Εχουμε επισημάνει ότι η προεκλογική αμετροέπεια είναι κατακριτέα, απ' όπου κι αν προέρχεται. Αποκτά, όμως, τεράστια σημασία όταν εκφέρεται από τα πρωθυπουργικά χείλη. Τελευταία στιγμή, λίγο πριν από τις εκλογές δηλαδή, ο Ελληνας πρωθυπουργός με απίστευτη ευκολία, που οδηγεί βεβαίως στο αποκορύφωμα της υποκρισίας, θυμήθηκε τους αστέγους!
Σ' ένα σχεδόν διάγγελμά του παραδέχτηκε αφενός ότι υπάρχουν άστεγοι, αφετέρου ότι σήμερα ζουν την πιο ακραία αδικία. Ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει για τους υπαίτιους αυτής της ακραίας αδικίας. Και πώς να βρει, όταν ο ίδιος και η κυβέρνησή του με την πολιτική τους γέννησαν το όντως ακραίο φαινόμενο των αστέγων; Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοιο φαινόμενο στην Ελλάδα σε περιόδους ειρήνης και δημοκρατικής διακυβέρνησης. Τι εξήγγειλε ο αμετροεπής (και σφόδρα υποκριτής) πρωθυπουργός; Οτι το Δημόσιο θα διαθέσει οποιοδήποτε ακίνητο έχει στην κατοχή του προκειμένου να στεγάσει αστέγους, προσφέροντάς τους μάλιστα βασικές υπηρεσίες, με προεξάρχουσα την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η ευαισθητοποίηση αυτή, που θέλει να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας, είναι κίβδηλη και ετεροχρονισμένη, δηλαδή καιροσκοπική και έτσι πρέπει να ιδωθεί από τους πολίτες και από τις πολιτικές και κοινωνικές ομάδες της χώρας. Ακόμη και αν δείξει κάποιος καλή θέληση να αποδεχτεί την κίνηση αυτή, πάλι σκοντάφτει στην υλοποίηση της πρότασης, που απαιτεί συντονισμό και συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία (δωρεές μεγάλων ιδρυμάτων, εθελοντισμός αστικών εταιρειών και ομάδων πολιτών κ.λπ.). Το κόστος δηλαδή μεταφέρεται και πάλι έξω από τον κρατικό μηχανισμό. Το ακόμη πιο υποκριτικό είναι ότι ο πρωθυπουργός, στην προσπάθειά του να αποκτήσει το ελάχιστο κοινωνικό έρεισμα, θυμήθηκε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον κοινωνικό ρόλο που αυτή θα μπορούσε να παίξει.
Ξεχνά, προφανώς, ότι ο «Καλλικράτης» επέφερε το τελικό πλήγμα στην αποκέντρωση, διοχετεύοντας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση όλη τη δομή και λειτουργία της κρατικής εξουσίας. Οταν άστεγοι και κοινωνικοί φορείς διεκδίκησαν τα ακατοίκητα κτίρια του Δημοσίου κυνηγήθηκαν και δέχτηκαν τη βία των κατασταλτικών μηχανισμών. Τώρα για λίγες ψήφους όλα αυτά εντάσσονται στην, τάχα κοινωνική, πρωθυπουργική «ατζέντα» με απίθανες διαπιστώσεις, όπως ότι τόσα χρόνια ζούσαμε με επίπλαστη ευημερία, ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να βγει η χώρα από την κρίση χωρίς να μείνει κανένας πίσω και άλλα «επικά», που όμως ακούγονται και είναι αστεία και υποκριτικά. Αλλά και η υποκρισία έχει τα όριά της.
