Μετά την Ιζαμπέλ Αντζανί, ήρθε η σειρά της Ζιλιέτ Μπινός να ερμηνεύσει τη γλύπτρια που ισοπέδωσε ο εραστής της, ο Ροντέν. Αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης Μπρουνό Ντιμόν δίνει έμφαση στον εγκλεισμό της σε ψυχιατρική κλινική. Ακόμα δύο γυναίκες που φτάνουν στα άκρα είναι ηρωίδες στο υποδειγματικό «Senso» του Βισκόντι, που επανέρχεται στις αίθουσες, και στη «Χαρά» του Ηλία Γιαννακάκη

Της Λήδας Γαλανού

Καμίλ Κλοντέλ 1915

(Camille Claudel 1915)

Σκηνοθεσία: Μπρουνό Ντιμόν

Ηθοποιοί: Ζιλιέτ Μπινός, Ζαν-Λικ Βενσάν

Το 1915, σ’ ένα άσυλο ανιάτων στη Νότια Γαλλία, η Καμίλ Κλοντέλ, η γλύπτρια και ερωμένη του Ροντέν, νοσηλεύεται, εγκαταλειμμένη από φίλους και συγγενείς, κατά παραγγελία των γονιών της. Μοναδικά διαλείμματα χαράς στη βαθιά απόγνωση και μελαγχολία της, οι αραιές επισκέψεις του αδελφού της Πολ. Ο σκηνοθέτης τού «L’ Humanité», του «Hors Satan» και της «Φλάνδρης» στήνει (ξανά) μια αφαιρετική, λυρική και ταυτόχρονα συναισθηματικά ασφυκτική ταινία, που προκαλεί τα όρια ανάμεσα σε όσους η κοινωνία θεωρεί παράφρονες και στην εγγενή παράνοια μιας υποτιθέμενα λογικής κοινωνίας. Το φιλμ, γυρισμένο μέσα σε πραγματική ψυχιατρική κλινική με τη συμμετοχή των ασθενών, υπερβαίνει τα όρια της αφηγηματικής οικονομίας, αλλά οπωσδήποτε δίνει στην Μπινός μια πολυπόθητη ευκαιρία να θυμίσει πόσο έξοχη, ευαίσθητη ηθοποιός είναι όταν αποφεύγει τη δική της μανιέρα των βουρκωμένων ματιών. Γύρω της ο Ντιμόν εκδηλώνει απλόχερα την ηδονή που βρίσκει στο να εκθέτει την ανθρώπινη αδυναμία ώσπου ο θεατής να ζητήσει έλεος.

…………………………………………………………………………………….

Χαρά

Σκηνοθεσία: Ηλίας Γιαννακάκης

Ηθοποιοί: Αμαλία Μουτούση, Γιώργος Συμεωνίδης, Λήδα Πρωτοψάλτη, Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Φλέσσας, Κώστας Μπερικόπουλος

Μια 45χρονη γυναίκα κλέβει ένα νεογέννητο αγοράκι από ένα μαιευτήριο και περνά λίγες μέρες φροντίζοντάς το και παίζοντας μαζί του σαν τρυφερή μητέρα του. Το έγκλημά της θα την οδηγήσει στον φόνο και στη συνέχεια στη σύλληψη. Στη διάρκεια της δίκης η γυναίκα δεν αρθρώνει λέξει: μιλά μόνο στον εαυτό της όταν βρίσκεται απομονωμένη στο κελί της, απελευθερώνοντας τις σκέψεις, τα τραύματα, τις ενοχές και τη μοναξιά της.

Οχτώ χρόνια μετά την «Αλεμάγια», ο Ηλίας Γιαννακάκης παρουσίασε πέρσι τη νέα του ταινία μυθοπλασίας – μακριά από το φετινό εύστοχο ντοκιμαντέρ του «Καλάβρυτα: Ανθρωποι και Σκιές». Το φιλμ διακρίνεται, σεναριακά και σκηνοθετικά σε δυο ξεχωριστά μέρη. Στο πρώτο, στο ύφος ενός ασπρόμαυρου road movie, η κάμερα παρατηρεί ελεύθερα μια γυναίκα με ξεκάθαρα παραβατική συμπεριφορά, η οποία όμως, με την ορμή και την ενστικτώδη ειλικρίνειά της, εκθέτει την προσποίηση του περίγυρού της. Εκεί που η ιστορία πάει να γίνει ενδιαφέρουσα, έρχεται το δεύτερο μέρος, το δικαστικό, που με ψυχαναλυτική αφέλεια και δραματουργική υπερβολή παραπέμπει σε ελληνικό λαϊκό μελόδραμα του ’60. Σαφές πλεονέκτημα μιας αδύναμης ταινίας η Αμαλία Μουτούση, συχνά στομφώδης και θεατρική στις κινηματογραφικές της ερμηνείες, που εδώ στήνει έναν ρόλο γεμάτο δύναμη, διακριτικότητα, εσωτερικότητα, βάθος στο βλέμμα και νόημα στην κάθε της κίνηση.

……………………………………………………………………………………..

Senso

Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι

Ηθοποιοί: Αλίντα Βάλι, Φάρλεϊ Γκρέιντζερ

Στην υπό αυστροουγγρική κατοχή Βενετία η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι, αντί να συμβάλει στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού της, προδίδει την πατρίδα της, για να ζήσει, σε πείσμα της κοινωνίας και της μοίρας, έναν απαγορευμένο έρωτα μ’ έναν Αυστριακό αξιωματικό.

Η πυκνή, γεμάτη μυστήριο ατμόσφαιρα της Βενετίας γίνεται το ντεκόρ για το πληθωρικό δράμα του Λουκίνο Βισκόντι, μια ταινία γεμάτη καταραμένο πάθος, μιαρή προδοσία, οδυνηρή τραγωδία και οπερατικό μεγαλείο. Με τους ήρωές του να παραδίδονται, εγκληματικά και άνευ όρων, στον πόθο, ο Βισκόντι ξεγυμνώνει αδύναμους αριστοκράτες που παρασύρονται τυφλά από τον εγωισμό τους, αγνοώντας μια κοινωνία που παλεύει ν’ αλλάξει. Μια ταινία με κατάμαυρους, καταστροφικούς ήρωες στο πιο πλούσιο τεχνικολόρ κάδρο, ένα υποδειγματικό μελόδραμα με την απολαυστική υπερβολή του είδους του.

………………………………………………………………………………………………

Χίτλερ: μια ταινία από τη Γερμανία

(Hitler – Ein Film aus Deutschland)

Σκηνοθεσία: Χανς-Γιούργκεν Σίμπερμπεργκ

Ηθοποιοί: Χάρι Μπάερ, Χάιντς Σούμπερτ, Πέτερ Κερν, Χέλμουτ Λανγκ

Μια ιδιόμορφη, καθηλωτική, οπωσδήποτε παρωχημένη αλλά ακόμα ελκυστική ταινία–πείραμα, ένα επτάωρο αντιφασιστικό έπος γυρισμένο το 1977 με τη χρήση ηθοποιών και ντοκουμέντων. Περισσότερο από μια ταινία με συμβατική δομή, πρόκειται για μια γεμάτη συμβολισμούς απόδοση της φιγούρας του Χίτλερ, της αισθητικής και της εμβέλειας του ναζισμού, της επίδρασης και των συνεπειών του, με τρόπο ιμπρεσιονιστικό. Η ταινία θα προβληθεί και ολόκληρη και χωρισμένη σε τέσσερα αυτοτελή μέρη. Οσο πειραματική ήταν η δημιουργία της, άλλο τόσο πιέζει τα όρια της αντοχής η θέασή της, αλλά οι υπομονετικοί θ’ ανταμειφθούν με μια κοπιώδη μεν, ιστορική δε, κινηματογραφική και πολιτική έκφραση.

………………………………………………………………………………………………

Michael Kohlhaas

Σκηνοθεσία: Αρνό ντε Παλιέρ

Ηθοποιοί: Μαντς Μίκελσεν, Μελουζίν Μεγιάνς, Ντελφίν Σιγιό

Σ’ ένα γαλλικό φέουδο του 16ου αιώνα, ο Μίκαελ Κολχάας είναι ένας εύπορος έμπορος που ζει άνετα και ειδυλλιακά με τη γυναίκα, το παιδί του και τους βοηθούς του. Οταν θα υποστεί μια μεγάλη αδικία από τον Σάξονα ηγεμόνα της περιοχής του, θ’ αποφασίσει ν’ αντιδράσει κι επειδή τα νομικά μέσα δεν θ’ αποδώσουν, θα πάρει τα όπλα και θα μεταμορφώσει μια προσωπική διαμάχη σε αντικαθεστωτική επανάσταση.

Με επίσημη πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κανών και Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, το φιλμ διασκευάζει το μυθιστόρημα του Χάινριχ φον Κλάιστ μεταφέροντας τη δράση από τη Γερμανία στη Γαλλία. Γυρισμένο, με εξαιρετική φωτογραφία, μέσα στα ανοιχτά λιβάδια της εξοχής και τα κλειστοφοβικά, λιτά πέτρινα κτίρια της εποχής, καταγράφει μια φλογερή ιστορία με έλεγχο και χαμηλούς τόνους στο σενάριο και τις ερμηνείες: τόσο χαμηλούς που καταλήγει άνευρο και τετριμμένο, σε μια περίοδο που η δράση του Μίκαελ Κολχάας θα μπορούσε να ανάψει σπίθες στο κοινό. Μοναδικό ερέθισμα αφύπνισης, η παρουσία του πάντα γοητευτικού εκτοπίσματος του Μαντς Μίκελσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

………………………………………………………………………………………………………….

Ρίο 2

(Rio 2)

Σκηνοθεσία: Κάρλος Σαλντάνια

Στα ελληνικά, με τις φωνές των: Δημήτρη Παπαδάτου, Μαρίνας Τσιγωνάκη, Πηνελόπης Σκαλκώτου, Κωνσταντή Μαδριά, Φώτη Πετρίδη

Τρία χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία μαζί τους, ο Μπλου, η Τζούελ και τα τρία τους μπλε πουλάκια ζουν όμορφα και πολιτισμένα στο καταφύγιο του Ρίο ντε Τζανέιρο. Οταν όμως μάθουν ότι ένα ολόκληρο σμήνος μπλε παπαγάλων ζει ακόμα μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου, θα πετάξουν ώς εκεί. Μέσα στο δάσος η οικογένεια Μπλου θα χρειαστεί να προσαρμοστεί στους νόμους της άγριας φύσης αλλά και στις προκλήσεις της ομαδικής ζωής: επιπλέον ο Μπλου έχει ν’ αντιμετωπίσει τον επιβλητικό πεθερό του και το παλιό αμόρε τής Τζούελ. Χαριτωμένο και διασκεδαστικό, με θετικά μηνύματα κι έναν απολαυστικό «κακό» παπαγάλο κοκατού που λατρεύει το δράμα, με ένα, τουλάχιστον, πολύχρωμο α λα Μπάσμπι Μπέρκλι μουσικοχορευτικό και με τον ρυθμό τής σάμπα να ξεχειλίζει, το σίκουελ του «Ρίο» είναι μια ασφαλής επιλογή για τους μικρούς της οικογένειας, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο σενάριο ή στο animation του.

…………………………………………

Ο μόνος επιζών

(Lone Survivor)

Σκηνοθεσία: Πίτερ Μπεργκ

Ηθοποιοί: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τέιλορ Κιτς, Εμίλ Χερς, Μπεν Φόστερ, Ερικ Μπάνα

Μια ομάδα Αμερικανών κομάντος καταδιώκει Ταλιμπάν στα βουνά του Αφγανιστάν. Οι άντρες θα εγκλωβιστούν σε άγνωστους τόπους και σε μοιραία ηθικά διλήμματα – ένας μόνο θα διασωθεί για ν’ αφηγηθεί την ιστορία τους, γεμάτη πατριωτισμό, σωματικό σθένος, πίκρα και λεβεντιά. Ο σκηνοθέτης του «Battleship» μεταφέρει στην οθόνη τα απομνημονεύματα του seal Μάρκους Λουτρέλ κι αν κάτι αξίζει από αυτήν την ταινία, εκτός από τα σμιλεμένα αντρικά κορμιά που αντέχουν στις κακουχίες, είναι η αμεσότητα και η ένταση στη σκηνοθετική ματιά του. Κατά τα άλλα, εξαιρετικά προβλέψιμη και υπερβολικά λατρευτική προς το στρατιωτικό ιδεώδες, η ταινία απευθύνεται μόνο σε όσους τυχόν θέλουν να γίνουν Αμερικανοί ή και Ελληνες κομάντος.