Στα παλαιότερα των υποδημάτων της γράφει η τρικομματική μας κυβέρνηση τον νομικό πολιτισμό, η δε αστυνομία αναδεικνύεται σε άψογο επικοινωνιακό ειδήμονα κάνοντας επιλεκτική χρήση εικόνων όσων συλλαμβάνει.
Η δημοσίευση φωτογραφιών, στις οποίες διακρίνεται εμφανώς ότι οι συλληφθέντες νεαροί για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης έχουν υποστεί βασανιστήρια, αποδεικνύει ότι ο αυταρχισμός της κυβέρνησης, βίαιος και αποκρουστικός, δεν έχει όρια.
Στους νεαρούς ληστές βλέπει η κυβέρνηση τον «εχθρό» του πολιτεύματος και, αδιάντροπα, προβάλλει τα πρόσωπά τους στα τηλεοπτικά κανάλια, διαπομπεύοντάς τους και στιγματίζοντάς τους, προτού αποφανθεί η Δικαιοσύνη.
Ιδια η πρακτική της και με τους συλληφθέντες στις καταλήψεις και τις οροθετικές γυναίκες. Τελείως αντίθετη, όμως, με τους δράστες ρατσιστικών εγκλημάτων, αστυνομικούς που βασανίζουν κρατούμενους αλυσοδεμένους. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η αστυνομία δρα κατά πώς βολεύει τη «φιλοσοφία» του νόμου και της τάξης. Από τη μια διαπομπεύει όσους δεν συμφωνούν με τη νέα τάξη πραγμάτων ή όσους είναι ανίσχυροι να αντιδράσουν και από την άλλη προστατεύει τις εγκληματικές ενέργειες οργάνων της καθώς και μελών του ναζιστικού κόμματος, πλέον στη Βουλή, Χρυσή Αυγή. Μονάδες κρούσης της Χ.Α. επιτίθενται, κατά τα πρότυπα της αστυνομίας, σε χώρους καταλήψεων (ελεύθερους και κοινωνικούς), όπως στον «Ιστό» Χαϊδαρίου που στεγάζεται στο παλιό δημαρχείο και στη Βίλα Ζωγράφου. Ανάμεσά τους και η διαδήλωση των χρυσαυγιτών για τα Ιμια. Ποιος νομικός πολιτισμός και ποιο κράτος δικαίου και ποιο, τέλος, τεκμήριο αθωότητας. Και ας καταγγέλλουν οι νομικοί ότι «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια υπερισχύει οποιασδήποτε αστυνομικής ή κατασταλτικής σκοπιμότητας, όσο σημαντική και αν είναι» και ότι, επίσης, «η επαναφορά των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης των κατηγορουμένων δεν έχει χώρο στην ελληνική δικαιοσύνη».
Οι τηλεοπτικοί αστέρες, ως φαίνεται, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ή δεν θέλουν να υπηρετήσουν τη σοβαρή δημοσιογραφία, αντάξια μιας ανεπτυγμένης, θεσμικής, χώρας. Αλλά μάλλον είναι αστεία η έκφραση… Προσβάλλοντας τη μνήμη ενός 15χρονου αγοριού, εν ψυχρώ δολοφονημένου από αστυνομικό όργανο, προσβάλλουν ολόκληρη την κοινωνία, αλλά προφανώς δεν τους καίγεται καρφί για το ήθος και τον πολιτισμό που εκπέμπουν οι τεθνεώτες στα μέλη της κοινωνίας. Οι βασανισμοί (η κακοποίηση του «ισχυρού» εναντίον του ανίσχυρου) είναι χαρακτηριστικό ανανδρίας. Αυτή η ανανδρία χαρακτηρίζει την ελληνική αστυνομία; Θα ήταν θλιβερή μια καταφατική απάντηση. Υπάρχουν και εχέφρονες στους διωκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι, όμως, πρέπει να προωθήσουν άμεσα την εκπαίδευση των, νεαρών κυρίως, αστυνομικών. Διαφορετικά δεν θα σταματήσει ο κατήφορος του αυταρχισμού της κυβέρνησης.
