Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Το θέλει είτε όχι, η κυβερνητική αρχή δείχνει στο πόπολο τη φασίζουσα τακτική της. Αγλαόν παράδειγμα, η παρουσίαση των νεαρών ληστών στο Βελβεντό Κοζάνης. Τι θέλησαν να μας πουν οι φωστήρες της; Οτι κάποια παιδιά είναι οι τρομοκράτες, που ταρακουνάνε τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος, τάχα. Σαν δεν ντρέπονται! Οι πραγματικοί τρομοκράτες, η κυβέρνηση δηλαδή και οι παρατρεχάμενοί της, προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι αυτοί είναι άμοιροι ευθυνών, ότι, δήθεν, κάποια εικοσάχρονα απειλούν τη δημοκρατική ομαλότητα. Σαν δεν ντρέπονται!
Ενα κράτος-τέρας (έχει γράψει γι' αυτό ο Νίτσε, αλλά οι «πούροι» αριστεροί επιμένουν να τον αποκαλούν εθνικοσοσιαλιστή…), χαρακτηρίζει μερικούς νεαρούς τρομοκράτες, προσπαθώντας να καλύψει τη δική του τρομοκρατία.
Επιτέλους, ας ξεσηκωθεί η κοινωνία, ας κατανοήσει ότι ο πρώτος και μέγιστος τρομοκράτης είναι η κρατική εξουσία, αυτή που η ίδια επέλεξε με την ψήφο της.
Τι θέλει να μας πει το κράτος-τέρας μέσω των ραγιάδων δημοσιογράφων του; Οποιος δεν γνωρίζει τι σημαίνει η έννοια «ραγιάς», ας ανατρέξει στα λεξικά…
Μας μηνύει αυτό το κράτος-τέρας ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας, ότι όποιος παρεκκλίνει θα υποστεί τη βία και τον βασανισμό που υπέστησαν τα 20χρονα, ληστές, εντάξει, στο Βελβεντό της Κοζάνης. Η θρασύτητα των αρχών δεν έχει προηγούμενο. Μας λένε, οι άθλιοι (θυμηθείτε τον όρο αυτόν, προσφιλέστατον στον Κυνικό Διογένη), ότι, ναι, εμείς είμαστε οι αφέντες και σας κάνουμε γνωστό ότι είτε το θέλετε είτε όχι θα σας τσακίσουμε. Το λένε αυτό οι άθλιοι, μέσω αθλίων (δημοσιογράφων).
Η πρωτοφανής παρουσίαση των βασανισμένων παιδιών, με μέικαπ και λοιπά θλιβερά, είναι μια πρωτόγονη διακήρυξη των διωκτικών αρχών (κυβέρνησης και αστυνομίας) της παντοδυναμίας τους. Τι να πουν οι έρμοι Βενιζέλος – Κουβέλης και οι συν αυτοίς; Τι, αλήθεια, λέγουν οι εκπρόσωποι τάχα της κοινωνικής Αριστεράς; Τι να πουν οι κακομοίρηδες; Ας απολαύσουν ό,τι τους παρέχει η γ… εξουσία και ας αφήσουν την κοινωνία να βρει τον δρόμο μόνη της. Ας μην την παραμυθιάζουν ότι συνενώθηκαν για τη σωτηρία της χώρας. Και ας καταλάβουμε κι εμείς, επιτέλους, ότι είμαστε απέναντι από το κράτος, ότι το κράτος δεν έχει σχέση με την κοινωνία` έχει σχέση μόνο με τους υποτακτικούς του: υπήκοους και υπάκουους δημοσιογράφους, εργατοπατέρες, αγροτοτιποτένιους, διανοούμενους της πεντάρας, καθηγητές-μαριονέτες (όχι όλους, προς Θεού…) και λοιπούς παρατρεχάμενους του Δημοσίου.
Τα μικρά παιδιά είναι οι ληστές ή τα απρόσωπα κεφάλια του κεφαλαίου; Μην τρελαθούμε.
