Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν επιδοθεί σ' έναν ανέξοδο αγώνα λεκτικών επιθέσεων, ο ένας εναντίον του άλλου, πρακτική που δεν οδηγεί πουθενά, παρά σε μια στείρα αντιπαράθεση, που δεν είναι καν ιδεολογική, αλλά απλώς κινείται στον ψυχαναγκαστικό τόπο των αντιπαραθέσεων.
Η κυβέρνηση, διά στόματος πρωθυπουργού κυρίως, επιλέγει αυτή την τακτική της πόλωσης, επιτιθέμενη κατά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επικαλούμενη παράλληλα την αδιανόητα περίφημη επιτυχία της στα οικονομικά ζητήματα. Είναι η μόνη πολιτική της, αδιέξοδη, χωρίς επιχειρήματα και τελικά ατελέσφορη, σύμφωνα τουλάχιστον με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι οποίες την φέρνουν πίσω από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κινδυνολογεί ασύστολα. Θέλοντας προφανώς να αποσείσει τις ευθύνες που του αναλογούν για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, μεταθέτει τη δουλόφρονη πολιτική του (πολιτική χωρίς καν μια διαπραγμάτευση) στην άρνηση, δήθεν, της μείζονος αντιπολίτευσης ως προς τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αμφισβητεί την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας, ότι θέλει να φέρει καινούργια μνημόνια στη χώρα (ποιος μιλάει!) και ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μνημόνια!
Προφανώς έχει χαθεί το μέτρο ή, διαφορετικά, ο πρωθυπουργός δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία (του). Παρωχημένη πολιτική και εάν κάτι αξίζει να επισημανθεί, είναι η κριτική της Ντόρας Μπακογιάννη για την επιλογή υποψηφίων από τον χώρο των «διασημοτήτων», κριτική για εσωτερική κατανάλωση και όχι ουσίας βεβαίως. Αυτή είναι η πεπατημένη πολιτική του κυβερνώντος κόμματος, όμως η μείζων αντιπολίτευση δεν πάει πίσω στην προεκλογική αντιπαράθεση. Επιλέγει κυρίως τη μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση σε επίπεδο ρητορικό, αυτό δηλαδή που «ικανοποιεί» το θυμικό και την οργή του λαού που υποφέρει και ακολουθεί η ουσιαστική κριτική των πεπραγμένων της κυβέρνησης.
Το να λες ότι ο πρωθυπουργός είναι ψεύτης δεν αρκεί, διότι αυτό το γνωρίζει ήδη καλά η ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται να πειστεί ο οποιοσδήποτε ψηφοφόρος ότι η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα με λαϊκή πολιτική. Είναι οπωσδήποτε δύσκολο να προτείνεις σήμερα μια τέτοια ολοκληρωμένη πολιτική, αλλά είναι το μόνο ενδεδειγμένο, με κριτήριο πάντα την εξουθενωτική πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης. Η απλή ρητορική αντιπαράθεση είναι μια παρωχημένη πολιτική, που δεν ανεβάζει το πολιτικό επίπεδο, ούτε στον τομέα τον κοινοβουλευτικό ούτε στις προσδοκίες της κοινωνίας. Η αντιπαράθεση οφείλει να εστιαστεί στην ουσία. Η κυβέρνηση υπηρετεί τα μεγάλα κατεστημένα συμφέροντα. Η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να αποδείξει ότι είναι με την κοινωνία.
