Το ότι η δημοσιογραφία έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία της και την εγκυρότητά της, τον δημοκρατικό θεσμικό ρόλο της, είναι γεγονός το οποίο οι ενώσεις του κλάδου προσπαθούν να αποκαταστήσουν, χωρίς, βεβαίως, εντυπωσιακά αποτελέσματα, μια και πολλοί δημοσιογράφοι μετέρχονται ανήθικες και ανέντιμες μεθόδους όχι μόνο για να αυξήσουν τις πωλήσεις των μέσων ενημέρωσης, αλλά και για να υπηρετήσουν διαπλεκόμενα πολιτικά, οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα.
Ο δημοσιογράφος που δημοσιεύει βίντεο με προσωπικές στιγμές ενός πολιτικού έχει συμβάλει με αυτό τον τρόπο άσκησης της «δημοσιογραφίας» στην απαξίωση της δημοσιογραφίας. Και τι δεν έχει χρησιμοποιήσει: κρυφές κάμερες, απειλές, εκβιασμούς, ροζ βίντεο, αποκαλύψεις που ποτέ δεν… αποκαλύπτει κι ένα σωρό άλλα που υποβιβάζουν τον κοινωνικό ρόλο του δημοσιογράφου, καθιστώντας τον συνεργό σκοτεινών κύκλων και συνεργάτη αδιαφανών πτυχών της εξουσίας. Δημοσιογράφος που απειλεί και εκβιάζει δεν έχει καμιά σχέση με τον δημοκρατικό ρόλο της δημοσιογραφίας, αυτής που στέκεται κριτικά απέναντι στην εξουσία, που αποκαλύπτει πραγματικά σκάνδαλα και μάχεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αδύναμων κοινωνικών ομάδων.
Τέτοιος δημοσιογράφος είναι όνειδος για την ελληνική δημοσιογραφία, η οποία τα τελευταία χρόνια γνωρίζει την κυριαρχία του life style, τη μεγαλομανία και την αλαζονεία ορισμένων οι οποίοι με ένα μικρόφωνο, μια εκπομπή, μια στήλη σε μια εφημερίδα, νομίζουν ότι μπορούν να καταπατούν κάθε νόμο και κάθε αξία. Δεν φρόντισαν οι δημοσιογραφικές ενώσεις να αποτρέψουν τέτοια ακραία φαινόμενα και σήμερα παρατηρείται το θλιβερό κατάντημα πολλών δημοσιογράφων οι οποίοι γίνονται παράγοντες του υποκόσμου. Χωρίς ενδοιασμό, χωρίς καμία ηθική αρχή να τους διακρίνει, χωρίς σεβασμό στη δεοντολογία θίγουν υπολήψεις, καθυβρίζουν πρόσωπα και μένουν ατιμώρητοι, καταφεύγοντας σε όλο και πιο απαίσιες ανθρωποφαγικές πρακτικές, αδιαφορώντας παντελώς για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.
Η Δικαιοσύνη, όμως, έχει κρίνει εδώ και καιρό ότι τα δημόσια πρόσωπα έχουν δικαίωμα προστασίας και σεβασμού της ιδιωτικής τους ζωής. Οι υποτιθέμενοι «Ρομπέν των Δασών» της δημοσιογραφίας αποδείχτηκαν στυγνοί εκβιαστές και εκμεταλλευτές της ανθρώπινης αδυναμίας και του ανθρώπινου πόνου. Ο αμοραλισμός τους, ο κυνισμός τους και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν κουρέλιασαν σε μεγάλο βαθμό το κύρος της ελληνικής δημοσιογραφίας και την κατέστησαν μισητή στην κοινωνία. Οι δημοσιογραφικές ενώσεις πρωτίστως, αλλά και όσοι εξακολουθούν να νιώθουν άνθρωποι πρέπει να καταδικάσουν απερίφραστα όσους έχουν μετατρέψει σε ζούγκλα τον χώρο των μέσων ενημέρωσης υπηρετώντας με άθλιες μεθοδεύσεις κάποια εξίσου άθλια συμφέροντα.
