Tου Τάσου Παππά
Κάτω από άλλες συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να μιλά για μεγάλη νίκη στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Μπήκε σε μια μάχη, έχοντας βεβαίως τον αέρα του κόμματος που διεκδικεί την εξουσία, αλλά με ένα φανερό μειονέκτημα. Ηταν σχεδόν ανύπαρκτος στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς των τοπικών κοινωνιών. Σήμερα έχει παρουσία παντού, αλλού σημαντική, αλλού μικρότερη. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκονται σε περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια και θα έχουν την ευκαιρία και τον χρόνο να οικοδομήσουν στέρεες σχέσεις με τους πολίτες.
Αυτό δεν είναι αμελητέο. Δεν είναι εύκολο να γκρεμίσεις συστήματα με παράδοση πολλών ετών που έχουν πετύχει να διεισδύσουν στις τοπικές κοινωνίες, στήνοντας σχέσεις εξάρτησης με τους κατοίκους. Ακόμη και κει που οι υποψήφιοί του απέτυχαν να μπουν στον δεύτερο γύρο και από πρώτη ματιά φαίνεται ότι το ποσοστό που πήραν ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών που είχαν –κακώς– καλλιεργηθεί, η επιρροή των συνδυασμών τους εκτοξεύτηκε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από μια περιθωριακή δύναμη στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης μετατρέπεται σε υπολογίσιμο παράγοντα. Ωστόσο αυτή η ρεαλιστική εικόνα σκιάζεται γιατί η ηγεσία του είχε τοποθετήσει τον πήχη πολύ ψηλά. Δίνοντας χαρακτήρα μετωπικής πολιτικής σύγκρουσης και στις αυτοδιοικητικές εκλογές με το σύνθημα «τρεις κάλπες-μία επιλογή» και βάζοντας υποψηφίους στις περισσότερες περιφέρειες και στους μεγάλους δήμους βουλευτές και πρώτης γραμμής στελέχη, δεν άφησε περιθώρια για μια πιο ευρύχωρη ερμηνεία του αποτελέσματος. Επιμένοντας στη λογική «καμία υποστήριξη σε ανθρώπους που δεν είχαν πολεμήσει το Μνημόνιο», απέκλεισε τη συνεργασία με υποψηφίους που όταν άνοιξε ο δρόμος του Μνημονίου τον βάδισαν όχι γιατί συμφωνούσαν, αλλά γιατί δεν έβλεπαν εναλλακτική διαδρομή. Δεν κρίθηκαν ικανοί να περάσουν τις κατατακτήριες εξετάσεις επειδή ήταν στιγματισμένοι με το «προπατορικό αμάρτημα».
Ηταν τόσο ασφυκτικό το κλίμα που ακόμη και τα δειλά ανοίγματα (π.χ. περίπτωση Βουδούρη) συνάντησαν την ισχυρή αντίσταση της βάσης του κόμματος, η οποία είχε εκπαιδευτεί καταλλήλως με το γνωστό αφήγημα. Και τώρα που είμαστε στον δεύτερο γύρο οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν δεξαμενές για να αντλήσουν φιλικές ψήφους. Συμπερασματικά: ένα κόμμα που αγωνίζεται για να εξασφαλίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορεί να έχει τόσο στενή αντίληψη για τις πολιτικές συμμαχίες. Το σχήμα «μόνοι και ωραίοι» δεν δημιουργεί πρόβλημα όταν είσαι στο 4%. Οταν όμως βρίσκεσαι στο 27% και θέλεις να κυβερνήσεις, χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό.
