Του Φώτη Παπούλια

Το βαθύ, παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, αν και όχι ενωμένο-δυνατό, μάλλον αδύναμο και παραπαίον, εν τούτοις ο πρόεδρός του προσπαθεί να μας πείσει ότι αν δεν είναι το «δέκα το καλό» της κυβέρνησης τουλάχιστον διατηρεί για τον εαυτό του τον ρόλο του… εθνικού ηγέτη.

Για όσους δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί από το βράδυ της Κυριακής, μας το εξήγησε χθες ο Ευάγγ. Βενιζέλος. Κρατηθείτε, αγωνίζεται για την εθνική ενότητα, δηλαδή ο ίδιος αναγορεύει ερήμην του λαού τον εαυτό του εθνικό ηγέτη. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη ύβρις τότε όλοι εμείς απλώς ζούμε σε άλλη χώρα. Ομως ας σοβαρευτούμε. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς για όσους πίστευαν ότι έχει ωριμάσει πολιτικά, επαναλαμβάνει τα ιστορικά στερεότυπα ενός παλαιοκομματικού αρχηγού, ο οποίος πετάει την μπάλα στην εξέδρα, επιχειρεί να εκθέσει τους πολιτικούς αντιπάλους του, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι εκτίθεται ο ίδιος, εμφανίζεται ανακόλουθος με τον ίδιο του τον εαυτό, και δίνει συμβουλές ως άλλος Καίσαρας στους άλλους οι οποίοι υποχρεούνται να τις ακολουθήσουν.

Για χρόνια το ΠΑΣΟΚ κατηγορούσε την Αριστερά και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ για μικρομεγαλισμό. Σήμερα που οι όροι έχουν αντιστραφεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατηγορηθεί για μεγαλομεγαλισμό (!), αφού επιδεικτικά συμπεριφέρεται ως ο απόλυτος άρχοντας ενός κατεστραμένου μεγαλείου.

Ο ιδιότυπος μεγαλοϊδεατισμός του προφανώς είναι καταγεγραμμένος στο παλαιοΠΑΣΟΚικό του DNA, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλλε στο παρελθόν να εμφανιστεί ως ανανεωτής της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Το αίσθημα αυτοσυντήρησης φαίνεται να επικρατεί της ήρεμης πολιτικής ανάλυσης, της διεισδυτικής ματιάς και της ερμηνείας των νέων δεδομένων.

Το ερώτημα υπερβαίνει τον κ. Βενιζέλο και έχει σημείο αναφοράς το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα που κυβέρνησε για περίπου μια 25ετία τη χώρα, μπορεί να επαναλαμβάνει χωρίς αιδώ την ίδια σαθρή αντίληψη για την εξουσία;