήδη καταλάβει…