Του Φώτη Παπούλια

Ερασιτεχνισμός ή πολιτική αφέλεια; Οποιο από τα δύο και αν επιλέξουμε για να χαρακτηρίσουμε τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύουμε να βρεθούμε όχι εκτός γραμμής(!), αλλά κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου.

Παραμονές ίσως των πλέον κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων των τελευταίων χρόνων για τη χώρα, η μειοψηφία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιλέγει να επαναφέρει στο προσκήνιο ζητήματα που έχουν κλείσει από το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, διακινδυνεύοντας να τορπιλίσει όχι το εσωκομματικό κλίμα (αδιάφορο για την κοινωνία), αλλά να δημιουργήσει τουλάχιστον απορίες στο εκλογικό σώμα. Σε μια συγκυρία που όλα κρέμονται από μια κλωστή, οι Ηρακλείς της Αριστερής Καθαρότητας (!) θυμήθηκαν το παρελθόν τους.

Σε μια στιγμή που η υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κερδίζει έδαφος, η προοδευτική Ευρώπη τον θεωρεί τον εν δυνάμει αναμορφωτή της ευρωπαϊκής Αριστεράς και οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται στην πρόθεση ψήφου, η εσωκομματική αντιπολίτευση, θεωρώντας ότι της δόθηκε η χρυσή ευκαιρία, «φιτίλιασε» κατά το κοινώς λεγόμενο όσα τόσο καιρό έχτιζαν.

Οσο και αν εκ των υστέρων ανακαλύφθηκε ο βρόμικος πόλεμος των συστημικών μίντια για να πέσει εκεί το «ανάθεμα», η ουσία δεν αλλάζει. Η εικόνα που εκπέμφθηκε πως το περίπου ένα τρίτο του κόμματος βλέπει με καχυποψία την προοπτική διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει και γι’ αυτό κάποιοι έχουν ευθύνες.

Αν σε μια διαδικασία που όφειλε να μεταδώσει την απόλυτη συσπείρωση στην κοινωνία και να εκπέμψει την εικόνα κόμματος που είναι «μισό βήμα» από το αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας καταγράφηκαν όσα καταγράφηκαν, τότε το ερώτημα «αν παράγουμε περισσότερη πολιτική από όση μπορούμε να καταναλώσουμε» αναζητά μεταφυσικές απαντήσεις.

Είναι προφανές ότι η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται αν το τάδε ή το δείνα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έχει τις προσωπικές του απόψεις για την επανάσταση, τον σοσιαλισμό, το ευρώ ή τη δραχμή ή ακόμα και για το φύλο των αγγέλων. Αυτό που την καίει είναι να καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την κοινωνία να σταματήσει τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και να αναδιοργανώσει εκ βάθρων τη χώρα.

Ως επίλογος κατατίθεται η φράση ενός συμπαθέστατου οδηγού ταξί: «Είμαστε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πιστεύουμε, όμως αλίμονό τους αν έρθουν δεύτεροι…»