Του Σπύρου Τσάμη
Από εκείνους που έκαναν τον Ντιέγκο Μαραντόνα να κλαίει σαν παιδί ενώ πήγαινε ως δεύτερος για την απονομή των αναμνηστικών στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας το 1990. Για την ακρίβεια ήταν ο… φυσικός αυτουργός των δακρύων του Αργεντινού αφού από δικό του πέναλτι στο 85΄ του τελικού Δυτικής Γερμανίας-Αργεντινής διαμορφώθηκε το τελικό 1-0.
Ο Αντρέας Μπρέμε ήταν αμυντικός μπροστά από την εποχή του, γιατί η συμμετοχή του ήταν καταλυτική και στη δημιουργική διάσταση της ενδεκάδας. Ούτως ή άλλως έχει πληθωρική εμπειρία από την κορυφαία διοργάνωση.
Δύο συμμετοχές ως Δυτικογερμανός (1986, 1990) και μία υπό τη σημαία της ενοποιημένης Γερμανίας το 1994. Συνολικά 86 φορές διεθνής με 8 γκολ.
Ο 54χρονος σήμερα, άλλοτε «μάσκα οξυγόνου της ενδεκάδας» όπως είχε καθορίσει την παρουσία του ο Λόταρ Ματέους, δέχθηκε να μιλήσουμε αναλυτικά, στην αρχή για το πέναλτι-τίτλο στη δεξιά γωνία του Γκοϊγκοετσέα. Κατ' αρχάς έστειλε το μήνυμα ότι στο φετινό Μουντιάλ, που τείνει να εξελιχθεί σε… αποθέωση της ισορροπίας δυνάμεων, η Γερμανία ονειρεύεται (για την ακρίβεια: σχεδιάζει…) να το πανηγυρίσει πιο εύκολα από ποτέ.
«Εχω αποδείξει στον εαυτό μου, εντός κι εκτός γηπέδου, πως η ζωή οφείλει να πηγαίνει μπροστά, ότι οφείλω να θυμάμαι το χθες μόνο και μόνο για να μαθαίνω από τα λάθη μου και να κοιτάζω πάντα πώς θα κάνω κάτι καλύτερο απ' όσα σημαντικά ήδη έχω κάνει… Ο εχθρός του καλού είναι… το καλύτερο, με άλλα λόγια! Η μόνη περίπτωση που… παραβιάζω τον ίδιο προσωπικό νόμο (κι αισθάνομαι ότι έχω… δικαίωμα να το κάνω) είναι όταν φίλοι μου, ή συνάδελφοί σου, κυρίως σε περιόδους Παγκοσμίων Κυπέλλων όπως τώρα, με καλούν να θυμηθώ «το πέναλτι που έδωσε την πρώτη θέση». Μα δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Θυμάμαι τον Ρούντι (σ.σ.: Φέλερ) να φεύγει προς την περιοχή από την πάσα του Ματέους, μέσα μου να λέω «ήρθε η ώρα του γκολ!» και όταν δόθηκε το πέναλτι είπα «εγώ» στον εαυτό μου και στον πάγκο μας… Ημουν σίγουρος!»
• Κανείς, όμως, δεν είναι… σίγουρος αν ήταν πέναλτι!
«Υπήρχε επαφή, ενώ ο Φέλερ ήταν σε θέση για γκολ».
• Οσοι τον αγαπάμε, σας… καταλογίζουμε ότι μετά τη λήξη κάνατε τον Μαραντόνα να κλαίει σαν μικρό παιδί…
«Κάποια στιγμή θα έφτανε η ώρα για να κλάψει κι ο Μαραντόνα και να μην κάνει μόνο τους… άλλους να κλαίνε με το σπάνιο ταλέντο του! Η επιτυχία του 1990 είναι σημαντική για μας και γιατί νικήσαμε τον κορυφαίο παίκτη εκείνων των ημερών, αλλά όχι μόνο… Είναι και θέμα προσωπικού στόχου. Μετά την αποτυχία του 1986, όλοι οι παίκτες εκείνης της γερμανικής ομάδας συντηρούσαμε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια τον στόχο του 1990! Με σχέδιο, δουλειά αλλά και προσωπική προετοιμασία! Αναγνωρίζω ότι συνολικά ο τελικός εκείνος δεν πρόσφερε και το καλύτερο θέαμα, αλλά ο στόχος μας είχε γίνει πραγματικότητα με σοβαρότητα και προσήλωση…»
• Η Εθνική Γερμανίας που βλέπουμε τώρα στη Βραζιλία παραπέμπει στην ομάδα του 1990; Μάλλον όχι…
«Εχετε δίκιο… Δεν θα μπορούσε να είναι ακριβώς ίδια, τόσο γιατί η ομάδα του 1990 είχε περισσότερες παίκτες με σημαντική διεθνή εμπειρία, άρα και ικανότητα να δίνουν λύσεις στις δύσκολες στιγμές πιο εύκολα απ' όσο μπορεί η σημερινή ομάδα μας. Αλλά επειδή τίποτα δεν είναι μόνο… άσπρο ή μόνο μαύρο, μόνο θετικό ή μόνο αρνητικό, η Εθνική μας τώρα υπερτερεί σε κάτι σημαντικό από την ομάδα του 1990: στην ταχύτητα! Πιο γρήγορη από τότε η κίνηση, αλλά συχνά και η σκέψη της ενδεκάδας! Το είδατε στο παιχνίδι με την Πορτογαλία. Θα το δείτε ώς το τέλος! Η προσωπικότητα της ομάδας του 1990 δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχει προσωπικότητα η σημερινή ομάδα… Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Ολοι οι παίκτες μας και τώρα έχουν κερδίσει με έντονη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια το δικαίωμα να είναι μέλη αυτής της ομάδας. Ελπίζω μόνο προβλήματα τραυματισμού, όπως του Χούμελς ή του Μπόατεγκ από το παιχνίδι με τους Πορτογάλους, να είναι τα τελευταία σημαντικά. Αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι ο δρόμος και της σημερινής ομάδας μας παραμένει ανοιχτός γα την κορυφή, είναι το κλίμα, η κοινή γλώσσα που μιλούν παίκτες-προπονητής! Ο Φίλιπ Λαμ είναι ο φυσικός ηγέτης της τωρινής ομάδας, αλλά έχει την αναγνώριση και τη βοήθεια ενός μεγάλου γκρουπ, κυρίως παλιών παικτών. Κανείς μόνος του! Ιδανική προϋπόθεση είναι αυτή ώστε να τα καταφέρουμε στα επόμενα δύσκολα παιχνίδια».
• Σήμερα απέναντι στην Γκάνα…
«Χρειάζεται προσοχή, γιατί η Γερμανία είναι… κίνητρο για κάθε αντίπαλο! Οι παίκτες της Γκάνας -και κάθε άλλης ομάδας- ξέρουν ότι αν πετύχουν με αντίπαλο τη Γερμανία, η επιτυχία τους θα έχει μεγαλύτερη αξία! Ισως, με την απόδοσή τους θέλουν να… συγκινήσουν και γερμανικούς συλλόγους – μελλοντικούς εργοδότες. Ούτως ή άλλως, όλοι ξέρετε ότι οι διαφορές των ομάδων είναι μικρότερες από άλλες όχι και τόσο μακρινές εποχές, άρα η προσοχή πρέπει να είναι μεγάλη, όσο κι αν η Γερμανία φαντάζει να έχει την τύχη στα χέρια της απέναντι σε ομάδες όπως η Γκάνα… Η διασταύρωση με τον όμιλο Βελγίου και Ρωσίας είναι πρόκληση που μας θέλει ετοιμοπόλεμους. Θα είμαστε. Εχω εμπιστοσύνη σ' αυτό που βλέπω από την ομάδα μας! Υπήρξα αμυντικός. Δεν κρύβω, όμως, ότι με απασχολούν κενά που είδα και πάλι στην άμυνά μας…».
• Η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς… Γκάνα!
«Σίγουρα! Για το παιχνίδι σας με την Ιαπωνία, ένα έχω να πω: Σταματήσατε να είστε δειλοί, όπως στο πρώτο παιχνίδι με την Κολομβία! Εχετε, λοιπόν, ευκαιρία, έστω και μέσω… δύσκολου δρόμου πλέον, να μείνετε στη διοργάνωση. Ομως, πέρα από συστήματα και αγωνιστική φιλοσοφία, λέω για την Ελλάδα ότι και στο τρίτο παιχνίδι της θα πρέπει να μην επιστρέψει στη… δειλία που σας διέκρινε, και όπως είπα την εγκαταλείψατε απέναντι στους Ιάπωνες… Μου αρέσει το Μουντιάλ που βλέπουμε. Το ξέραμε όλοι μας ότι πλέον όλοι μπορούν ν' αντιμετωπίσουν όλους και ότι οι άλλοτε μικροί, ή μικρομεσαίοι του ποδοσφαίρου, δεν είναι εύκολα θύματα όπως σε άλλες εποχές… Σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο βλέπουμε, όμως, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από ποτέ σε ομάδες που άλλοτε δεν ήταν φιλόδοξες. Αν δεν ήταν έτσι, αυτό το 3-5-2 που εφαρμόζουν πλέον οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν θα το βλέπαμε! Για να παίξεις έτσι, οφείλεις να πιστεύεις ότι έχεις δυνατότητες αλλά και λύσεις για ν' απαντήσεις σε τυχόν άσχημη τροπή του παιχνιδιού».
• Από τις υπόλοιπες ομάδες, καθιερωμένες δυνάμεις και μη, ποια σας αρέσει; Ποια μπορεί να φτάσει ψηλά;
«Χιλή, Ουρουγουάη… Με ρυθμό η πρώτη, με ισχυρή προσωπικότητα σε πολλές στιγμές η δεύτερη. Υπάρχει βέβαια και η δική μας… άσπονδη φίλη-γειτόνισσα, η Ολλανδία, που δικαιολογημένα πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει ψηλά, αλλά και οι τρεις οφείλουν να γνωρίζουν την… τέχνη της αντοχής, ώστε να τα καταφέρουν! Εχει ακόμη πολύ και δύσκολο δρόμο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Ισπανία ξέραμε ότι θα υποστεί τον φυσικό νόμο και θα κάνει τον κύκλο της… Ισως πολλοί, ανάμεσά τους κι εγώ, δεν περιμέναμε ότι αυτό θα συμβεί με τόσο καθαρό τρόπο. Ως παλιός αμυντικός, ένιωσα έκπληξη με την ευκολία που δέχθηκε γκολ η άμυνά της… Για την Εθνική Βραζιλίας, υπάρχει ένα ερώτημα: Θα τους πνίξει το άγχος που φαίνεται ότι έχουν, γιατί άρχισαν μάλλον υποτονικά μέσα στην ίδια τη χώρα τους; Στα πρώτα παιχνίδια, ούτε η Αγγλία ήταν… Αγγλία ούτε η Ιταλία ήταν ακριβώς… Ιταλία άλλων εποχών. Μόνο η Γερμανία ήταν… Γερμανία! Ξέρουμε την τέχνη της αντοχής που σας είπα πριν, άρα γιατί να μην πιστεύω ότι θα φτάσουμε ψηλά;»
