Τρίτη ματιά
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Το φαίνεσθαι της ελληνικής κοινωνίας δεν σημαίνει ότι αυτό είναι η ελληνική κοινωνία, μια αγέλη δηλαδή, μια μάζα σε σύγχυση, πολίτες ασυνείδητοι, άβουλα όντα, οπαδοί των άκρων και ό,τι άλλο νομίζουν όσοι, θέλοντας να υποστηρίξουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα, κατηγορούν την κοινωνία. Οι κατηγορούντες (και όχι κατήγοροι) είναι απλοί οργανικοί τελάληδες της επικρατούσης οικονομικής φιλοσοφίας, ιδιαίτερα συμφέρουσας για την (τρυφηλώς διάγουσα) ύπαρξή τους.
Δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί (άσχετοι σχεδόν όλοι με τον μόχθο, την αγωνία και την απόγνωση των κοινωνικών ομάδων μπροστά στην πραγματικότητα, την καθημερινή επιβίωση), δεν φείδονται ειρωνείας και κατηγοριών εναντίον εκείνων που αμφισβητούν την καθεστηκύια τάξη.
Ολη αυτή η δράκα, ψωμιζόμενη από επιχειρηματίες που εμπλέκονται με την εξουσία, καθημερινώς ομνύει σ' αυτό το «υπέροχο» δημοκρατικό σύστημα που, αχ, βάλλεται από τα δύο πολιτικά άκρα: την εξω(αλλά και εσω)θεσμική Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χωρεί, κατ' αυτούς, ουδεμία κριτική στην τιτάνια προσπάθεια των τριών εταίρων να σώσουν τη χώρα από την καταστροφή, να τη βγάλουν από το τέλμα, στο οποίο, μην ξεχνιόμαστε, οι ίδιοι την οδήγησαν είτε με την ολιγότητα-ανεπάρκειά τους είτε με τη δεδηλωμένη υπακοή τους σε εντολές άνωθεν (των ισχυρών του πλανήτη). Είναι θλιβερό για όλους μας η ύπαρξη τέτοιων σφουγγοκωλάριων, που κατά τ' άλλα κήδονται της νομιμοφροσύνης, των δικαιωμάτων, της δημοκρατίας (των μέτρων τους).
Οχυρωμένοι όλοι τούτοι πίσω από τη δύναμη των μέσων στα οποία «εργάζονται», εκτοξεύουν το δηλητήριό τους προς οιονδήποτε αμφισβητεί τη διαμορφωθείσα τάξη πραγμάτων. Δεν είναι ανάγκη να αναφερθούν ονομαστικά, αρκεί κάποιος ν' ανοίξει οποιοδήποτε κανάλι, οποιαδήποτε μέρα, ή να διαβάσει κάποιο από τα πολυσέλιδα κυριακάτικα φύλλα. Είναι ντροπή για τον κόσμο των ιδεών ό,τι ακούγεται και ό,τι γράφεται, ντροπή για το πνεύμα, για τον άνθρωπο. Προκειμένου να διατηρήσουν τις απολαβές τους, τους παχυλούς μισθούς και την αναγνωρισιμότητα (εφήμερη ματαιοδοξία), δεν διστάζουν να κατηγορήσουν, χωρίς στοιχεία, έναν στους τρεις Ελληνες ότι επικροτούν την τρομοκρατία. Το ποιος, όμως, τρομοκρατεί ποιον, δεν τους απασχολεί. Αλλά έτσι είναι τα παπαγαλάκια της εξουσίας. Ας επαναληφθεί: δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί (sic).
Κρίμα. Κρίμα που η ζωή φαίνεται μέσα απ' αυτά τα μέσα, διότι δεν έχει σχέση με αυτό που δείχνουν ότι είναι ζωή. Δεν μπορούμε, βέβαια, να δούμε την αλήθεια ανεξάρτητα από την αισθητηριακή αντίληψη, δυστυχώς, όμως, η τελευταία έχει χαθεί, μάλλον έχει καταντήσει να είναι το κουτί της τηλεόρασης και ο Τύπος της Κυριακής. Ελεγαν οι πυρρωνιστές ότι αυτή η αισθητηριακή αντίληψη δεν μας παρέχει εγγυήσεις ότι συλλαμβάνουμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Είναι αδύνατον να διακρίνουμε, να μετρήσουμε και να κρίνουμε τα πράγματα (αδιάφορα, αστάθμητα, ανεπίκριτα). Αλλά ποιος νοιάζεται για την παλιά (σύγχρονη, αιώνια) σοφία; Ασφαλώς όχι οι οργανικοί διανοούμενοι (οι «διανοούμενοι» του συστήματος), οι λακέδες της εξουσίας, οι αμέτοχοι έρωτα, αλληλεγγύης, συγκίνησης… όπως δείχνουν τα γραπτά τους και τα έπεά τους…
Ελεγε ο Επίκουρος ότι ο δίκαιος άνθρωπος είναι εντελώς ατάραχος ,ενώ ο άδικος γεμάτος ταραχή, άρα οι κύριοι αυτοί ζουν εν πλήρει ταραχή, εξ ου και ο ζήλος τους να βγάζουν όσο δηλητήριο μπορούν, μήπως και ξορκίσουν τη δουλοφροσύνη τους απέναντι στο άδικο. Ενας περίφημος εκπρόσωπος του Ακαδημεικού Σκεπτικισμού, ο Καρνεάδης, εξανάγκαζε τους αντιπάλους του να κάνουν διάκριση ανάμεσα στη δικαιοσύνη και τη φρόνηση. Το επιχείρημά του ήταν ότι ο άνθρωπος που συνειδητά επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει μια κακή συναλλαγή δεν μπορεί να ονομαστεί συνετός. Κόκαλο οι αντίπαλοι.
Ας πάψουν να μιλάν για σύνεση οι οργανικοί διανοούμενοι, διότι, πώς να το κάνουμε, είναι «κακώς συναλλασσόμενοι», ή κάπως έτσι.
Φτάνει η Αριστερά να ξεκαθαρίσει τι θέλει, συστημική, αντισυστημική, ορθόδοξη, ετερόδοξη ή ό,τι… Να φανεί, αυτή τουλάχιστον, συνετή.
