Της Μάνιας Παπαδημητρίου *
Οσα διαδραματίστηκαν την περασμένη βδομάδα, με τις βάρβαρες επιθέσεις των ΜΑΤ εναντίον των καθαριστριών, που διαδήλωναν ειρηνικά έξω από το υπ. Οικονομικών, διεκδικώντας την εργασία τους (δηλαδή διεκδικώντας τη ζωή τους), είναι ντροπιαστικά για κάθε έννοια δημοκρατίας. Η κυβέρνηση απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα, που η ίδια δημιούργησε, προτάσσει την ωμή βία. Σπρωξιές με τις ασπίδες, κλοτσιές και μπουνιές με σιδηρογροθιές απ’ τα ΜΑΤ σε ακάλυπτες και ανυπεράσπιστες γυναίκες.
Στις καθαρίστριες, που με ακατάβλητη δύναμη συνεχίζουν έναν μεγαλειώδη αγώνα απέναντι σ’ ένα ανάλγητο, αστυνομοκρατούμενο κράτος και μια κυβέρνηση υποτελή στους Ευρωπαίους εταίρους και στις μνημονιακές δεσμεύσεις. Εμείς που ήμασταν καθημερινά μαζί τους, συμπαραστάτες στον αγώνα τους, που νιώσαμε το ηθικό μεγαλείο τους, που διδαχτήκαμε απ’ τη θέληση και την επιμονή τους, έχουμε την ηθική υποχρέωση να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να εξεγερθεί η κοινή γνώμη, να διευρυνθεί και να δυναμώσει η λαϊκή συμπαράσταση.
Γιατί οι κλοτσιές και οι μπουνιές στο κεφάλι της Φωτεινής πέφτουν και θα πέσουν στα κεφάλια όλων μας, απ’ τη στιγμή που τολμάμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε οτιδήποτε θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμά μας και τώρα οι μνημονιακές κυβερνήσεις, χωρίς καμία προειδοποίηση, το καταργούν!
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο απ’ όλα: Από την εμπειρία μου αυτές τις μέρες στα εφημερεύοντα δημόσια νοσοκομεία, συνοδεύοντας τις τραυματισμένες καθαρίστριες, διαπίστωσα μια αποτρόπαιη εικόνα: ελάχιστοι γιατροί να τρέχουν πανικόβλητοι από τον έναν ασθενή στον άλλον, αφού το σύστημα υγείας -όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους μήνες- θέλει όλα τα περιστατικά (έκτακτα και μη) να τσουβαλιάζονται στις εφημερίες.
Εκατοντάδες ασθενείς στοιβαγμένοι στους διαδρόμους να περιμένουν, άλλοι για το πιο σοβαρό και άλλοι για το πιο απλό, αφού έχει καταργηθεί η πρωτοβάθμια υγεία και πρέπει όλοι να πηγαίνουν στις εφημερίες, ακόμα και για τα καθημερινά φάρμακά τους. Την ίδια στιγμή, αφού δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό (λόγω και των μνημονιακών απολύσεων), ο χρόνος αναμονής για κάθε ασθενή είναι αδύνατον να υπολογιστεί…
Ο πρωθυπουργός και οι εκπρόσωποι της δικομματικής κυβέρνησης, όταν μιλάνε για ανάπτυξη, τι άραγε εννοούν; Αν εννοούν αυτήν την έμμεση εξόντωση των πολιτών, είτε με την ανεργία, είτε με τη βία και τη διάλυση της δημόσιας υγείας, αυτό δεν λέγεται ανάπτυξη αλλά απεντόμωση, όπου τον ρόλο των εντόμων παίζουν οι φορολογούμενοι πολίτες!
Οι μνημονιακές πολιτικές, που οδηγούν την κοινωνία μας σε αυτή την κατάντια, όντας βαθιά αντιδημοκρατικές, αλλά πρωτίστως απάνθρωπες, καθιστούν όλους τους κυβερνητικούς εταίρους ηθικούς αυτουργούς ενός τεράστιου κοινωνικού εγκλήματος, που συντελείται σε βάρος του ελληνικού λαού. Κατά συνέπεια, νομιμοποιεί κάθε πολίτη να προστατεύσει τη ζωή του και την αξιοπρέπειά του, σύμφωνα με το δικαίωμα που του δίνει το διεθνές δίκαιο και η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η οποία αναφέρει: «Κάθε άνθρωπος δικαιούται εργασία και κάθε πολίτης δικαιούται κοινωνική περίθαλψη».
…………………………………………………………………………………………………………………
* Ηθοποιός και σκηνοθέτις, βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ
