Είναι φανερό ότι ο δρόμος της κυβέρνησης προς την καταστροφή είναι ανοιχτός και ολισθηρός ταυτόχρονα.

Η μόνη της αντίδραση είναι ο αυταρχισμός και η καταστολή με μια αλλόφρονη επίδειξη θρησκοληψίας και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

Ο πανικός της είναι πασιφανής. Προκειμένου να μη χαθεί η εξουσία προβαίνει σε απαράδεκτες για τους δημοκρατικούς θεσμούς πράξεις.

Αστυνομικές δυνάμεις προβαίνουν σε συλλήψεις στη Θεσσαλονίκη επειδή οι πολίτες αντέδρασαν στην έλευση Φούχτελ. Εισαγγελείς ασκούν διώξεις, εκτός τόπου και χρόνου, κατά δημοσιογράφων που έχουν αθωωθεί και κατά συντελεστών θεατρικών παραστάσεων.

Κινήσεις σπασμωδικές και αδιανόητες ειδικώς όταν η δίωξη κατά των συντελεστών της παράστασης «Κόρπους Κρίστι» ασκείται έπειτα από μήνυση του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ(!).

Στην προσπάθειά της να στηριχτεί στην εξουσία η κυβέρνηση προβαίνει σε ανοιχτό πόλεμο κατά της κοινωνίας, ξεχνά όμως, ή κάνει πως δεν βλέπει, ότι στο εσωτερικό της κοινωνίας, στο υπόβαθρό της, σιγοβράζουν εστίες θυμού και αγανάκτησης, οι οποίες κάποια στιγμή -και δεν φαίνεται να είναι μακριά- μπορεί να γίνουν πυρκαγιές (και οι πυροσβέστες δεν φαίνονται στον ορίζοντα…)

Από τη μια οι αυταρχικές διώξεις, από την άλλη η ζέση να γίνει νόμος η αδιανόητη απόφαση του ΣτΕ περί τον τρόπο απόκτησης ιθαγένειας, η σύγκρουσή της με την Τοπική Αυτοδιοίκηση (το θέμα των σκουπιδιών είναι πιθανό να λάβει ανέλεγκτες διαστάσεις), αλλά και τα σενάρια περί ανασχηματισμού, που κυκλοφορούν εδώ και λίγες μέρες, συνθέτουν μια ατμόσφαιρα πανικού και εξαλλοσύνης. Σε όλο αυτό το καφκικό για την κυβέρνηση κλίμα διαφαίνονται μερικά κενά.

Εκείνο το πάλαι ποτέ ισχυρό ΠΑΣΟΚ φαίνεται να 'χει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα, η δε ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να λύσει τα εσωκομματικά της προβλήματα και να αποφασίσει εάν θέλει να παραμείνει στην κυβέρνηση ή να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα, που υποτίθεται ότι ήθελε να εκφράσει.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς περιμένουν τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα και δεν αίρουν την εμπιστοσύνη τους σε τούτη την «ακυβέρνητη» κυβέρνηση.

Δεν ενοχλούνται από τις πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού, που δεν υπολογίζει καθόλου τη γνώμη των αρχηγών τους; Δεν είναι σε θέση να ακούσουν την κραυγή του κόσμου, που έχει φτάσει στα όριά του; Δεν νιώθουν ενοχές για την κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται σ' όλα σχεδόν τα στρώματα της κοινωνίας;

Δεν αρκούν οι διαφοροποιήσεις του Αντώνη Ρουπακιώτη στο θέμα της ιθαγένειας για να σωθεί τάχα η τιμή του αυτονόητου (και το αυτονόητο, δυστυχώς, κατάντησε να έχει τιμή). Το συγκυβερνητικό μόρφωμα οδηγείται μαθηματικά σε αδιέξοδο, σε διάλυση.

Εάν μερικοί νομίζουν ότι εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα ή προσπαθούν να σώσουν τη λαϊκή αξιοπρέπεια (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) γελιούνται οικτρά. Η ευθύνη τους για ό,τι έχουν υπογράψει έως τώρα είναι καθοριστική για τη συνέχειά τους.

Και δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τη βία που εκπέμπεται και ασκείται τούτη τη στιγμή προς κάθε κατεύθυνση.