Του Τάσου Παππά
Η μία μετά την άλλη σκάνε οι προεκλογικές φούσκες. Μας είπαν με ταρατατζούμ για το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο επιβεβαιώθηκε και με τη βούλα των Βρυξελλών. Αμέσως μετά τις εκλογές ήρθε ο Ντάιζενμπλουμ να δηλώσει «αν πείτε στον Ελληνα για το πρωτογενές πλεόνασμα θα διαπιστώσετε ότι δεν τον ενδιαφέρει». Ανακοίνωσαν ότι θα το μοιράσουν σχεδόν στη μισή Ελλάδα και τελικώς έφτασε σε πολύ λιγότερους, γιατί δεν είχαν υπολογίσει σωστά τον αριθμό των δικαιούχων. Υποσχέθηκαν σε χιλιάδες μεταποιητικές, γεωργικές και πτηνοκτηνοτροφικές επιχειρήσεις πάγωμα των δόσεων των δανείων που είχαν δοθεί με εγγύηση του Δημοσίου, αλλά με τα κριτήρια που έβαλαν έμεινε εκτός το 80% των επιχειρήσεων.
Σεβασμό στη νομιμότητα ορκίστηκαν, όμως αρνούνται να εφαρμόσουν την απόφαση της Δικαιοσύνης που δικαίωσε τις καθαρίστριες γιατί φοβούνται ότι θα καταρρεύσει το οικοδόμημα της διαθεσιμότητας. Φώναξαν στις πλατείες και τις τηλεοράσεις: Τέρμα τα μνημόνια (τα σκίζει ο πρωθυπουργός επί δύο χρόνια), πετάξαμε την τρόικα στη θάλασσα, δεν υπάρχει περίπτωση νέου δανείου και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που δεν είναι ο οποιοσδήποτε υπουργός Οικονομικών, τους προσγείωσε επαναφέροντας στην ατζέντα το θέμα ενός νέου δανείου που θα συνοδεύεται από την υποχρέωση να προχωρήσουν οι «μεταρρυθμίσεις» της τρόικας (ναι, αυτής που έχουμε διώξει) και επισείοντας ξανά τον μπαμπούλα του Grexit, που υποτίθεται πως είχε καταχωνιαστεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Τόσα στομφώδη ψέματα, τόσες λουστραρισμένες απάτες μέσα σε λίγες εβδομάδες. Κάποιους τους ξεγέλασαν, κυρίως αυτούς που τρέμουν και τον ίσκιο τους, που ακούνε επαναδιαπραγμάτευση και φαντάζονται εμφύλιους πολέμους, δραχμή, Αργεντινή και Ουκρανία, που έχουν ταυτίσει την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια με τον τυχοδιωκτισμό και τον εξτρεμισμό, που προσκυνούν με πνιγηρή ευλάβεια τις μεγαλοστομίες των κρατούντων.
Ευτυχώς, όσο περνάει ο καιρός και αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η δύστροπη πραγματικότητα χλευάζει τη λυσιμέριμνη αφήγησή τους, οι τάξεις των φοβισμένων και των ευένδοτων αραιώνουν. Είναι πια λιγότεροι. Είναι όμως ακόμη μια τεράστια μειοψηφία. Κι αυτό δεν πρέπει να υποτιμηθεί, αν συνυπολογίσουμε και τη λύσσα των ελίτ (πολιτικές, επιχειρηματικές, μιντιακές) να κρατηθούν στην εξουσία μετερχόμενες κάθε μέσο.
