Στα μέτρα της κυβέρνησης ήταν η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου του Αρείου Πάγου που δικαίωσε το υπουργείο Οικονομικών και θεώρησε κατ' αυτόν τον τρόπο ότι οι απολυμένες καθαρίστριες ήταν μείζον πρόβλημα για την οικονομία… Πραγματική ντροπή για την ίδια τη Δικαιοσύνη μια τέτοια απόφαση που αναιρεί την πρωτόδικη, η οποία -ως γνωστόν- δικαίωνε τις καθαρίστριες και άνοιγε τον δρόμο για την επαναπρόσληψή τους. Ουσιαστικά, ο Αρειος Πάγος αμφισβητεί το δικαίωμα των εργαζομένων να ζήσουν, τασσόμενος πλάι στις βουλές της κυβέρνησης και της τρόικας. Βοηθά μάλλον την κυβέρνηση να δείξει στην τρόικα ότι εκτελεί πειθήνια τις εντολές της για μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Δεν φαίνεται να είναι άμοιρη η απόφαση του κυβερνητικού οίστρου να περάσει τις εξετάσεις. Αυτό, όμως, μειώνει το κύρος της Δικαιοσύνης και η απόφαση έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα δικαίου. Αποτελεί όνειδος για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης η απόφασή του.

Το σθένος, όμως, δεν λείπει από τις εργαζόμενες που, παρά την απογοήτευση, παρά την οργή, παρά τα δάκρυα αγανάκτησης, επιμένουν στον δίκαιο αγώνα τους. Και τότε έρχεται η ώρα των ΜΑΤ, που τις ξυλοκοπούν αλύπητα στέλνοντας μάλιστα μερικές με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Εικόνες ντροπής για την κυβέρνηση και οργή για το ανώτατο δικαστήριο, αλλά και μια τρανταχτή απόδειξη ότι η δικομματική κυβέρνηση μόνο με τη βία μπορεί πλέον να χαράξει πολιτική, να επιβληθεί στους εργαζόμενους. Αυτό βεβαίως έχει διαπιστωθεί από την αρχή της διακυβέρνησης. Το μέτρο όμως ξεπερνιέται όταν η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, όπως συνέβη με την άρνησή της να εφαρμόσει την απόφαση του Πρωτοδικείου που δικαίωνε τις καθαρίστριες, κάτι που προκάλεσε την αγανάκτηση και της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών. Σε παρέμβασή της τονίζει ότι «η εκτελεστική εξουσία οφείλει να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε περίπτωση και όχι να επικαλείται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης μόνο όταν αυτές είναι αρεστές».

Αυτά ως φαίνεται είναι ψιλά γράμματα για τους κυβερνώντες κι έτσι δικαιολογείται και ο αυταρχικός τρόπος επιβολής των αποφάσεων. Η δικαιοσύνη είναι ο θεμέλιος λίθος της οργάνωσης των κοινωνιών, η αιτία που οι κοινωνίες οργανώνονται. Οταν η πολιτεία περιφρονεί τον βασικό αυτό παράγοντα, απλώς δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία και την ειρηνική συνύπαρξη. Το πιο επικίνδυνο είναι ο εθισμός της κοινωνίας στα απολυταρχικά φαινόμενα και συνακόλουθα η απομάκρυνση από τους κοινωνικούς αγώνες και το αίτημα για δικαιοσύνη. Το ενθαρρυντικό είναι ότι οι εργαζόμενες στον καθαρισμό του υπουργείου Οικονομικών δεν το βάζουν κάτω και ταυτόχρονα ο κόσμος συνεχίζει να δείχνει την αλληλεγγύη του στον δίκαιο αγώνα τους.