Στην ήδη κατασταλτική κουλτούρα και πρακτική του συστήματος Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα έρχεται να προστεθεί και το κύμα ιδιωτικοποιήσεων και λουκέτων που θα σημάνει ακόμα εντονότερο κοινωνικό αποκλεισμό

Η κρίση του συστήματος Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα, που τώρα παίρνει τη μορφή του βιαστικού και βίαιου κλεισίματος των τριών εναπομεινάντων ψυχιατρείων και της ταυτόχρονης ραγδαίας αποδυνάμωσης, στην κατεύθυνση της απλώς εικονικής παρουσίας, έως και του οριστικού κλεισίματος των όποιων υπαρχουσών υπηρεσιών (δημόσιων, καθώς και του λεγόμενου «μη κερδοσκοπικού» τομέα), έχει ξεκινήσει πολύ πριν από το ξέσπασμα της σημερινής οικονομικής κρίσης και της επιβολής των διαδοχικών μνημονίων.

Η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων επιταγών δεν προέκυψε απλώς ως μια έξωθεν επιβολή, αλλά ήλθε να αγκυροβολήσει, αφενός, πάνω σε μια «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» που «ποτέ δεν έγινε» και, αφετέρου, πάνω σε μια κουλτούρα του ψυχιατρικού σώματος και λειτουργία του ψυχιατρικού θεσμού που δεν αμφισβήτησε ποτέ την πρωτοκαθεδρία του κλειστού ιδρύματος και του εγκλεισμού (ως κεντρικού τρόπου αντιμετώπισης του ψυχικού πόνου).

Μια ψυχιατρική κουλτούρα και πρακτική έτοιμη πάντα (όπως δείχνει η πλούσια διεθνής εμπειρία εδώ και δεκαετίες) όχι απλώς να αποδεχτεί, αλλά και να συμπράξει (κάτω από συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες) στο πέρασμα από τον κατασταλτικό θεσμό στην άλλη του όψη, που είναι η εγκατάλειψη στον χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού, μέσα από τις ατραπούς της ιδιωτικοποίησης των όποιων υπηρεσιών απομείνουν.

Παρ' όλη τη συζήτηση και τη φιλολογία για το «κλείσιμο των ψυχιατρείων» και σε αντιδιαστολή με την ασφυκτική πίεση τα ψυχιατρεία στην Ελλάδα να κλείσουν «εδώ και τώρα», πάνω από το 60% των ψυχιατρικών κλινών στην Ευρώπη βρίσκονται ακόμη σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, παρά την περίπου 50χρονη παρουσία και τις προσπάθειες κινημάτων για την αποϊδρυματοποίηση και παρά την ύπαρξη επίσημα διακηρυγμένων πολιτικών και σχετικών νομοθεσιών σε πολλές χώρες.