Του Φώτη Παπούλια

Την πρώτη φορά το έκανα με μια εξώλης και προώλης, τη Λόλα, όχι εκείνη του «Λόλα να ένα μήλο» αλλά την άλλη, τη Λολάρα, τη «δασκάλα», με την οποία ένιωθα οικειότητα. Είχε διδάξει κόσμο και κοσμάκη, την εμπιστευόμουνα, στρατιές συμμαθητών κάτι ήξεραν παραπάνω, ήθελε ό,τι ήθελα κι εγώ, πίστευε ό,τι κι εγώ και ως πρωτάρη με νοιαζότανε και με καταλάβαινε, αρκεί να έπεφτε το «κατοσταράκι», μαθητική «βίζιτα», εκπτωτική για τους μικρούς της φίλους.
Η Λολάρα ήταν θεά, δεν ήθελε ούτε παραβάν, ούτε μισόλογα, σε έριχνε στο καναβάτσο και ξέχναγες το όνομά σου, ήταν και ευγενική, δεν σε πίεζε «έχεις τον χρόνο σου» έλεγε, αρκεί να μην την κοίταζες σαν χάννος, γιατί τότε έλεγε υποτιμητικά «μικρούλη, μην ξημερωθούμε». Και ήταν κυρία, με τα αρωματικά της κεριά, τη μουσική της, κλασική παρακαλώ, όχι νταλκαδιάρικα, τα μαξιλαράκια της, μέγκλα, και φιλική υπέρ το δέον όταν συνέβαινε το μοιραίο «κλακάζ».
Ηταν η Αφροδίτη, λίγο ψεύδιζε για να μας φτιάχνει, κορμί σαν τα κρύα τα νερά (όχι σαν εκείνο του Ποταμιού), μέση δαχτυλίδι για να σκύβει με χάρη και κομψότητα, μαλλί μαύρο που σε μαστίγωνε, φατσούλα έξυπνη, με στήθος λεμονάτο, επιδερμίδα βελούδο, θεά στο ανάποδο και στο άλλο το «πρόστυχο», με χειλάκια πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο.
Και όταν πλημμύριζε ο τόπος, με χάρη και τσαχπινιά, με μαεστρία και αβρότητα έλεγε «μικρέ μάς έπνιξες», και σου έσκαγε ένα φιλί συμπάθειας και συγγνώμης.
Την πρώτη φορά που «ψήφισα» θα τη θυμάμαι για πάντα, μόνο που μετά μάθαμε ότι η Λόλα μάς είχε κάνει όλους βούκινο, ποιος ήταν καλός, μέτριος, ανεπίδεκτος μαθήσεως, γρήγορος και τα τοιαύτα. Ετσι λύθηκε η απορία για τα μουρμουρητά και τα κρυφά γέλια στα διαλείμματα.
Την πρώτη φορά που ψήφισα στο παραβάν, και χωρίς σακίδιο, τη θυμάμαι ακόμα, κυρ Σταύρο, γιατί η ψήφος δεν είναι η Λόλα, αλλά ένα πολιτικό-ιδεολογικό φορτίο, μια στάση ζωής και όχι ψήφος απενοχοποίησης στα θολά νερά της μεταμοντέρνας πολιτικής.