Η προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να διώξουν από πάνω τους τις ευθύνες για την οργή του ελληνικού λαού λόγω της μνημονιακής πολιτικής είναι υποκριτική ευαισθησία, αλλά και απόδειξη του πώς λειτουργεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας στις δύσκολες στιγμές. Ξαφνικά ουδείς ευθύνεται για τον μαρασμό του τόπου, όλοι έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους. Πάντα φταίνε οι άλλοι ειδικά στον κρίσιμο τομέα της οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος.
Τα λάθη είναι για τους άλλους, για τα στελέχη εκείνα που έκαναν αστοχίες και παραλείψεις κατά την εφαρμογή τής ούτως ή άλλως ενιαίας κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, την οποία βεβαίως χαράσσουν οι δανειστές. Αρα οι φωνασκίες των στελεχών και η μετάθεση των ευθυνών απλώς ενδυναμώνουν την οργή των πολιτών, που γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει καμιά ανεξαρτησία.
Εάν είχαμε μια πραγματικά ανεξάρτητη κυβέρνηση, τότε θα διαπραγματευόταν υπό άλλους όρους τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη δανειακή σύμβαση, όρους που θα στήριζαν το εισόδημα των εργαζομένων και δεν θα οδηγούσαν χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις στο κλείσιμο, εκτινάσσοντας έτσι στα ύψη την ανεργία.
Αυτά, είναι ψιλά γράμματα για το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Ολοι διεκδικούν το αλάθητο με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, ο οποίος με απίστευτη ευκολία «πετάει το μπαλάκι» στον γενικό γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Χ. Θεοχάρη. Ξεχνά ο υπουργός ποιος υπαγόρευε την οικονομική πολιτική και ξεχνά επίσης ότι η θέση του γενικού γραμματέα απαγορεύει στον κάτοχό της να νομοθετεί και ότι απλώς εφαρμόζει ό,τι ψηφίζουν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του στη Βουλή. Σε όλον αυτόν τον «εμφύλιο» των ευθυνών συμμετέχει και ο Σταϊκούρας παρότι εμφανίζεται «αμέτοχος». Ολοι έχουν τις ευθύνες τους για τη βαριά επιβολή φόρων και την αποδιάρθρωση του εργασιακού και κοινωνικού ιστού.
Ο επικείμενος ανασχηματισμός έχει προκαλέσει σύγχυση σε υπουργούς που βλέπουν να χάνουν τη θέση τους και σε άλλους που περιμένουν να υπουργοποιηθούν. Αυτό φαίνεται να είναι το μόνο τους μέλημα, που όμως δείχνει και το ποιόν τους. Παρ' ότι βλέπουν ότι το πλοίο βουλιάζει, πολλοί εξακολουθούν με μανία να διεκδικούν αξιώματα. Τα μισόλογα όλων για ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών με κοινωνικό τάχα στίγμα, επειδή αφουγκράστηκαν τη δυσαρέσκεια των πολιτών, είναι απογοητευτική συμπεριφορά, αφού στο βάθος όλοι γνωρίζουν ότι είναι εγκλωβισμένοι στη μέγκενη των όρων των αδίστακτων δανειστών. Δεν τους περιποιεί τιμή μια τέτοια συμπεριφορά, το αντίθετο. Ο ανασχηματισμός δεν πρόκειται να σώσει τη συγκυβέρνηση, απλώς της δίνει πίστωση χρόνου. Η άγρια εσωκυβερνητική διαπάλη για τις θέσεις και τα αξιώματα δεν τους επιτρέπει να δουν την οργή της κοινωνίας η οποία κατασταλάζει και μετατρέπεται σε συνειδητή στάση.
