Οι ευρωεκλογές επιβεβαίωσαν την εκτίμηση ότι σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς και του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού θα αυξήσουν σημαντικά τα ποσοστά τους. Το αποτέλεσμα σε ορισμένα κράτη-μέλη επιφύλασσε αναμφίβολα μια οδυνηρότερη έκπληξη με την πρωτιά που απέσπασαν δυνάμεις όπως το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία ή το ευρωφοβικό και ρατσιστικό κόμμα του Φάρατζ στη Βρετανία. Περίπου το 20% των εδρών του Ευρωκοινοβουλίου θα κατέχουν τα επόμενα πέντε χρόνια εκπρόσωποι ενός ποικίλου αλλά και αλλοπρόσαλλου φάσματος ακροδεξιών, ναζιστικών, υπερεθνικιστικών, αντιευρωπαϊκών κομμάτων. Ακόμη και σε χώρες με δημοκρατική, αντιρατσιστική παράδοση, όπως η Δανία, ακροδεξιά κόμματα συγκέντρωσαν ποσοστά που ξεπερνούν το 25%.
Είναι σαφές ότι οι εκλογές αυτές έδειξαν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ανταποκρίνεται πια στις προσδοκίες των πολιτών της. Είναι εξίσου σαφές -όπως γράφαμε εδώ δύο μέρες πριν από τις ευρωεκλογές- ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να θεωρήσουν το Ευρωκοινοβούλιο τελείως δικό τους. Αυτή η απόσταση, αυτή η απομάκρυνση που παίρνει πολλές φορές τη μορφή της οργής και της απέχθειας βρίσκεται στη ρίζα της αρνητικής ψήφου, της έγκρισης και υπερψήφισης των ακροδεξιών, αντιδραστικών κομμάτων. Ολος αυτός ο εσμός της Ακροδεξιάς αξιοποιεί τις συνέπειες της ανεργίας και της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας διαφόρων κυβερνήσεων για να υπονομεύσει την ιδέα της Ευρώπης και να προβάλει τη «σωτήρια» επιστροφή στην ιδέα των εθνικών κρατών, που αρνούνται την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και γίνονται ταυτόχρονα «φρούρια» ενάντια στην είσοδο και ενσωμάτωση οποιουδήποτε ξένου ή μετανάστη.
Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Η άλλη είναι η σχετική επιτυχία των δυνάμεων της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση και κυρίως στις χώρες του Νότου. Είναι παρήγορο το γεγονός ότι συνολικά η Αριστερά αύξησε τις δυνάμεις της και ενδεχομένως να δεχθεί και ενισχύσεις από ευρωβουλευτές που βρίσκονται στις παρυφές της και θα θελήσουν να ενταχθούν στην ομάδα της Αριστεράς.
Αυτή η ενισχυμένη Αριστερά έχει μπροστά της ένα δύσκολο αλλά ιστορικό καθήκον. Να ανοίξει τη συζήτηση για όλα τα μεγάλα ζητήματα που προκαλούν την αδιαφορία ή την αποξένωση των Ευρωπαίων πολιτών. Αυτή η Αριστερά πρέπει να μιλήσει τολμηρά και απερίφραστα για τους φόβους, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που παγιδεύουν τους Ευρωπαίους πολίτες. Αυτή η Αριστερά πρέπει να ξεπεράσει μικροαντιθέσεις και μικροϋπολογισμούς για να αντιπαρατεθεί στην ετερόκλητη και ασυνάρτητη ομάδα της Ακροδεξιάς που κέρδισε ψήφους με κραυγές μίσους, απομονωτισμού και μισαλλοδοξίας. Αυτή η Αριστερά πρέπει να αποδείξει στους Ευρωπαίους πολίτες ότι η Ακροδεξιά δεν έχει προτάσεις, δεν έχει λύσεις, δεν έχει καμία σχέση με το όραμα μιας Ευρώπης των λαών που κατοχυρώνει και διευρύνει τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα όλων των κατοίκων της. Αυτή η Αριστερά δεν πρέπει να φοβηθεί να προβάλει τις ιδέες της και να ηγεμονεύσει ξανά στην Ευρώπη!
