Υποσημείωσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μάλλον έχουν άδικο οι συνταγματολόγοι όταν επικαλούνται το Σύνταγμα (άρθρο 22 παράγραφος 4) για να αποδείξουν ότι η επίταξη είναι αντισυνταγματική. Τι λέει η επίμαχη παράγραφος; Οτι επίταξη γίνεται μόνον όταν είναι να αντιμετωπιστεί θεομηνία ή έκτακτη ανάγκη σχετική με την υγεία.
Αν δεν είναι θεομηνία όλα αυτά τα δυσβάσταχτα μέτρα, τότε τι είναι; Η μεσαία τάξη εξαφανίστηκε (ποια μπόρα την εξαφάνισε;), οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν και κλείνουν η μία μετά την άλλη (ποιοι κεραυνοί έπεσαν πάνω τους;), οι άστεγοι αυξάνονται και πληθύνονται και καταλαμβάνουν πεζοδρόμια και πλατείες (ποια καταιγίδα τούς πέταξε στους δρόμους;), οι παππούδες και οι γιαγιάδες ντρέπονται που δεν μπορούν να αγοράσουν ένα δωράκι στα εγγόνια τους (ποια φωτιά τούς έκαψε τα πορτοφόλια;), οι νέοι στα χωριά δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους και να πάνε στα καφενεία να πιούν ένα ποτό (ποιος χιονιάς έκλεισε τις θύρες των οικιών τους;).
Κι άλλα πολλά. Αρα έχει δίκιο η κυβέρνηση' συντρέχει λόγος, ώστε καλά έκανε και αποφάσισε την επίταξη, σε ό,τι αφορά το σκέλος των θεομηνιών.
Μήπως, όμως, δεν εγεννήθη έκτακτη ανάγκη στον χώρο της υγείας; Τόση θλίψη, τόση κατάθλιψη, τόσες αυτοκτονίες, τέτοια παρανόηση και παραζάλη και παραλογισμός, πώς αντιμετωπίζονται. Είναι μείζον θέμα, έκτακτο. Η κυβέρνηση οφείλει να προστατεύσει τους πολίτες της, να τους αποτρέψει να αναζητούν καταφύγιο στα ψυχιατρεία και τα νεκροταφεία. Αρα και στον ευαίσθητο τομέα της υγείας υπάρχει λόγος σοβαρός, έκτακτος. Και άρα είχε δίκιο η κυβέρνηση που αποφάσισε την επιστράτευση.
Ωστε οι συνταγματολόγοι να πάνε να σκίσουν τα πτυχία τους, ή ας επιστρατεύσουν κουράγιο και να πάνε δίπλα στους φωστήρες της κυβέρνησης να μετεκπαιδευτούν (Αυτά που κραυγάζουν περί αντισυνταγματικότητος είναι λαϊκιστικός, αντιπολιτευτικός λόγος, που πριονίζει τη σταθερότητα και τη συνοχή της αγαπητής κυβερνητικής τρόικας).
Το χιούμορ (μαύρο, φτηνό, άστοχο, πάντως διαφορετικό) είναι ένας τρόπος να σταθείς απέναντι στην αυθαιρεσία της κυβέρνησης. Στον αυταρχισμό του πρωθυπουργού, στη συγκατανευσιφαγία Βενιζέλου και στο αλλοτριομορφοδίαιτον της σκέψης Κουβέλη. Στην ουσία έχει εκτροχιαστεί ο συρμός της εξουσίας, αλλά έχει τις δυνατότητες να φτιάξει τις δικές της ράγες και να πάει τον συρμό όπου η ίδια θέλει. Παραμένει το κρίσιμο δίλημμα: απεργία ή υποταγή; Με τους εργαζόμενους ή με την κυβέρνηση; Η απάντηση είναι εύκολη, αλλά κάπως απλουστευτική, προς το «μαύρο-άσπρο». Δεν υπάρχει, όμως, άλλη λύση. Αν την έχουν όσοι ταλαιπωρούνται από την απεργία ας την καταθέσουν.
ΥΓ. Δεν θα μπορέσω δυστυχώς, λόγω ανωτέρας βίας, να παρευρεθώ αύριο στα Τρίκαλα Θεσσαλίας (ευχαριστώ τους διοργανωτές για την ευγενική πρόσκληση) στην πολύ ενδιαφέρουσα, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, εκδήλωση που διοργανώνουν Τρικαλινοί πολίτες για την αποανάπτυξη και το νόημα της Ζωής, σήμερα στις 8 μ.μ. στην Κεντρική Πλατεία (μουσική σκηνή). Οι τίτλοι των ομιλιών: «Το τέλος της αφθονίας και τα πολιτικά διακυβεύματα που θέτει» Δημήτρης Μαρκόπουλος από την Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία «Πρόταγμα» και «Αλλο είναι η ζωή και άλλο αυτό που ζούμε», Γιάννης Μακριδάκης, συγγραφέας.
Εναλλακτικές ματιές στη διακυβέρνηση, αλλά από τα «κάτω», ακηδευμόνευτες, ακομμάτιστες, ελεύθερες. Ελπιδοφόρες.
